Gisteren kreeg ik een telefoontje uit Arusha.
Het nieuws was wreed en beangstigend.
Sinds de tijd dat ik werkte in het Via Via cafe kende ik Liborius.
Een doorleefde man vol sappige anecdotes uit de tijd dat Arusha nog een zakdoek groot was.
Liborius woonde al 35 jaar in Tanzania, rookte en dronk te veel maar was tegelijk een vat vol wijsheden.
En zo heb ik ze graag, de mannen en vrouwen uit 1 stuk.
Een paar weken geleden drongen overvallers het huis van de oude man binnen.
Het inwonende meisje dat ergens in de buurt vrijwilligerswerk deed, kon zich verbergen onder een stapel dekens maar Liborius werd door zijn aanvallers achterna gezeten tot in de tuin en daar zwaar verwond met panga's, de hakmessen die we ons nog levendig kunnen herinneren van de genocide in Rwanda.
Liborius werd zieltogend afgevoerd naar Nairobi waar zijn toestand gunstig evolueerde tot hij gisteren opnieuw naar intensieve gebracht werd.
De oude man overleed gisteren....
Sinds het incident - de naam die ik aan de onverkwikkelijke gebeurtenissen van negen maand geleden gegeven heb - sinds het incident dus, heb ik nooit de behoefte gehad er iets over op te schrijven.
Alles leek verwerkt.
Het is een heel dubbel gevoel dat het trieste einde van Liborius me nu plots dwingt alles op te schrijven.
Enerzijds beangstigt het me dat die hele episode blijkbaar helemaal niet achter de rug ligt. Iets waar ik zonder meer van uit ging.
Anderzijds zal de volgende post me misschien helpen om dit alles volledig achter me te laten
Zoals altijd in Afrika, we zien wel....
1 opmerking:
Lieve, Jan,
Het zijn deze verhalen die je inderdaad telkens terugbrengen naar wat je zelf meemaakte. Ervoor zorgend dat je dan plots merkt dat het niet verwerkt is, zoals je zelf zo kranig wilt voorstellen.
Kleine dingen rakelen het verleden en je eigen angsten weer op.
Hou je goed.
Mieke
Een reactie posten