HET INCIDENT, DEEL II

Voor diegenen die eventjes achterlopen met de laatste posts, gelieve te beginnen met twee posts geleden, "ouwe Liborius"...



De uitvoerder van de bevelen van de chef kwam wijdbeens over me staan en wrong mijn armen op mijn rug.

Dat is het moment waar alles fout ging.

Sinds mijn achttiende heb ik mijn rechterschouder een dertigtal keer ontwricht en de schrik voor de volgende keer werkt al even verlammend als de pijn op zich.
Ik smeekte de man mijn armen niet zo ver naar achter de trekken maar daar had ie geen oren naar.
Hij trok mijn schouder uit de kom en ik gilde het uit van de pijn. Hij loste zijn greep en in 1 beweging bracht ik mijn arm weer naar voor omdat ik wist dat dat de oplossing was om alles weer op zijn plaats te krijgen.

Ondertussen was ook al het adrenaline peil tot ongekende hoogtes geklommen en ik gooide de kerel van mijn rug en stond op. Zijn gewicht deed me mijn evenwicht verliezen en ik viel voorover in de richting van de gewapende leider.

Het geluid kwam het eerst.

Een oorverdovende knal gevolgd door een ijzige gil van Allison.

Daarna voelde ik de impact van de kogel.

De chef had van een kleine meter recht door mijn luchtpijp en slokdarm geschoten. De kogel ketste af op mijn ruggegraat en brak tegelijk mijn zevende halswervel.
Iets waar men in het ziekenhuis pas na zeven weken achter kwam.
Ik werd achteruit geslingerd en belandde op mijn rug op de grond.

Mijn enige ongemak die hele tijd was de koude vloer en de kogel die net onder mijn huid zat en me pijn deed.

Voor de rest was er geen pijn, geen paniek, geen schrik...

Ik vertelde Allison dat ze mijn familie en mijn zussen moest verwittigen want dat ik zou sterven....