DAT HEET DAN GELUKKIG ZIJN...

In de reeks over Het Incident heb ik het op een bepaald moment over dankbaarheid gehad. Ik beschouw het al bij al niet als een ramp wat er gebeurd is.
Integendeel.
Vandaag is misschien de dag om daar wat dieper op in te gaan.

Je kan gebeurde zaken altijd vanuit verschillende perspectieven bekijken. Als iets tegen je zin gebeurt of weinig verheffend is op alle gebied, kan je daar woedend om worden, of eerder verdrietig.
Misschien kan je er door murw geslagen worden of vind je jezelf de meest beklagenswaardige persoon van de wereld.
Door mijn vrijwillige ballingschap in Afrika heb ik al eerder berusting leren kennen. Het is een nieuwe visie maar ze maakt het verwerken van ongewilde gebeurtenissen zoveel makkelijker.
Een voorbeeld maakt dat misschien duidelijk.
Raphael, mijn altijd vriendelijke assistent op Zanzibar wilde verlof. Zijn vrouw en kinderen zaagden hem de oren van de kop, hij was er dringend aan toe maar het hoofdkantoor gaf gewoon geen toestemming. Gezien de hoogdringendheid van de werkzaamheden hadden ze helaas nog gelijk ook.
Ik vertelde Raphael het slechte nieuws maar de brave man vertrok geen spier. In plaats daarvan bedankte hij me voor mijn poging en toog ie weer aan het werk. Geen onvertogen woord, geen gezeur...
Dingen aanvaarden zijn zoals ze zijn...

Nu heb ik deze kijk op onvermijdelijke gebeurtenissen wel al langer.
Je hoeft niet zwaar te tillen aan zaken waar toch niet aan te tornen valt.
Ik ga alleen ongelooflijk uit mijn dak als er gemiddeld intelligente mensen de zaak versjtieren. Dan hebben we het echt over onwil of onkunde.

Het Incident nu heeft me heel wat geleerd. Ik ben er zeker van dat ik nog altijd vredig in hetzelfde huis leef omdat ik de zaak volledig aanvaard. Er kan een nieuwe overval komen, maar dat kan evengoed in een ander huis. Ik kan er de volgende keer het leven bij inschieten maar evengoed wordt er niet aan me geraakt.
Het leven is te eenvoudig om me daar zorgen over te maken.

Door mijn gedwongen rust heb ik ook leren genieten van letterlijk niets doen. Vroeger moest ik minstens een boek, een film en een videospelletje bij de hand hebben en liefst nog alle drie tegelijk. Nu kan ik gewoon op de zetel liggen en een geestelijk uitstapje maken zonder externe stimulansen.
Daarnaast had ik sinds vijftien jaar een spijsverteringsprobleem, opgelopen tijdens een reis in India. Door de langdurige onbeweeglijkheid is ook dat van de baan. Ik kan gaan en staan waar ik wil zonder dat ik eerst de lokatie van de toiletten wil weten voor plots opkomende noodgevallen.
In de reeks gezondheid, hoort ook nog de zorg voor mijn lichaam.
Ik ben veel voorzichtiger geworden met overdaad. Vroeger kon het niet genoeg zijn, nu mag de rem er al eens op.
Misschien heeft de schutter me op die manier wel tien jaar extra leven cadeau gedaan en ga ik niet op mijn vijfenzestigste de pijp uit aan bloedvatvernauwing of hartritmestoornissen door een te liederlijk leven...

Ten slotte - en dit punt is wel het allerbelangrijkste - heb ik altijd al willen weten wie er op mijn begrafenis zou zijn en wie daar dan ook oprecht verdriet zou hebben om mijn heengaan.
Misschien heeft u hier ook al over nagedacht en kent u het gevoel wel.
Ben ik wel geliefd en mogen mensen me wel?
Ik denk dat ik, gezien de massale solidariteit, het antwoord nu al gekregen heb.
Het is gewoon hartverwarmend te zien hoeveel mensen je bijstaan op momenten dat je hun steun echt nodig heb.
Ik kan al die bezorgde mensen nooit voldoende bedanken...

Om al deze redenen en om het feit dat ik nog elke dag mag opstaan met Mount Meru in mijn achtertuin, kan ik toch onmogelijk al deze schoonheid de rug toekeren door wrok, schrik of woede te voelen voor die sukkelaars die zelf niet beter weten...?
Ze hebben me begrip, geduld en inzicht geleerd.
En daar kan ik alleen maar dankbaar om zijn....