Sinds enige dagen ben ik tot mijn grote vreugde terug in Arusha en in het voorbije weekend heb ik tot tweemaal toe het gevoel gehad terug in de tijd geworpen te worden.
We kunnen het natuurlijk gewoon een vejadu-gevoel noemen, de sensatie die je bekruipt wanneer je beseft dat je iets nog niet eerder mee gemaakt hebt, maar dat is een te goedkoop grapje.
Plots stond ik gewoon middenin het verleden.
Op zaterdag speelde het nationale rugby team een match tegen de jongens van Kenia.
Die van ons maakten de noorderburen in maar dat lieten die beren niet aan hun hart komen.
Zoals het sportieve verliezers betaamt, bouwden ze gelijk een feestje in de sportbar.
En plots was het daar, tijdens een opzwepend, oeroud lied voelde je gewoon de vibraties van eeuwenlange tradities aanzwellen.
De stoere jongens, opgezweept door het bier en hun aandachtig gehoor gaven zich helemaal.
Het was gewoon een hedendaagse vertaling van een oorlogsdans die 's nachts de gemoederen verhitte en de krijgers klaarstoomde voor de gevechten.
De woorden werden in harde, korte stukken gehakt, het ritme werd mee bepaald door het stampvoeten en harde, stevige handen die op de bar terecht kwamen.
Gespierde lichamen draaiden en kronkelden terwijl de ogen van de dansers vuur schoten.
Het was waarlijk een indrukwekkend schouwspel....
Gisteren dan, zat ik tijdens het wekelijkse FMS dinner naast een nederlandse dokter die in de bush werkte.
Hij vertelde me het verhaal van een jonge morani, een krijger in spe, van de Maasai stam.
Om een volwaardig lid van de stam te worden, moet een morani een leeuw doden.
Alweer een eeuwenoude traditie die door ons, verstandige westerlingen, verboden werd aangezien het leven van een leeuw belangrijker is dan het in stand houden van een cultuur die wij barbaars vinden...
Een paar dagen geleden kreeg de dokter een noodoproep, midden in de nacht.
Er werd een jonge krijger binnen gebracht die flink toegetakeld was door een leeuw.
De uitleg was simpel: om drie uur 's nachts was de jongen op zoek gegaan naar een verloren gelopen koe en daar was hij door poes aangevallen.
Dat hij helemaal beschilderd was, de traditionele maasai-sieraden droeg en dat het nu net de periode van de overgangsrites was, bleek van geen tel.
Koe verloren een gat in de nacht en dat was het...
Het mag ook hier duidelijk zijn dat het verleden nog leeft, ook in de 21ste eeuw.
Ik ben er heilig van overtuigd dat dat maar goed is ook, willen we hier geen volgende indianen- of aboriginals-drama meemaken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten