Sinds gisteren ben ik weer op keniaanse bodem.
Bedoeling was dat ik deze morgen om half negen bij die lieve professor Odhiambo op de stoep stond die me dan gelijk voor een allerlaatste keer zou opensnijden en daarna hopelijk ook weer dichtnaaien...
Om half twee 's nachts rinkelde de telefoon. Het was de professor in hoogsteigen persoon. Hij zat met zijn jeep klem, ergens in de bush en zou niet voor de middag terug zijn.
Afspraak dan maar verzet naar vier uur.
Helaas is de jeep van de brave man nog trager dan een slak op rust want de consultatie is nog maar eens verzet.
Tot half zes deze keer.
Om de tijd te doden, ging ik dan maar op zoek naar de kogel, in beslag genomen voor een mogelijk onderzoek.
Een soort van zoektocht naar de heilige graal bleek dat te zijn.
Ik kwam in duistere lokaaltjes terecht, sloop door verlaten gangen en ontmoette heel veel mensen die me hoogst verbaasd aankeken toen ik mijn snode plan uit de doeken deed.
Uiteindelijk vond ik Nancy in het bezit van de kogel.
In samenspraak met haar directeur, die blijkbaar over gevonden voorwerpen in andermans lichamen ging, zou ik het kleinood mee naar huis krijgen op voorwaarde dat ik het ding terug bracht zodra de nood daartoe ontstond op het bureau van Nancy.
Ik werd gesommeerd een zware doos van de kast te halen en Nancy haalde honderden plastic potjes boven, allen met een kogel erin en een net opschrift op de buitenkant.
Toen ik opperde dat dit een buit van jaren moest zijn, keek de secretaresse me meewarig aan.
Elke week kwamen mensen binnen met kogelwonden.
Ik voelde me op slag zo uniek niet meer.
Er kwamen zelfs pijlen en blaaspijpen te voorschijn en uiteindelijk werd mijn bijna dood ervaring opgeduikeld.
Ik ben nu in het bezit van een bekrast en beschadigd stukje lood.
Ik had toch gehoopt dat mijn belager er iets heldhaftiger zou hebben uitgezien....
4 opmerkingen:
Met een pijl en blaaspijp! Dat zou pas een cool toogverhaal opgeleverd hebben.
IK lees al sedert vele maanden en volg alles soms was het met humour en ook volle poésie! Ik wens je het allerbeste met de laatste intervention.; De acht dagen bij je mama waren wonderbaar!!!!!
Geladen met een kogel ben je terug naar huis gestuurd, maar de wonde zou nu moeten toe zijn.
Intussen ben je al in Tanzania. Hoe weet ik dat ? Wel je lieve mama is hier bij mij om rummicub te spelen en ook om te winnen.
Sedert die verwittiging van jou, laat ik haar de laatste tijd altijd maar winnen. Ik heb plezier van het spel en dan weet ik zeker dat je mama lief blijft. . .
Het beste voor jou en duim dat ik eens win. Georgette
Je mama is blij naar huis gegaan. We hebben elk 1 keer gewonnen in de rummikub en het derde spel konden we niet uitspelen (de bus wacht niet in België)dus, om het in een schaakterm te zeggen, het was een "remise".
Hopelijk Is alle gezondheidsleed nu voorbij. Dat wens ik je van harte.
GVD
Een reactie posten