HET INCIDENT, DEEL I

Lieve lezer,

ik weet niet hoe u hiermee zal omgaan, maar dit wordt niet prettig.
Graag had ik dat u eerst voorgaande post las teneinde beter te begrijpen waarom ik Het Incident wil beschrijven en van me af schrijven.
Het is geenszins mijn bedoeling iemand te choqueren of te bruskeren maar aan de andere kant wil ik de hele historie ook niet verbloemen.

Mensen die geen zin hebben in deze rechtstreekse confrontatie, slaan best wat volgt over.
Daar heb ik alle begrip voor.

Let's give it a shot....
(best toch nog altijd een sausje van humor gebruiken om de bittere nasmaak te verbergen)

De zondagavond was anders dan de vorige.
Ik had gordelroos en daar waar Allison en ik altijd naar het Flying Medical Services-dinner gingen, bleven we nu thuis.
De wondjes jeukten en ik was in een rothumeur.

Met Ezra en Rebecca, de twee piloten van FMS was afgesproken dat ze na het etentje bij mij thuis zouden langskomen voor een ijsje.
Om een uur of negen werd op een vreemde manier aan de achterdeur geklopt.
Argwanend liep ik de gang door en vroeg wie daar was. Er volgde geen antwoord en ik was net van plan om door het raam van de keuken te gaan kijken wat er aan de hand was, toen ik de stem van Rebecca hoorde.
"We zitten midden in een overval", bibberde ze.
Ik dacht er even over om de deur dicht te laten, maar dat bleek geen optie. Onze vrienden stonden buiten en werden bedreigd door panga's en erger en wij zaten binnen als ratten in de val.

Rebecca, Ezra en diens broer Joshua die op bezoek was, hadden getoeterd voor de poort zoals de gewoonte is.
Het duurde eindeloos lang voor de nachtwaker de poort kwam opendoen en Rebecca had de drie mannen al opgemerkt die in de richting van de auto wandelden.
Ze vroeg Ezra om verder te rijden maar de enige mogelijkheid in mijn smalle straatje is om rechtsomkeer te maken en bijgevolg de drie duistere individuen te passeren....
Op dat moment zwaaide de poort open en kon de jeep binnen rijden.
De drie overvallers wandelden evenwel gelijktijdig binnen en hielden onze drie vrienden onder schot.

Ik liet uiteindelijk de uitgebreide delegatie binnen terwijl Morani, de overenthousiaste Rhodesian Ridgeback uitgelaten was met zoveel bezoek.
We moesten allemaal op de grond knielen en ons gezicht naar beneden houden.
Ik was ervan overtuigd dat ik de leider van het trio kende en ik dacht dan ook dat ik hem kon afschrikken door hem dat te vertellen.
Amateurs zouden ongetwijfeld in paniek raken en op de vlucht slaan, zo was mijn redenering.
Helaas hadden we hier met een stelletje te doen dat ijzig kalm bleef.
De chef sloeg de revolver tegen mijn kaaksbeen en duwde daarna de loop tegen mijn slaap om me te overtuigen dat ik misschien beter mijn mond hield.

Iets waar ik ondertussen ook zelf al achter was.
Nummer twee scheurde een Maasai deken in repen en begon iedereen vast te binden aan handen en voeten.
Rebecca vertelde achteraf dat ze zich plots tien keer veiliger voelde toen haar benen tegen elkaar gebonden werden.
De week ervoor werden drie achttienjarige blanke meisjes verkracht door vier klaplopers en dat spookte de hele tijd door haar hoofd...


Dit lijkt me eventjes voldoende, ik doe mijn best vandaag nog terug te zijn.