HET INCIDENT, DEEL V

We stonden hopeloos klem in het ochtendverkeer van Nairobi. Een huilende sirene en draaiende zwaailichten schenen geen indruk te maken op de andere weggebruikers.
Toen we uiteindelijk aan het Nairobihospitaal aankwamen, bleek intensive care volzet te zijn.
Het was hemeltergend te moeten vaststellen dat de ambulanciers op geen enkele manier contact konden opnemen met de klinieken in de buurt.

Meer dan twaalf uur na de kogel werd ik uiteindelijk afgeleverd in het Aga Khan hospitaal.
Ik kwam er gelijk op intensieve terecht waar ik meer dan een maand zou blijven.
De dokters twijfelden - zo bleek achteraf - meer dan eens of ik de avond wel zou halen.
Op bepaalde momenten was mijn koorts zo hoog dat ik afgekoeld werd met vochtige doeken over mijn hele lichaam.
Ik kreeg een ingeklapte long door de ontsteking die zich tussen mijn borstkas en mijn rechterlong genesteld had en de lieve professor Odhiambo legde me vlak voor mijn ontslag uit hoe hij met zijn kolenschoppen van handen letterlijk de etter uit mijn borstkas geschept had.
Dokter Din sprong een gat in de lucht toen hij me mijn eerste woorden hoorde stamelen want hij verwachtte eigenlijk zware beschadiging van strottenhoofd en stembanden....

Het mag dan ook een wonder heten dat ik dit nog allemaal in gezonde toestand kan neerschrijven en daar ben ik god, het lot of wie en wat dan ook nog dagelijks dankbaar voor..

Daarnaast mag ik ook Allison niet vergeten. Hoewel onze relatie eerder onstuimig en op vele momenten zelfs ongezond kon worden genoemd, is ze gedurende twee maand niet van mijn zijde geweken.
's Morgens om half acht zat ze aan mijn bed en 's avonds ging ze pas laat door.
Allison woont nu terug in Amerika en ik wens haar daar het allerbeste...
Daarnaast is er ook mijn schat van een mama en mijn lieve zussen die drie hele dikke kussen verdienen.
Tenslotte ook een hartelijk woord van dank voor de andere familie, voor vrienden en kennissen die elk op hun manier hun steentje bijgedragen hebben...
Bedankt!!!!