DOEGELIEKDAJETUUSZIET

Eergisteren om zes uur 's avonds mocht ik eindelijk onder het mes. Ik had drie doelloze dagen in Nairobi doorgebracht en de consultatie was zeven keer verzet.
Professor Odhiambo putte zich uit in verontschuldigingen, maar wat kan je een chirurg kwalijk nemen die de bush inrijdt om mensen te helpen die zelf de middelen niet hebben om naar de stad te komen.
Mijn repect voor hem nam alleen maar toe door iedere vertraging...


Nauwelijks elf uur na de ingreep zat ik opnieuw voor vijf uur in de shuttle die me langs onmogelijk slechte wegen naar Arusha bracht.
Ik zag sterretjes, maar het alternatief - een dag langer in Aga Khan blijven - was evenmin vol te houden, zij het dan op geestelijk gebied.

Geheel onverwacht kwam ik thuis in een leeg huis. Zakayo, de nachtwaker was naar de engelse les en Rebecca die mijn was doet, zocht haar heil in een christelijke conferentie.

Ik zette de muziek aan en er begon een afrikaans muziekje te spelen.
Leuk om horen, maar de CD was niet van mij.
In de koelkast trof ik een grote pot bonen aan, de lokale dagdagelijkse maaltijd.
In het huis van Zakayo vond ik een woordenboek en mijn fietspomp en Rebecca had duidelijk mijn woonkamer ingepalmd als strijkkamer voor mijn en ook haar kleding.

Toen ik deze middag mijn potje wou koken, bleek ook het gas op te zijn. Er werd dus ook gekookt tijdens mijn afwezigheid.

Een dubbel gevoel alweer, kan ik het iemand kwalijk nemen dat er gebruik gemaakt wordt van alle luxe die daar voor het grijpen ligt?
Is het fout dat Rebecca haar eten koel houdt voor haar drie koters?
Mag Zakayo wat extra Engels vinden in mijn woordenboek?

Aan de andere kant, gebeuren al deze dingen nooit als ik thuis ben, vraagt er nooit iemand een gunst als ik er ben.
Het voelt ergens toch wel een beetje achterbaks allemaal.
Maar wie ben ik om ze dat te verwijten?