HET BLIJFT ME BEZIG HOUDEN!

Dit zie ik elke morgen bij het ontbijt en het blijft me bezig houden...

• Wat bezielde onze huiseigenaar om drie straatlantaarns rondom ons huis te voorzien? (de paal is nog net te zien, de lamp niet meer - maar licht geeft ze wel. Als in een voetbalstadium!)
• Wat dacht de buurman toen ie roze koos voor de muren van zijn huis en daarna nog iets paarsiger roze om een accentje aan te leggen?
• Wat dacht de architect toen ie een deur op de eerste verdieping tekende die nergens naartoe leidt? Tenzij je een ninja bent natuurlijk.
• Hoe blij moet je niet zijn met het bedrijf dat je huis bouwt als je ziet dat je een balkonnetje hebt rondom het raam rechts maar geen enkele manier om er gebruik van te maken?
• Hoe obsessief compulsief moet je niet zijn om - vanwege de symmetrie -  ook nog een balkon te voorzien onderaan de toilet- en/of badkamerraampjes?

Myanmar is een land van mysteries en dat begint al bij het ontbijt.

Elke ochtend opnieuw...

WAT WE AL BEZOCHT HEBBEN (DEEL I)

Het gebouw waardoor je weet dat je in Yangon bent en niet in Smeerebbe-Vloerzegem bijvoorbeeld, is de Shwedagon pagode.
Een indrukwekkende stupa is het die het stadsbeeld beheerst vanuit verschillende hoeken omdat het op een heuvel is gebouwd en daarbij ook nog eens 99 meter hoog is.
De belangrijkste pagode is het ook omdat het vier relekwieen van de laatste Buddha's bewaart.

Hoogbouw rond de pagode is niet toegestaan en elke keer als je het imposante bouwwerk voorbij rijdt, gaat de taxichauffeur heel devoot bidden op het stuur. Gesloten ogen en gewoon verder rijden, gaan daarbij hand in hand.

Op de laatste dag van 2015 gingen we de trots van Yangon dan ook bezoeken.
We moesten schoenen en sokken achterlaten aan de ingang en werden een schrikwekkende $8 per persoon afgetroggeld.
Via lange gangen - er zijn vier ingangen, eentje in elke windstreek - kwamen we uiteindelijk boven in een overweldigende aanbouw van tempeltjes en husjes, allemaal heel druk in kleuren en versieringen.

De pagode zelf is bedekt in goud dat helemaal van donaties komt. Het hele idee werd gelanceerd door een koningin uit de 15de eeuw die haar eigen gewicht van het kostbare metaal gaf.

WAT WE ONDERTUSSEN AL LEERDEN....

• Myanmar is een voormalige Britse kolonie en daarom werd hier vroeger links gereden. Op een bepaalde dag heeft iemand besloten dat dat maar eens gedaan moest zijn en dat we met zijn allen voor rechts zouden gaan.
  Moet een hilarische dag geweest zijn...
  Je zou gaan denken dat dat iets met de buurlanden te maken heeft, maar helemaal klopt die redenering niet.
  Thailand, Bangladesh en Indie rijden nog altijd links en hebben het grootste aandeel van de grenzen met Myanmar. Alleen in China en Laos wordt rechts gereden.
• Toen die bepaalde wetteksten in alle gazetten verschenen, heeft niemand er bij stil gestaan dat er ook iets aan het stuur van de auto moest gedaan worden.
  Tel daarbij dat het overgrote deel van de import uit links-rijdend Japan komt en je begrijpt waarom 90% van de chaufferus nog altijd rechts in de auto zit.
  Lekker makkelijk als je een vriend op het voetpad ziet maar levensgevaarlijk als je een truck wil voorbijsteken.
• Sinds dit jaar zouden alle geimporteerde auto's verplicht het stuur aan de linkerkant moeten hebben maar helemaal waterdicht schijnt het systeem nog niet te zijn.
• Myanmarezen (Myanmariers?) zijn vredelievende, beleefde en vriendelijke mensen.
  Geef ze een stuur in hun knuisten en ze veranderen in duivels.
  Regel 1: toeter naar de auto voor je zodat ie zou opschieten ook al sta je allebei in dezelfde file.
  Regel 2: laat niemand vanuit een zijstraatje invoegen, ook al schuif je stapvoets vooruit.
  Regel 3: stop nooit voor voetgangers. Die moeten maar wortel schieten in het midden van de weg.
  Regel 4: trek zo hard mogelijk op eens de weg vrij is, ook al sta je 30 meter verder weer stil (en ga dan op de remmen alsof je een noodstop doet). Reden hiervoor is Regel 2. Er mocht maar eens iemand invoegen.
  Regel 5: gedraag als je een totale antisociale idioot behalve als het om bussen of taxi's gaat. Er is nog altijd iemand die gekker is dan jij.
  Regel 6: gedraag je als een totale antisociale idioot als je zelf in de machtspositie zit. Als je vragende partij bent, ga dan heel onderdanig smeken met biddende handjes en puppy-ogen. Dank de bereidwillige chauffeur (meestal nummer 100 of zo) met 20 hoofdnkikken en met zwaaien alsof je je eigen ventilator bent.
  Ik zeg het al langer dan vandaag: iedere relatie tussen twee menselijke wezens is er 1 waarin je test wie de macht in handen heeft.
• Taxi- en buschauffeurs kauwen betelpalm. Het houdt je wakker en alert; een soort natuurlijke Red Bull zeg maar.
  Je houdt het vieze goedje in je mond en je lichaam produceert daar dan speeksel bij. Eens je mond vol is, open je je deur aan de verkeerslichten en spuug je die rode drab uit.
  Behendige buschauffeurs zijn in staat om van hun positie aan het stuur (rechterkant, zie hierboven) te spugen door de open deur aan de linkerkant. Je zal maar net met de fiets passeren...
  De opkomst van de mobiele telefoon heeft voor een hilarisch probleem gezorgd.
  Daar zit je dan als taxichauffeur in een verzaligende roes met je bek vol van die viezigheid en net dan belt je telefoon terwijl je aan 60 over de weg rijdt.
  Neem je op en praat je, dan geef je je hemd een nieuw kleurtje. Doe je niks, dan mis je misschien een vaste klant.

OF HOE EEN DUBBELTJE ROLLEN KAN...

Het is mooi om Mimi te horen vertellen over de tijden toen de Taiwanezen er nog elke dag aan herinnerd werden - tot in haar lagere schooltijd toe - dat ze de oversteek naar het vasteland opnieuw zouden maken en die communisten eventjes snel in de pan zouden hakken.
Dat ze in aantal waarschijnlijk aan 1 tegen 100,000 stonden, kwam pas later bij hen op.

Voor zij die dat stukje geschiedenis hebben gemist, de Kuomintang was de regering die het land overnam nadat ze de Ching dynastie hadden omver geworpen. Zo kwam ook een eind aan een periode van keizers en werd de republiek van China in het leven geroepen.
In diezelfde periode kwamen ook de Japanners een beetje moeilijk doen en terwijl de Kuomintang oorlogje aan het voeren was, werd Mao met zijn communisten alsmaar sterker en sterker.

De grootste aanhang van de communistische leer ligt vanzelfsprekend bij de armste lagen van de bevolking en de regering van China liep flink achter de feiten aan toen ze overal maar soldaten moesten naartoe sturen, tot de verst afgelegen streken toe.

De opa van Mimi vocht in de Gouden Driehoek, het door opium doordrenkte drielandenpunt van Laos, Myanmar en Thailand.
Of hij daar ook wat anders geschoven heeft dan kogels in de lader van zijn geweer, zullen we wel nooit weten.

Communicatie was niet zo oorverdovend als nu met alle Whatsapps, FB's en emails en terwijl de leider Chiang Kai-Shek zich terugtrok naar de kuststreek van China waar zijn aanhang het grootst was, zaten vele soldaten zonder nieuws over het verlies tegen Mao en zijn bende.

Uiteindelijk werden toch vliegtuigen uitgestuurd om republikeins gezinde soldaten op te halen en zo belandde grootvader uiteindelijk in Taiwan.
De die hards geloofden in een goede afloop en bleven achter in het berggebied van de Gouden Driehoek waar ze uiteindelijk verdreven werden tot in de drie buurlanden.

Deze achterblijvers nu konden China niet opnieuw binnen, want het verkeerde politieke kleurtje en werden ook niet in hun nieuwe thuisland erkend.

Gevolg was dat we ondertussen al tal van Chinees sprekende Burmezen hebben leren kennen wiens grootvader en ouders nergens officieel bestonden.

Taiwan heeft een aantal jaren geleden toch ingezien dat 1 en ander flink misgelopen was en heeft de toenmalige staatloze jeugd uitgenodigd voor gratis scholing in Taiwan.

Niet op een vliegtuig stappen, kan dus duidelijk gevolgen hebben voor generaties.
Boek dus allemaal een vlucht en kom bij ons op bezoek als je je kleinkinderen niet wil te kort doen....

DE WERELD IS EEN DORP

Onze eerste bezoeker is langs geweest...
Zo lang duurt het dus - een tweetal weken - voor een vriend een kijkje komt nemen.

Maya had een vriendinnetje op haar school in Sai Gon waar ze wel heel veel tijd mee doorbracht.
Er waren weekends waar we een dochter kwijt waren of er anders twee voor de prijs van 1 hadden.

Papa van dat meisje was Chris, een goedmoedige Australier, die in alles een reden vond om een BBQ te organizeren waarbij hij dan met pretoogjes en steevast een blikje bier in de hand naar de toeloop van vrienden stond te kijken.

Chris, 73 ondertussen, was meer dan 50 jaar geleden in Taiwan gaan wonen. Daarna bracht zijn reislust hem naar Maleisie (twee kinderen van nu rond de 40), Myanmar, Indonesie, Thailand (de bovengenoemde dochter van 8) en tenslotte Vietnam.
Een mooie man was het die een mooi verhaal te vertellen had.

Altijd klaar om wat bij te leren, was hij nu bezig met zijn doctoraatsthesis en ook vond hij het tijd om te zien hoe Myanmar geevolueerd was na 20 jaar afwezigheid.

We spraken af in The Green Elephant, een gezellig restaurant langs een kalme straat en ik werd gelijk aangespoord om een 'Rum Sour" te proberen. Het was een specialiteit uit Myanmar met lokaal gestookte rum en vers citroensap en ik smaakte duidelijk dat de Britten hier zoveel jaar geleden de hand in hadden gehad.

Plots verscheen een jongeman aan onze tafel.
Hij was niet helemaal zeker van zijn stuk maar vroeg toch of wij elkaar niet kenden.

Bleek dat ik Mark, onze nieuwste bezoeker aan de tafel, een jaar geleden had ontmoet toen ik voor drie maand een lodge runde, diep in de Mekong Delta.
Mark reisde alleen met zijn boeken en had duidelijk geen gezelschap nodig.
Misschien verteerde hij een relatiebreuk?
Misschien wou hij gewoon een paar dagen rust?
De eigenaars van de lodge die net uit Canada op bezoek waren voor een maandje, hadden het duidelijk zo niet begrepen.
Een bezoeker werd behandeld als een vriend, zo vonden ze, en ze sprongen die arme Mark te pas en te onpas in de nek.
Het werd zo erg dat de arme jongen op de duur het paadje langs de receptie begon te ontwijken en door de tuin sloop om ongezien de comfortabele zetels op het terras te bereiken.

Mark was ondertussen landschapsarchitect in Kuala Lumpur, Maleisie; wij waren net twee weken tevoren aangekomen uit Vietnam en zaten samen met een Australier aan tafel en uitgerekend hier, in Myanmar, ontmoetten we elkaar weer,

De wereld is een dorp inderdaad!

AFRAZIE

Mimi sloeg de nagel op de kop toen ze Myanmar Afrazie doopte.

Ik voel me alvast helemaal thuis tussen de diepe putten in de weg; dankzij de elektricteit die wel eens durft uit te vallen en als ik de stalletjes zie aan de kant van de weg.

Het is stoffig, het is chaotisch maar het is opnieuw thuiskomen na anderhalf jaar Vietnam...

Al langer dan vandaag vind ik dat het allemaal niet zo makkelijk moet in het leven.
We worden rotverwend en klagen om het minste terwijl we vergeten dat we bij de gelukkige twee procent zijn die altijd een dak boven ons hoofd zullen hebben en eten op de tafel. We zullen ons nooit zorgen moeten maken om een goede verzorging als we ziek worden en onze kinderen zullen altijd een degelijke opleiding kunnen krijgen.

Heel vaak ben ik jaloers op de positieve ingesteldheid van mensen die het allemaal zoveel moeilijker hebben dan wij.
Maar is het allemaal zoveel moeilijker in hun hoofd of kunnen ze - in tegenstelling tot ons - het leven gewoon aanvaarden zoals het is.

Ongeacht hoe de lokale verkoper in het leven staat of hoe makkelijk een jong huismeisje haar lot aanvaardt, blijft het natuurlijk schrijnend te zien dat zij nooit de kansen zullen krijgen die wij hebben.
Aan de jonge kinderen op straat te zien, wordt er niet erg goed opgevolgd wie wel en wie niet naar school gaat en ik vraag me nu al af wat er zal gebeuren eens de moessonregens hun allesvernietigende krachten op de bouwvallige huisjes zullen loslaten.

Maar hoe ga je als buitenstaander met zoiets om?

Sluit je je ogen en draai je je blik weg van een twee jaar oude peuter die zich met 1 hand vastklampt aan je broekspijp en het andere handje vragend in de lucht steekt?
Wat doe je als de oude man je vriendelijk toelacht, zijn gezicht 1 groot verbrand litteken dat duidelijk nooit degelijk verzorgd is.

Luister ik zwijgend naar de expat die klaagt omdat het bedrijf aan het besparen is en hem gevraagd werd om zijn luxueuze V8 om te ruilen voor een - nog altijd- dure auto van een klasse lager?

Het klopt allemaal niet; het laat me niet los maar een pasklare oplossing is er ook niet voor...

Toch maar aanvaarden dat de dingen zijn wat ze zijn?

HET LEVEN IS EEN ACHTBAAN (DEEL IV)

Mimi was prijzen aan het vergelijken voor vluchten naar Albuquerque.
De eerste maanden zouden we moeten overleven zonder inkomen; ik zelf door mijn legale status in The Land of The Free en Mimi vanwege de komst van baby Z.
Het was logisch dat alles zo goedkoop mogelijk moest en we bekeken zelfs vluchten die er 38 uur over deden. Daar was dan waarschijnlijk een gratis stop in Vladivostock of  Burkina Faso bij inbegrepen.

Ik ging een luchtje happen en de kinderen ophalen aan de schoolbus en toen belde de directeur van de Vietamese tak.
Een totaal onverwacht telefoontje was het en of ik nog altijd geinteresseerd zou zijn om Myanmar te gaan leiden.
Zonder veel details bleek dat de samenwerking met de vorige kandidaat op een sisser was afgelopen.

We discussieerden tien dagen over de details van het contract en vertelden de kinderen dat het dan toch weer Myanmar zou worden.
Ze waren onderhand al behoorlijk duizelig geworden van al dat virtuele heen- en weergereis maar al bij al namen ze het heel goed op.

Op minder dan twee weken laadden we ons hele hebben en houden in een container, namen we afscheid van vrienden, buren en kennissen in Vietnam en boekten we vier vluchten naar Yangon, onze nieuwe verblijfplaats voor de volgende jaren.

We kwamen aan op 30 december, sliepen al tijdens de klokslagen van het nieuwe jaar de dag erop en verkenden stukje bij stukje de nieuwe omgeving.

Maar daarover later meer...

HET LEVEN IS EEN ACHTBAAN (DEEL III)

Op de scooter reden de kinderen en ik naar een verjaardagsfeestje van Angus, een klasgenootje van Maya.
De kinderen doken gelijk in het zwembad van het appartementsblok waar Angus woonde terwijl ik belangstellend toekeek wat de ouders allemaal voor de volwassenen hadden klaar gezet.
Er was wijn en kaas en er was zelfs Leffe Bruin.
(Achteraf bleek dat de Australische papa van Angus heel blij was dat ik - uit chauvinisme - twee van de flesjes opdronk want hij had het spul cadeau gekregen en vond het niet te zuipen...)

Net aangekomen, kreeg ik telefoon van de directeur van het Vietnamese bedrijf.
Ik was een nipte tweede geworden en er werd gekozen voor een man met meer Azie-ervaring.

Hoewel het besluit eerlijk en rechtvaardig was, betekende een nipte tweede net zoveel als de eerste verliezer op dat moment.
Ik werd nog gevraagd om een paar weken stand by te blijven maar kon enkel aangeven dat we zo snel mogelijk zouden afreizen naar de cactussen van New Mexico.

Met wat tegenzin mengde ik me opnieuw onder de gasten en dankzij wat gesprekken met andere ouders kwam mijn energie langzaam aan weer terug.

We vertelden de kinderen dat we alsnog naar de States zouden verhuizen en mailden diezelfde avond nog de advocaat die ons zou helpen met mijn immigratiepapieren...

Veel konden we niet doen aan alle plotse en onwelkome veranderingen en we ondergingen alles dus maar gelaten.

HET LEVEN IS EEN ACHTBAAN (DEEL II)

Thomas stuurde dus een email die met een belangrijk klinkend plofje in mijn brievenbus viel.

Er was, zo luidde het, een Belgisch bedrijf dat handelde in 1-dags-kuikens.
Een drietal jaar tevoren was er in Vietnam geinvesteerd, zeer tot ieders tevredenheid.
Het bedrijf werkte samen met een explosief groeiende diervoerderproducent uit Nederland en dat bleek een zeer vruchtbare combinatie.
De kuikentjes hadden voer nodig en de Nederlanders hadden kippenboeren nodig om hun product te slijten. Simpel maar een absoluut succes.

Onze noorderburen - sinds vijfhonderd jaar al heel natuurlijk aangelegd - hadden hun oog nu op Myanmar laten vallen.
Het land was pas open sinds 2011 toen het militaire bewind (ik wik mijn woorden) een deel van de macht uit handen had gegeven en verwacht werd dat een explosieve groei hieruit zou volgen.
Gezien de positieve ervaringen in Vietnam, werd het Belgisch bedrijf opnieuw aangesproken om het hele idee verder uit te werken.

Zo kwam het dat men op zoek was naar een General Manager om de zaak van nul uit te grond te stampen.
Het leek me op het lijf geschreven...
Er moest een bedrijf opgericht worden met alle legale documenten en er moest grond aangekocht worden waarop dan een kuikenbroederij zou gebouwd worden.
Verder werd er natuurlijk ook naar klanten gezocht worden en zou de logistiek  van dit hele proces opgestart worden.

Het werk leek me interessant maar verhuizen naar Myanmar leek me minstens even spannend.
Ik worstelde al langer met het overbevolkte Vietnam en ik wilde niet dat onze kinderen zouden opgroeien in een wereld van onmiddellijke behoeftebevrediging.
Je kon vanuit je appartement gelijk wat bestellen - tot 1 koffie toe - en dat werd je dan door een vriendelijke jongen binnen de vijf minuten aan de deur afgeleverd.
Het echte leven leek me iets ingewikkelder en ik vond dat kinderen geen uitdagingen kregen in een service-georienteerd land zoals Vietnam.

Ik zond een email met CV naar de General Director in Vietnam en kreeg in de namiddag al een telefoontje.
We ontmoetten elkaar, daarna had ik ook een meeting met twee van de Belgische aandeelhouders en toen bleek dat ik uiteindelijk bij de laatste drie kandidaten was.

Er werd een Belgisch HR bedrijf ingeschakeld en voor de eerste keer in mijn leven werd ik psychologisch zeer grondig doorgelicht.
Toen de resultaten er uitrolden, bleek ik in een eerder kleine categorie van personen te vallen, waaronder een zeer groot aantal presidenten van de USA.

Ik zond mijn kandidatuur onmiddellijk naar Washington DC en...
(bij de les blijven, Jan)

Toen moest er gewacht worden op de beslissing van de aandeelhouders.
We zetten de emigratie naar Albuquerque eventjes stil en we lichtten de kinderen in over het nieuwe plan.
Na wat vragen, namen ze het op zoals alleen kinderen dat kunnen.
"Allemaal best als we maar tesamen blijven."

Wachten
Wachten
Wachten....

HET LEVEN IS EEN ACHTBAAN

Met een baby op komst, twee kinderen op International School en zonder regelmatig inkomen, leek de toekomst niet bepaald rooskleurig.
We wogen onze mogelijkheden af en kwamen tot de conclusie dat de Verenigde Staten eigenlijk de enige optie was om te emigreren.

Geen $20,000 per jaar meer te betalen voor school in een ontwikkelingsland; de geboorte van baby z zou flink wat goedkoper worden en Mimi plus kinderen hadden de Amerikaanse nationaliteit.
Minpuntjes waren dat ik niet helemaal koosjer het land in kon als lid van het gezin maar belangrijker, dat ik het eigenlijk helemaal niet zag zitten om naar de States te verhuizen.
Althans nu nog niet.

Het plan rijpte langzaam en tegen oktober was de beslissing finaal en lichtten we de kinderen in.
Enzi vroeg of er sneeuw was in Amerika en toen het antwoord positief bleek, verlegde hij zijn aandacht terug naar zijn surrealistische Lego constructie en dat was dat.
Maya vond alles al lang goed zolang we maar tesamen bleven en er boeken te verslinden waren.

Albuquerque, New Mexico kwam in het vizier omdat Mimi daar gestudeerd had en haar familie er woonde en we contacteerden een oom met een leegstaand huis en een advocaat die gespecialiseerd was in de immigratie van kale Vlamingen.

New Mexico is de staat van vrije wapendracht en rodeo's; van een uitgestrekte blauwe hemel overdag en een zee van flonkerende sterren 's nachts en huisvestte verder de enige Amerikaanse monniken-brouwerij en de Chihuahua woestijn.
Je kon er je eten 'Christmas' bestellen (mix van rode en groene pepers als topping) en Mexico was vier uur rijden.

Albuquerque was helaas ook de staat van vrije wapendracht (ja ,dat had ik al vermeld maar nu staat het aan de negatieve kant), van Breaking Bad, de televisieserie die een heel rauw beeld van de stad schetst en - daarop volgend - van ijssalons die Meth-icecream verkochten en, zo stelde ik me verder voor, de habitat van herzenloze hillbillies en redneks.
Verder was het onderwijssysteem niet heel goed en in mijn meest negatieve voorstellingen was het eigenlijk 1 groot, stoffig gat temidden van een verzengende woestijn.

Toen stuurde Thomas een email...

EEN VOORNAME BEZIGHEID (DEEL II)

Het hele gedoe om de keuze van een geschikte naam in onderstaande post kwam er natuurlijk niet vanzelf...
In juli, toen ik met vriend Harald uit Tanzania de wegen van Vietnam onveilig maakte op een miezerig scootertje, kreeg ik 's avonds een ietwat bevreemdend bericht van Mimi die net aangekomen was in Taiwan met de kinderen.

We moesten morgen maar eens praten, vond ze en dat bezorgde me meteen visioenen van geprekken uit een lang verleden.
"Het ligt niet aan jou maar aan mij."
"Neen, er is niemand anders."
"De magie tussen ons is verdwenen."
"Ik kan het leven met jou niet meer aan op de dagen dat je ajuin en bonen hebt gegeten."

Nodeloos te zeggen dat ik aandrong op een onmiddellijke verduidelijking want anders zou ik geen oog dicht doen.
Na nog wat ontwijkende commentaar van een niet-meewerkende Mimi, bleek uiteindelijk dat we - zeer zeker niet gepland maar wel gewild - ons regenbooggezinnetje zouden gaan uitbreiden met een half-Aziatische/half-Vlaamse baby.

We waren elf maand tevoren aangekomen in ons nieuwe thuisland waar het project waar ik voor zou werken nog altijd niet begonnen was; we hadden hier en daar wat korte termijn jobjes weten te versieren en ook nog wat handel kunnen doen met Oost-Afrika maar dat alles was een heel wankele basis voor een groter gezin.

Harald had een goeie fles Single Malt meegebracht en dankzij dit Schotse Levenselexir zag de toekomst er na een paar slokken ietwat rooskleuriger uit.
We zouden ons er - zoals elke vorige keer - wel weer doorheen slaan, zo hield ik mezelf voor.

De trip met de scooter was prachtig, de hereniging met het gezin was hartverwarmend en de zwangerschap verliep/verloopt voorspoedig.

Binnen twee maand, op mijn 50ste verjaardag terwijl de meeste van mijn lotgenoten al opa worden - komt er dus nog een jongetje bij.
Hoe hij zich staande zal houden in deze multiculturele mengelmoes zien we dan wel. Dat baby z een heerlijk leven zal hebben, dat beloven we hem nu al!!