HET LEVEN IS EEN ACHTBAAN

Met een baby op komst, twee kinderen op International School en zonder regelmatig inkomen, leek de toekomst niet bepaald rooskleurig.
We wogen onze mogelijkheden af en kwamen tot de conclusie dat de Verenigde Staten eigenlijk de enige optie was om te emigreren.

Geen $20,000 per jaar meer te betalen voor school in een ontwikkelingsland; de geboorte van baby z zou flink wat goedkoper worden en Mimi plus kinderen hadden de Amerikaanse nationaliteit.
Minpuntjes waren dat ik niet helemaal koosjer het land in kon als lid van het gezin maar belangrijker, dat ik het eigenlijk helemaal niet zag zitten om naar de States te verhuizen.
Althans nu nog niet.

Het plan rijpte langzaam en tegen oktober was de beslissing finaal en lichtten we de kinderen in.
Enzi vroeg of er sneeuw was in Amerika en toen het antwoord positief bleek, verlegde hij zijn aandacht terug naar zijn surrealistische Lego constructie en dat was dat.
Maya vond alles al lang goed zolang we maar tesamen bleven en er boeken te verslinden waren.

Albuquerque, New Mexico kwam in het vizier omdat Mimi daar gestudeerd had en haar familie er woonde en we contacteerden een oom met een leegstaand huis en een advocaat die gespecialiseerd was in de immigratie van kale Vlamingen.

New Mexico is de staat van vrije wapendracht en rodeo's; van een uitgestrekte blauwe hemel overdag en een zee van flonkerende sterren 's nachts en huisvestte verder de enige Amerikaanse monniken-brouwerij en de Chihuahua woestijn.
Je kon er je eten 'Christmas' bestellen (mix van rode en groene pepers als topping) en Mexico was vier uur rijden.

Albuquerque was helaas ook de staat van vrije wapendracht (ja ,dat had ik al vermeld maar nu staat het aan de negatieve kant), van Breaking Bad, de televisieserie die een heel rauw beeld van de stad schetst en - daarop volgend - van ijssalons die Meth-icecream verkochten en, zo stelde ik me verder voor, de habitat van herzenloze hillbillies en redneks.
Verder was het onderwijssysteem niet heel goed en in mijn meest negatieve voorstellingen was het eigenlijk 1 groot, stoffig gat temidden van een verzengende woestijn.

Toen stuurde Thomas een email...