HET LEVEN IS EEN ACHTBAAN (DEEL IV)

Mimi was prijzen aan het vergelijken voor vluchten naar Albuquerque.
De eerste maanden zouden we moeten overleven zonder inkomen; ik zelf door mijn legale status in The Land of The Free en Mimi vanwege de komst van baby Z.
Het was logisch dat alles zo goedkoop mogelijk moest en we bekeken zelfs vluchten die er 38 uur over deden. Daar was dan waarschijnlijk een gratis stop in Vladivostock of  Burkina Faso bij inbegrepen.

Ik ging een luchtje happen en de kinderen ophalen aan de schoolbus en toen belde de directeur van de Vietamese tak.
Een totaal onverwacht telefoontje was het en of ik nog altijd geinteresseerd zou zijn om Myanmar te gaan leiden.
Zonder veel details bleek dat de samenwerking met de vorige kandidaat op een sisser was afgelopen.

We discussieerden tien dagen over de details van het contract en vertelden de kinderen dat het dan toch weer Myanmar zou worden.
Ze waren onderhand al behoorlijk duizelig geworden van al dat virtuele heen- en weergereis maar al bij al namen ze het heel goed op.

Op minder dan twee weken laadden we ons hele hebben en houden in een container, namen we afscheid van vrienden, buren en kennissen in Vietnam en boekten we vier vluchten naar Yangon, onze nieuwe verblijfplaats voor de volgende jaren.

We kwamen aan op 30 december, sliepen al tijdens de klokslagen van het nieuwe jaar de dag erop en verkenden stukje bij stukje de nieuwe omgeving.

Maar daarover later meer...