Op de scooter reden de kinderen en ik naar een verjaardagsfeestje van Angus, een klasgenootje van Maya.
De kinderen doken gelijk in het zwembad van het appartementsblok waar Angus woonde terwijl ik belangstellend toekeek wat de ouders allemaal voor de volwassenen hadden klaar gezet.
Er was wijn en kaas en er was zelfs Leffe Bruin.
(Achteraf bleek dat de Australische papa van Angus heel blij was dat ik - uit chauvinisme - twee van de flesjes opdronk want hij had het spul cadeau gekregen en vond het niet te zuipen...)
Net aangekomen, kreeg ik telefoon van de directeur van het Vietnamese bedrijf.
Ik was een nipte tweede geworden en er werd gekozen voor een man met meer Azie-ervaring.
Hoewel het besluit eerlijk en rechtvaardig was, betekende een nipte tweede net zoveel als de eerste verliezer op dat moment.
Ik werd nog gevraagd om een paar weken stand by te blijven maar kon enkel aangeven dat we zo snel mogelijk zouden afreizen naar de cactussen van New Mexico.
Met wat tegenzin mengde ik me opnieuw onder de gasten en dankzij wat gesprekken met andere ouders kwam mijn energie langzaam aan weer terug.
We vertelden de kinderen dat we alsnog naar de States zouden verhuizen en mailden diezelfde avond nog de advocaat die ons zou helpen met mijn immigratiepapieren...
Veel konden we niet doen aan alle plotse en onwelkome veranderingen en we ondergingen alles dus maar gelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten