DE WERELD IS EEN DORP

Onze eerste bezoeker is langs geweest...
Zo lang duurt het dus - een tweetal weken - voor een vriend een kijkje komt nemen.

Maya had een vriendinnetje op haar school in Sai Gon waar ze wel heel veel tijd mee doorbracht.
Er waren weekends waar we een dochter kwijt waren of er anders twee voor de prijs van 1 hadden.

Papa van dat meisje was Chris, een goedmoedige Australier, die in alles een reden vond om een BBQ te organizeren waarbij hij dan met pretoogjes en steevast een blikje bier in de hand naar de toeloop van vrienden stond te kijken.

Chris, 73 ondertussen, was meer dan 50 jaar geleden in Taiwan gaan wonen. Daarna bracht zijn reislust hem naar Maleisie (twee kinderen van nu rond de 40), Myanmar, Indonesie, Thailand (de bovengenoemde dochter van 8) en tenslotte Vietnam.
Een mooie man was het die een mooi verhaal te vertellen had.

Altijd klaar om wat bij te leren, was hij nu bezig met zijn doctoraatsthesis en ook vond hij het tijd om te zien hoe Myanmar geevolueerd was na 20 jaar afwezigheid.

We spraken af in The Green Elephant, een gezellig restaurant langs een kalme straat en ik werd gelijk aangespoord om een 'Rum Sour" te proberen. Het was een specialiteit uit Myanmar met lokaal gestookte rum en vers citroensap en ik smaakte duidelijk dat de Britten hier zoveel jaar geleden de hand in hadden gehad.

Plots verscheen een jongeman aan onze tafel.
Hij was niet helemaal zeker van zijn stuk maar vroeg toch of wij elkaar niet kenden.

Bleek dat ik Mark, onze nieuwste bezoeker aan de tafel, een jaar geleden had ontmoet toen ik voor drie maand een lodge runde, diep in de Mekong Delta.
Mark reisde alleen met zijn boeken en had duidelijk geen gezelschap nodig.
Misschien verteerde hij een relatiebreuk?
Misschien wou hij gewoon een paar dagen rust?
De eigenaars van de lodge die net uit Canada op bezoek waren voor een maandje, hadden het duidelijk zo niet begrepen.
Een bezoeker werd behandeld als een vriend, zo vonden ze, en ze sprongen die arme Mark te pas en te onpas in de nek.
Het werd zo erg dat de arme jongen op de duur het paadje langs de receptie begon te ontwijken en door de tuin sloop om ongezien de comfortabele zetels op het terras te bereiken.

Mark was ondertussen landschapsarchitect in Kuala Lumpur, Maleisie; wij waren net twee weken tevoren aangekomen uit Vietnam en zaten samen met een Australier aan tafel en uitgerekend hier, in Myanmar, ontmoetten we elkaar weer,

De wereld is een dorp inderdaad!