Thomas stuurde dus een email die met een belangrijk klinkend plofje in mijn brievenbus viel.
Er was, zo luidde het, een Belgisch bedrijf dat handelde in 1-dags-kuikens.
Een drietal jaar tevoren was er in Vietnam geinvesteerd, zeer tot ieders tevredenheid.
Het bedrijf werkte samen met een explosief groeiende diervoerderproducent uit Nederland en dat bleek een zeer vruchtbare combinatie.
De kuikentjes hadden voer nodig en de Nederlanders hadden kippenboeren nodig om hun product te slijten. Simpel maar een absoluut succes.
Onze noorderburen - sinds vijfhonderd jaar al heel natuurlijk aangelegd - hadden hun oog nu op Myanmar laten vallen.
Het land was pas open sinds 2011 toen het militaire bewind (ik wik mijn woorden) een deel van de macht uit handen had gegeven en verwacht werd dat een explosieve groei hieruit zou volgen.
Gezien de positieve ervaringen in Vietnam, werd het Belgisch bedrijf opnieuw aangesproken om het hele idee verder uit te werken.
Zo kwam het dat men op zoek was naar een General Manager om de zaak van nul uit te grond te stampen.
Het leek me op het lijf geschreven...
Er moest een bedrijf opgericht worden met alle legale documenten en er moest grond aangekocht worden waarop dan een kuikenbroederij zou gebouwd worden.
Verder werd er natuurlijk ook naar klanten gezocht worden en zou de logistiek van dit hele proces opgestart worden.
Het werk leek me interessant maar verhuizen naar Myanmar leek me minstens even spannend.
Ik worstelde al langer met het overbevolkte Vietnam en ik wilde niet dat onze kinderen zouden opgroeien in een wereld van onmiddellijke behoeftebevrediging.
Je kon vanuit je appartement gelijk wat bestellen - tot 1 koffie toe - en dat werd je dan door een vriendelijke jongen binnen de vijf minuten aan de deur afgeleverd.
Het echte leven leek me iets ingewikkelder en ik vond dat kinderen geen uitdagingen kregen in een service-georienteerd land zoals Vietnam.
Ik zond een email met CV naar de General Director in Vietnam en kreeg in de namiddag al een telefoontje.
We ontmoetten elkaar, daarna had ik ook een meeting met twee van de Belgische aandeelhouders en toen bleek dat ik uiteindelijk bij de laatste drie kandidaten was.
Er werd een Belgisch HR bedrijf ingeschakeld en voor de eerste keer in mijn leven werd ik psychologisch zeer grondig doorgelicht.
Toen de resultaten er uitrolden, bleek ik in een eerder kleine categorie van personen te vallen, waaronder een zeer groot aantal presidenten van de USA.
Ik zond mijn kandidatuur onmiddellijk naar Washington DC en...
(bij de les blijven, Jan)
Toen moest er gewacht worden op de beslissing van de aandeelhouders.
We zetten de emigratie naar Albuquerque eventjes stil en we lichtten de kinderen in over het nieuwe plan.
Na wat vragen, namen ze het op zoals alleen kinderen dat kunnen.
"Allemaal best als we maar tesamen blijven."
Wachten
Wachten
Wachten....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten