Mimi sloeg de nagel op de kop toen ze Myanmar Afrazie doopte.
Ik voel me alvast helemaal thuis tussen de diepe putten in de weg; dankzij de elektricteit die wel eens durft uit te vallen en als ik de stalletjes zie aan de kant van de weg.
Het is stoffig, het is chaotisch maar het is opnieuw thuiskomen na anderhalf jaar Vietnam...
Al langer dan vandaag vind ik dat het allemaal niet zo makkelijk moet in het leven.
We worden rotverwend en klagen om het minste terwijl we vergeten dat we bij de gelukkige twee procent zijn die altijd een dak boven ons hoofd zullen hebben en eten op de tafel. We zullen ons nooit zorgen moeten maken om een goede verzorging als we ziek worden en onze kinderen zullen altijd een degelijke opleiding kunnen krijgen.
Heel vaak ben ik jaloers op de positieve ingesteldheid van mensen die het allemaal zoveel moeilijker hebben dan wij.
Maar is het allemaal zoveel moeilijker in hun hoofd of kunnen ze - in tegenstelling tot ons - het leven gewoon aanvaarden zoals het is.
Ongeacht hoe de lokale verkoper in het leven staat of hoe makkelijk een jong huismeisje haar lot aanvaardt, blijft het natuurlijk schrijnend te zien dat zij nooit de kansen zullen krijgen die wij hebben.
Aan de jonge kinderen op straat te zien, wordt er niet erg goed opgevolgd wie wel en wie niet naar school gaat en ik vraag me nu al af wat er zal gebeuren eens de moessonregens hun allesvernietigende krachten op de bouwvallige huisjes zullen loslaten.
Maar hoe ga je als buitenstaander met zoiets om?
Sluit je je ogen en draai je je blik weg van een twee jaar oude peuter die zich met 1 hand vastklampt aan je broekspijp en het andere handje vragend in de lucht steekt?
Wat doe je als de oude man je vriendelijk toelacht, zijn gezicht 1 groot verbrand litteken dat duidelijk nooit degelijk verzorgd is.
Luister ik zwijgend naar de expat die klaagt omdat het bedrijf aan het besparen is en hem gevraagd werd om zijn luxueuze V8 om te ruilen voor een - nog altijd- dure auto van een klasse lager?
Het klopt allemaal niet; het laat me niet los maar een pasklare oplossing is er ook niet voor...
Toch maar aanvaarden dat de dingen zijn wat ze zijn?
1 opmerking:
Je kunt het niet veranderen.maar op een of andere manier een positieve bijdrage leveren in het leven. Op wat voor manier dan ook. Heb oog voor een ander.
Een reactie posten