CHANGING OF THE GUARDS (DEEL III)

Ooit was er een tijd dat ik Zakayo, mijn ex nachtwaker steevast het prefix "de altijd lieve" meegaf. Al bij al leefden we in peis en vree op ons kleine plekje in Kwa Idd, het boerendorpje vlakbij Arusha.

Sinds eventjes is daar verandering in gekomen en vanaf gisteren lijkt het wel alsof de duivel in de jongen is gevaren.
Op de middag kreeg ik een smsje van Zakayo. Hij houdt vol dat hij nog altijd een goeie 1500 euro tegoed heeft van mij terwijl er schriftelijke bewijzen zijn dat zijn salaris tot de laatste shilling is betaald.
Daarnaast zou het uitstaande bedrag neerkomen op een inkomen van een flink aantal maanden dus kon iedereen met ietwat gezond verstand zich afvragen hoe de jongen dan zolang overleefd had zonder een cent op zak.
Zakayo wilde dus ten spoedigste zijn geld zoniet zou mijn huis en moto platgebrand worden en zou ik op een ellendige manier aan mijn einde komen.
Hij was niet langer een jonge krijger, hij was een leeuw nu, zo ging de tekst verder. Hij eindigde met de woorden dat hij altijd voor me gezorgd had als was ik een breekbaar eitje maar dat daar nu verandering in zou komen.
Doodsbedreigingen krijgen is 1 ding; als ze poetisch verpakt worden dan zie ik mijn nakende dood al met minder vrees tegemoet.
Hier moest ingegrepen worden; je weet tenslotte nooit tot wat een halve zool in staat is.
Eerst ging het langs de politie. Het kostte me een halve dag, maar uiteindelijk stond alles netjes op een veredelde kladblok. De kasten met hoogopgestapelde, vergeelde dossiers wekten weinig vertrouwen en ik was er zeker van dat een kat hier haar eigen jongen niet zou in terugvinden, maar ik moest toch iets....
De ijverige agent begon elk nieuw blad met een handgeschreven tekst. Ik zou niet liegen, trouw aan de gewoontes van het land en zonder wraakgevoelens praten.
Een eindeloze tekst die best wel eens met een fotocopiemachine zou kunnen verveelvoudigd worden.
De man noteerde de bedreigingen grinnikend; hij zag duidelijk zo voor zich hoe ik het brandende huis uit strompelde, weggeblazen werd toen de benzinetank van mijn motor ontplofte en tenslotte hoe Zakayo, de wraakengel, vakkundig mijn keel oversneed.
De lokale bevolking staat bepaald niet huiverig tegen een flinke portie sensatie en horror.
Daarna ging het naar de verzekeringsmaatschappij. Laat de pyromanen en de overvallers maar komen. Vanaf nu ben ik verzekerd tegen brandschade en diefstal. Mijn moto werd ook in het pakket opgenomen en daarna reed ik met een overweldigend gevoel van veiligheid naar Emmanuel, de verhuurder van mijn huisje.
De man schrok zich wezenloos.
Hij staarde twee volle minuten naar de muur achter me waar het gruwelijk inferno zich overduidelijk afspeelde.
Een levendige verbeelding hebben ze hier blijkbaar allemaal...
Maar toen kwam de beschermingsreflex van de man bovendrijven. Zijn moeizaam verworven pand moest tenslotte gevrijwaard worden van vandalenstreken.
Aangezien Emmanuel door Zakayo gezien werd als de laatste strohalm die mij misschien kon overhalen tot het uitbetalen van de gevraagde som, was hij ook al op de hoogte gebracht van de wrijvingen, zij het in minder bedreigende taal.
Emmanuel zal dus de verwarde jongen contacteren en hem overhalen om ons op een afgesproken plaats te ontmoeten zodat de betaling kan uitgevoerd worden.
Aan een ander tafeltje zullen evenwel een paar agenten in burger zitten en ik ga er van uit dat die kerels Zakayo op een enigszins menselijke manier de doos zullen indraaien.
Het is een jammerlijke zaak, triest ook, maar het geeft me gelijk ook het gevoel mee te spelen in een misdaadfilm met undercoverpolitie, opgezette valstrikken en mogelijke doodslag.
Tot maandag.
Hopelijk...