DE KNUPPEL IN HET HOENDERHOK (DEEL IV)

Toen ik zaterdag terugkwam van een paar dagen geheelonthouding tijdens mijn wondermooie trip naar Suyan en Olakira, dwongen dieperliggende krachten me 's avonds gelijk de kroeg weer in.
Mijn horoscoop is tenslotte vis en die dieren laat je best niet te lang op het droge.
Ik had er afgesproken met Dominiek en Kristin, goeie vlaamse vrienden met het hart op de juiste plaats.

Kristin heeft het al langer dan vandaag moeilijk met de ontwikkelingshulp en ze wist me weer een prachtig verhaal te vertellen.

In Arusha kan je ook zelfgemaakte bitterballen eten bij Adje, een vrolijke Nederlander die ooit eens twee jaar de wereld rond fietste en zich nu te pletter werkt in de keuken van Ilboru Lodge.
Ad maakt er een punt van om altijd een praatje met zijn klanten te komen maken en dat is wat hij Kristin vertelde bij haar laatste bezoek.

Er was een hele groep Nederlanders neergestreken in zijn lodge en iedereen maakte een verslagen indruk.
Dat kwam zo.
Iemand uit Nederland had opgemerkt dat - ergens in Mwanza of zo aan het Victoriameer - er veel vrouwen werkloos thuis zaten terwijl hun mannen gingen vissen.
Waarom die vrouwen geen mogelijkheid geven om een centje bij te verdienen, aldus onze inventieve en altruistische noorderburen en hop, een nieuw project zag het levenslicht...

Een ideale opzet zou het naaien en verstellen van kleren zijn, zo werd overeengekomen.
Er werden in Nederland naaimachines gevonden die met de voet konden aangedreven worden. Zo slim waren onze buren wel om niet te vertrouwen op de elektriciteitsvoorziening in Tanzania.
Waar ze dan weer geen rekening mee gehouden hadden, was het feit dat die dingen stukken goedkoper waren in Tanzania, het transport nog niet eens meegerekend.
Maar goed, laten we dat een accident de parcours noemen.

De hele groep nu die bij Adje te gast was, kwam terug van een bezoek aan het project.
Met hooggespannen verwachtingen waren ze met zijn allen naar het Victoriameer afgereisd.
Daar zouden ze stralende gezichtjes zien van weldoorvoede roetzwarte kindjes en zouden ze beseffen dat ze hun midlifecrisis - nu de eigen kinderen het huis uit waren - goed besteed hadden middels het projecteren van hun moederlijke gevoelens op die arme zwartjes.
Van de naaimachines was niets meer te bespeuren.
De moed zonk hun in de schoenen.
Van het mooie project was niets over.
Wat er precies fout gelopen was, daar kwamen we niet achter.
Misschien was er geen afzetmarkt, misschien waren ze de markt uit geprijsd door de noodhulp-kleren die wij per ton naar ginder stuurden, maar 1 ding was zeker; de naaimachines werkten niet meer.
Toch niet waar ze voor gemaakt waren...
De echtgenoten-vissers hadden wel een boot maar helaas geen anker.
Alle naaimachines waren omgeschoold tot vissersmateriaal en rustten nu tijdens het vissen deeltijds op de bodem van het Victoriameer...