DE KINDEREN VAN DEWINDT, DEEL II

Met Bruce erbij hadden we nieuw bloed aan de tafel.
Na drie weken samen met Raphael, Justin en de drie landmeters was het nieuwe er een beetje af en eindigde het avondmaal maar al te vaak in totale stilte...
Bruce was niet alleen een schrijver, hij was ook een begenadigd verteller.

Elke avond zaten we rond de tafel, enkel verlicht door flakkerende kaarsen, terwijl rondom ons de geluiden van de nacht de stilte verjoegen.
Er waren de bushbabies, die konden huilen als een kind, het geritsel van een slang of hagedis op weg naar een onderkomen en er was de altijd aanwezige ruis van de oceaan.
Het klonk als een slecht afgestemde radio....

Iedereen kent vast de baobab, de dikke knoestige boom, die vaak samen met de acacia opduikt als symbool voor Afrika's flora.
De baobab of apenbroodboom, ziet er een beetje disproportioneel uit.
Ze worden enorm oud, groot en dik en hebben hele kleine blaadjes die het geheel een beetje een belachelijk uitzicht geven.
Als de bladeren vallen, wordt de aanblik nog eigenaardiger.
De hele takkenstructuur ziet eruit alsof de baobab ondersteboven staat, met de wortels in de lucht.

Bruce wist hoe dat kwam.
Tenslotte was ie geboren in Oost-Afrika en bestudeerde hij al jaren oude verhalen als bron voor zijn kinderboeken.

"Once upon a time, long ago," zo klonk de rustige stem van de man die wist dat hij zijn toeschouwers in de ban had van bij de eerste woorden, "dwaalde er een magier door de wouden van Afrika die alle schoonheid haatte en het tot doel had gesteld om alle moois uit te roeien.
Hij kwam te weten dat de kinderen van de wind de mooiste schepsels op aarde waren.
De bittere magier ging achter de wind en zijn zonen en dochters aan maar de wind verborg zijn kroost onder een baobab en gaf de boom dusdanig kleine blaadjes dat die niet meer kon praten.
Helaas ritselfluisterden de andere bomen rondom wel nog en ze verklapten de schuilplaats aan de magier.
De kinderen zitten onder een baobab. zo klonk het van alle kanten...
De magier werd dronken van de drang tot vernietigen en draaide elke apenbroodboom om op zoek naar de kinderen van de wind.
Daarom staan tot vandaag alle baobabs nog altijd ondersteboven in de grond...."

Het was de hele tijd muisstil geweest.
Iedereen was gebiologeerd door het verhaal en jonge, enthousiaste Justin beeldde het hele scenario onbewust uit met zijn mimiek.
Bruce sloot af met een hoofse knik en iedereen kwam terug in het nu terecht.

Zo moet het vast vroeger geklonken hebben toen de dorpsoudsten verhalen vertelden die sinds generaties doorgegeven werden...