Toen Bruce, de landschapsarchitect zaterdag de vijf tuinmannen meenam voor een wandeling door hun zelf aangelegde jungle, had ie aan Makame, de chef der tuiniers, een meer dan aandachtige leerling.
De altijd zwijgzame, ietwat bedeesde man stelde volop vragen, kwam zelf met voorstellen aandragen en had duidelijk de dag van zijn leven.
Zondagmiddag werd hij weggeroepen van het werk omdat zijn vrouw ziek was.
's Avonds was de 25-jarige moeder van drie kleine kinderen al overleden.
De doodsoorzaak heeft een reden die bij de plaatselijke bevolking ligt maar daarnaast ook een oorzaak die veel pijnlijker is voor ons allen.
Makame's vrouw stierf aan cholera.
De pijlsnelle moordenaar.
Als je de eerste drie dagen doorworstelt, dan maak je een grote kans op totaal herstel.
Cholera komt voor waar de hygienische omstandigheden lamentabel zijn.
De vismarkt in het dorp is een ideale broeihaard voor epedimieen. De vis wordt er schoongemaakt op een groot betonnen blad waarna de ingewanden naast de tafel gegooid worden.
Schoonmaken gebeurt met zeewater.
Hetzelfde zeewater waar de kinderen een paar posts geleden zo grappig hun behoefte in deden...
Het is dan ook van het grootste belang dat de lokale bevolking informatie krijgt over hygiene.
Deel twee van mijn betoog is iets confronterender.
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat in 2008, in het tijdperk van wireless en flatscreen, iemand sterft omdat de dokter te ver woont en niet bereikt kan worden, omdat er geen afdoende transport is en omdat Makame verdomme niet genoeg verdient om op het einde van de maand nog iets over te hebben waarmee de doktersrekening kon betaald worden...
Makame, waarom heeft niemand uit je dorp me gebeld?
1 opmerking:
Jan, bij zulke verhalen voel je kwaadheid en machteloosheid. Je leest het door de regels van je verhaal heen.
Ik snap het en toch... veel kunnen we er niet aan verhelpen.
Hou je goed.
Mieke
Een reactie posten