Misschien is het tijd om nog eens terug te komen op de mooie dagen die ik doorbracht in de keukencamion.
Zoals ik eerder al aanstreepte, is Anton een man die opdrachten uitvoert.
Niets meer, niets minder.
Rijden met de camion van punt A naar punt B is daar ook bij. Nu had Christophe ons een route meegegeven op de GPS met verschillende coordinaten. De bedoeling naar de geest van de input, is te proberen een piste te volgen die min of meer deze punten verbond.
Het reed stukken sneller en makkelijker en je kwam uiteindelijk ook wel waar je moest zijn.
Maar dat was natuurlijk buiten Anton gerekend. Volgens hem moesten we zo strikt mogelijk van punt tot punt rijden uit veiligheidsoverwegingen.
Mochten we motorpech krijgen, dan zou Christophe ons op deze manier komen zoeken aangezien we die dag geen satelliettelefoon meegekregen hadden.
Er viel weinig in te brengen tegen de logica van de heer Verhoeve, temeer daar hij het stuur in zijn gespierde knuisten hield.
We hebben die dag off-road gereden in de meest letterlijke zin van het woord. Anton ontzag niets en we botsten en we hosten doorheen steenwoestijn, over heuvels en doorheen drooggevallen rivierbeddingen.
Op gezette tijden sprong de bestuurder uit zijn rijdende truck om foto's van het gebeuren te nemen.
Mochten we, aldus Anton, ergens vast rijden, dan zouden we eerst nog een paar weken kunnen overleven op alle voedsel in de camion, maar mocht ons einde dan toch komen, dan waren er tenminste foto's voor de vier maand oude kleinzoon.
Toen Anton daarna nog verschillende keren uit de vrachtwagen sprong, bleek dat hij toekomstgericht bezig was...
"Misschien krijgt Kareltje wel een broertje, Klaasje bijvoorbeeld, en dan wil ik niet dat ze ruzie hoeven te maken over de foto's."
We kwamen uiteindelijk in de buurt van het kamp voor die nacht, maar dat was een paar honderd meter opgeschoven.
Boven ons cirkelde de gyrocopter, naast ons reed de directeur op een quad, iedereen probeerde Anton op de juiste koers te krijgen, maar hij reed gestaag door, zijn ogen strak op het eindpunt van de GPS gericht.
Uiteindelijk zwichtte de chauffeur dan toch voor de virtuele gijzeling en hij zette koers naar het kamp.
Het was weer een fantastische rit geweest...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten