Toen ik Olkokola verliet, het mooie hoekje Afrika waar Flying Medical Services gehuisvest is, stond bij het oprijden van de verharde weg een dusdanig mooie Maasai dusdanig mooi om een lift te smeken dat ik niet kon weigeren.
De man was van middelbare leeftijd, had nobele trekken en was gekleed in de traditionele kleurrijke shuka, drie tafelkleden boven elkaar, maar op verschillende manieren over de schouders geknoopt.
De kerel zag het duidelijk wel zitten, zo'n ritje op de grote dondermachine.
Hij klom achterop en we spraken af dat ik hem in het volgende dorp zou afzetten.
Ik zorgde ervoor dat zijn sandalen, gemaakt van oude autobanden, niet tegen de uitlaat kwamen en dat zijn loshangende kledij niet in de ketting of de wielen zou draaien.
Aan een Maasai in de gehaktmolen heeft tenslotte niemand iets.
De man zat fier rechtop, de stok, om roofdieren af te weren, over de rechterschouder en zo fladderden we beiden de weg op.
Het moet een mooi zicht geweest zijn: de piloot in zwarte jas met zwarte helm op een matzwarte motor en achterop een figuur in de meeste kleurrijke, flapperende doeken die niet ophield om naar alle wandelaars te roepen om de aandacht te vestigen op zijn unieke lift.
Een ding hield me wel de hele rit bezig. Sinds jaar en dag doen gniffelende verhalen de ronde over onze eerder welgeschapen zwarte broeders.
Nu zat de man wel heel dicht tegen me aangedrukt en ik vraag me nog altijd af of hij een goed gevulde geldbuidel droeg ofdat ik eigenlijk iets anders moest veronderstellen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten