WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT (DEEL VI)

En zo regen we dag na dag aan elkaar met veel te veel kilometers en veel te weinig slaap. De route was besteld door onze gasten en niemand bij ons op het bureau had erop gewezen dat het allemaal wel een hele afstand was.

Elke middag stopten we - bij voorkeur - bij een Aziatisch restaurant waar ik dan heel ostentatief met de credit card van het bedrijf betaalde voor 36 man. Het had wel iets, mag ik zeggen.
's Avonds bezochten we dan meestal een Harley Davidson store waar tientallen T-shirts per persoon aangekocht werden om mee te showen in Jakarta, Daarna was er buffet voorzien en de kilo's vlogen er aan bij de gids van de groep.

Doordat we zoveel afstand moesten overbruggen en doordat onze vrienden een totaal ander tijdsconcept hadden dan wijzelf, vielen alle extra bezienswaardigheden die we voorzien hadden in het water. En laten het nu net die extraatjes zijn waarvoor ik had ingetekend.

We knipten Yellowstone National Park van de rit (geen kans om een Grizzly te zien of een kudde buffalo's) , Beartooth Pass (een fenomenale motorroute door Wyoming en Montana) haalde de tijdslimiet niet en werd dus afgevoerd en toen we Mount Rushmore zouden bezoeken (die presidentkoppen uitgehakt in de rotsen, weet je wel), bleef de totale groep - en dat waren meer dan honderd Indonesiers - voor drie uur hangen in een legendarische HD store en bezochtten we Mount Rushmore dan maar op een drafje. Niet dat het hen wat kon schelen; ze waren hier om te rijden en om souvenirs te kopen.

Uiteindelijk kwamen we met de hele groep zonder noemenswaardige incidenten en helemaal zonder accidenten aan in Milwaukee waar de legendarische Harley gebouwd werd sinds 1903 wat nu precies 115 jaar geleden was.
Gedurende de hele trip had ik totaal niet door dat er in Milwaukee wel wat te gebeuren stond. We reden de stad in en overal, letterlijk overal zag je Harley's.
We vonden de parking van het Hilton hotel en toen we de parkeergarage inreden, moesten we naar de zesde verdieping cirkelen want alle plaatsen waren al ingepalmd door duizenden en duizenden motoren.

Het zouden drie dagen van feesten worden zonder op een motor te zitten en daar was het wel eens tijd voor....

zo ziet dat eruit, in formatie rijden

Kijk mama, zonder handjes

Ook in Sturgis geweest, net na de legendarische dagen waar het dorpje voor een week groeit van 7,000 inwoners naar 500,000 bezoekers.

En die knakkers maakten 's nachts ook nog rijst in hun rice cooker die ze meegebracht hadden van Jakarta!

Afton, Wyoming waar de hertengeweien over de straat groeien....

de legendarische Bear Tooth Pass

Yellowstone NP

WAT DOET EEN MENS ZOAL WANNEER HET ZOMERT (DEEL V)

Bill stond er ook een beetje besluiteloos bij en toen meldde 1 van de Indonesiers dat hij wel een internetverbinding had en dat de hele groep met zijn allen op Whatsapp zat.

In het gezelschap van het busje dat afgeslagen was, hadden we namelijk ook een jongeman die de tour volgde in een Mustang muscle car.
Papa en mama waren naar de USA afgezakt en hadden gelijk een motor gekocht - dat leek hen beter dan er eentje te huren - en hadden er voor het zoontje onmiddellijk maar een sportwagen bij gekocht.
Het joch studeerde in de States en moest toch op tijd in de les raken, niet?

We verwittigden de jonge knaap dat we benzine en water nodig hadden en hij was duidelijk van plan de opdracht goed uit te voeren want toen ie drie kwartier later kwam aanvlammen, stonden de remschijven van zijn bolide roodgloeiend.
"160 per uur op deze smalle weggetjes," zei hij trots tegen papa terwijl hij het water uit het miniscule koffertje haalde. De ouders keken hun zoon trots aan terwijl ik enkel kon denken aan onmiddellijk ontslag en een lijk als die kerel ook maar 1 keertje te laat geremd had.

We zetten onze tocht verder, 700 km is een flinke afstand en we hadden meer dan twee uur verloren, en belandden in het pikdonker op een snelweg met zes vakken.
Ik hield er flink de vaart in en neuriede liedjes om wakker te blijven. Toen ik na vijf minuten vals geneuzel nog eens in de spiegels keek, zag ik enkel een zwart gat achter me.

Ik was erin geslaagd om de hele groep kwijt te spelen!

Ik probeerde de radio maar dat was ook al geen oplossing en vertraagde uiteindelijk tot 40 km per uur. En daar doemden ze op, gespreid over alle vakken zag ik motorlichten dichterbij komen. Toen ik daarna via de radio ook nog vernam dat we het hele zootje weer bijeen hadden gedreven, voerde ik de snelheid op tot 120 km per uur en om 10 uur 's avonds landden we stikkapot in Salt Lake City,
Dat 1 van de andere groepen pas om 1.30 's nachts aankwam, was een magere troost,,,,