Het is heel lang stil geweest op deze blog en dat heeft een reden.
Ik heb zin om allerlei leuke verhalen te vertellen over het dagdagelijkse leven in Tanzania en dat gaat heel dikwijls samen met avonturen die ietsje anders zijn dan wat we gewend zijn in Europa.
Op hetzelfde moment ben ik hard bezig met een betrouwbaar bedrijf uit te bouwen en het laatste wat ik wil, is dat een mogelijke toekomstige bezoeker deze blog vindt en aanstoot neemt aan mijn visie op de soms ongelooflijke zaken die hier gebeuren.
Ik hou met hart en ziel van dit land en zijn bewoners en mijn verhalen zijn nooit bedoeld als spottend of denigrerend maar misschien ziet niet iedereen dat zo.
Vandaar...
In ieder geval, over naar de orde van de dag.
Toeval bestaat niet.
Or does it?
Ik heb na maanden eindelijk mijn vergunning om in dit land te wonen en die moest ik ophalen bij mijn vaste contact op het bureau van immigratie.
Robert (onthoud de naam) wenste me geluk en overhandigde me mijn kaart.
Door een fout in hun systeem had het van mei tot november geduurd voor mijn goedkeuring erdoor kwam.
Ik had ook pas in november betaald maar - aangezien ik in mei mijn aanvraag had ingediend - begon mijn tweejaarlijkse vergunning vanaf dat moment te lopen.
Ik moet dus eigenlijk binnen anderhalf jaar een nieuwe vergunning aanvragen in plaats van binnen de gebruikelijke twee jaar.
Geen probleem want ik ben al lang blij dat ik het document op zak heb.
Nu ik toch in de stad ben, zet ik mijn tocht verder en beland ik bij Victor (onthoud de naam) die mijn boekhouding behartigt. Victor en ik bespreken één en ander en daarna rijd ik naar het drukste stuk van de stad om de man te ontmoeten die ons helpt met de website.
Zijn naam is, verrassing, Victor.
Mijn werk in de stad zit erop, ik werk nog wat thuis en aangezien het woensdag is, ga ik iets eten en een glas drinken in een lokale tent met mijn goeie vriend Robert (voel je 'm komen?).
Ik ben er ietsje vroeger en bestel een klein flesje Gin. De man die alleen aan de tafel naast me zit, vindt dat wel een goed idee en vraagt de kelner hoeveel zo'n flesje dan wel kost.
Altijd bereid om nieuwe vrienden te ontmoeten, geef ik mijn flesje aan mijn tijdelijke buurman en zo hebben we gelijk iets om over te praten.
De man stelt zich voor als Robert, een dokter die hier vlakbij werkt. Je kan het zelf niet verzinnen.
Maar daar komt Robert, mijn vriend al binnengewandeld. Ik stel Robert voor aan Robert en ik kijk naar de deur want er komt iemand anders aan.
Kijk nu wat de kat binnenbrengt want daar heb je Robert met wie ik nog samen heb gewerkt in 2008.
Heel veel oh's en ah's en hoe is het toch mogelijk en ik denk dat dit een mooi moment is om het eerste rondje te geven.
Ik roep de kelner die nieuw is en vraag zijn naam.
Net zo makkelijk als ik hem straks nog nodig heb.
"Victor", zegt ie.
Mijn naam is "Victor".
Tja....