GET YOUR KICKS... (DEEL III)

Van Joplin, Missouri ging het naar Oklahoma City in, jawel, Oklahoma en onderweg raakte ik de groep kwijt omdat een motor een kleine herstelling nodig had in een Harley Davidson garage.
Ik ging de snelweg op terwijl de motorrijders de kleine weggetjes opzochten en arriveerde met twee uur voorsprong aan het hotel.

En verder ging het, op naar de volgende staat op ons lijstje,
We reden Texas binnen en verlekkerden onze gasten met verhalen over de grootste en sappigste steaks in The Big Texan waar ik in november vorig jaar al eens binnengestapt was.
We werden afgehaald met drie limousines - een gratis dienst van het restaurant, alleen de chauffeur verdiende een fooitje - maar zagen helaas niemand die de uitdaging wou aangaan om twee kilo biefstuk binnen het uur naar binnen te werken.

Van de vlakke weiden van Texas ging het naar de droge woestijn van New Mexico en tenslotte verder naar de hoger gelegen dennebomen van Santa Fe, de hoofdstad van de staat.
Hier was een rustdag ingelast in het prachtige en centraal gelegen Hilton maar helaas gold dat niet voor de beide gidsen.

Wij reden naar Albuquerque waar ik snel eens de staat van ons huis ging opmeten en pikten daar vijf nieuwe gasten op.
Een Italiaanse vader en dochter zouden op een dikke Electra Glide het tweede deel van de trip meemaken en daarnaast hadden we een Canadese moeder die een Indian Scout had gekozen terwijl haar zoon en vriendin voor een Fatboy gingen.
De vriendin/schoondochter was vier maand zwanger maar de dokter had haar verzekerd dat ze rustig kon genieten van het Amerikaanse landschap.

We reden uiteindelijk Santa Fe weer uit via schilderachtige weggetjes en tijdens een stop maakten we kennis met Jim.
Hij was van Washington DC naar Chicago gefietst en was nu ongeveer halfweg op Route 66.
"ik ben weggelopen van huis', zei de sympatieke zestiger en iedereen lachte.
"Toen mijn vrouw totaal onverwacht stierf, liep ik de muren op thuis en dit is mijn manier om het verlies te verwerken."
Het groepje stoere motards dat rondom de fietser stond, had de tranen in de ogen en mijn gedachten dwaalden af naar een dierbare vriend die ooit door een vergelijkbare situatie moest en de pijn ook probeerde te verzachten met een lange fietstocht.
Omdat Jim's vrienden toch wilden weten waar hij uithing, had ie een website gemaakt met enkel foto's. Echt de moeite waard om eens te bekijken...

Cadillac Ranch in Amarillo

Halverwege de trip

The Big Texan

GET YOUR KICKS... (DEEL II)

We maakten een ontmoetingsruimte klaar voor een korte meeting met onze gasten, zagen dat de gemiddelde leeftijd waarschijnlijk 55 was en probeerden mensen in hun EagleRider-jassen te wurmen terwijl we duidelijk zagen dat ze hun omvang flink onderschat hadden.

Daarna gingen we vier blokken verder naar een Italiaans restaurant voor een welkomstdinner, iets wat heel veel momenten van onbehaaglijke stiltes inhield en de dag erop laadden we alle bagage in mijn bus en alle gasten in een andere bus en reden we naar het lokale kantoor van het bedrijf waar iedereen een flinke Harley toegewezen kreeg.
Er werd nog een onsuccesvolle poging ondernomen om een niet-zo-grote dame op een iets grotere motor te krijgen omdat we dan wat minder snel moesten stoppen voor benzine maar ons verhaal sloeg niet aan.

Kevin, de gids die voorop reed met zijn Harley, vertelde de club dat we gelijk de snelweg opgingen om Chicago op een vlotte manier te verlaten in plaats van elkaar kwijt te raken aan de talrijke stoplichten en je voelde een golf van nervositeit door de groep gaan terwijl we met zijn allen keken naar de gigantische trucks die naast het bedrijf passeerden.

Iedereen haalde het en na een paar kilometer gingen we van de autosnelweg af en kozen we voor de rustige wegen van Illinois.

Om het uur of zo was er een stop ingelast waar ik opgedragen werd om iedereen van water te voorzien. We reden in een heet en vochtig klimaat en toen de helmen afgingen, zag ik enkel rode en verhitte koppen.
In de late namiddag kwamen we aan in Springfield, de hoofdstad van Illinois en tijdens het binnenrijden van de parking liet er eentje tergend langzaam zijn motor op de grond vallen.
Er werd vooraf aangegeven dat mensen goed uitgerust aan de start moesten verschijnen maar deze rijder had gewerkt tot de laatste dag en was dan van het vliegtuig ongeveer rechtstreeks zijn bed ingestapt voor een korte nacht, jetlag incluis.

Op dag twee reden we Kansas binnen voor een heel korte passage en daarna ging het naar Missouri waar we in een zweterige hitte aankwamen in het centrum van een drukke stad.
Onze groep was in twee gesplitst en tussen de hoge gebouwen kon mijn GPS geen signalen opvangen maar na wat improviseren met mijn smartphone kreeg ik gelukkig mijn kleine team weer op koers naar het hotel.

Wie denkt dat kleine en rommelige steegjes enkel ontworpen worden voor Amerikaanse misdaadfilms heeft het mis.
De bestelwagen met reservemotor moest achteraan het hotel geparkeerd worden en erg veilig leek het me allemaal niet maar er was geen alternatief.

Ik vulde de koelbox bij met flesjes water en toen ik een nieuw pak openscheurde, rolden er een paar weg onder de aanhangwagen.

Toen trilde de hele bestelwagen van de diepste bas die ik ooit gehoord gehad (maar misschien had mijn ongerustheid er heel veel mee te maken).
"HEY BRO", klonk het in onmiskenbaar Afro-Amerikaans.
Ik draaide me om en zag de breedste man die ik ooit gezien had (maar misschien had mijn ongerustheid er heel veel mee te maken).
Ik heb mijn lesje ondertussen al geleerd in overvallen en accepteerde dat mijn portefueille en smartphone van eigenaar zou veranderen toen de man zijn hand uitstak.
Ik zag geen wapen maar wel een flesje dat weggerold was.
"HIER BRO, DAT ZAG IK DAARNET WEGROLLEN."
Ik plaste een heel klein beetje in mijn broek en bedankte de man met een bevend stemmetje.

Op de derde dag ging het naar Joplin, nog altijd in Missouri en van achteraan de hele groep zag ik het vertrouwen toenemen.
Iedereen had zijn zware machine onder controle en het was een waar plezier de grote kolonne voor me te zien rijden.

we bezochten de plaats waar de eerste corndog geboren was (een hotdog in een deegjasje)

de originele R66 in bakstenen, voor een groot deel betaald door Al Capone die in ruil voor zijn centen onschendbaarheid eiste

een enorm reclame-mannetje uit de jaren '50

klaar om te vertrekken

de grootste schommelstoel ter wereld.
Schommelt niet.

GET YOUR KICKS... (DEEL I)

Toen ik veel vroeger dan verwacht mijn werkvergunning kreeg, schakelde ik een versnelling hoger en begon emails uit te zenden voor een werkzekere toekomst die ik niet erg interessant vond en daarnaast probeerde ik ook een 'open email' naar een bedrijf dat dromen verkocht.

Eagle Rider was het grootste motorfietsenbedrijf van de States dat ook tours organiseerde en ik schreef een lyrische email over de 40 talen die ik sprak, hoe dicht ik wel bij een olifant geweest was tijdens een safari en hoe ik als eerste persoon ooit de Sahara had doorkruist van noord naar zuid.
Ik vergat dit emailtje tot ik twee weken later een telefoontje kreeg en na een gesprek van twintig minuten aanvaard werd om tourgids te worden.
(Later bleek dat het meer te maken had met het plots uitvallen van een paar gidsen dan dat het om mijn enorme talenten ging, maar ik was binnen en dat was het voornaamste).

We kwamen dichter bij het hoogseizoen en zonder veel verdere informatie werd me verteld dat ik naar Los Angeles zou vliegen op 16 juli.

Aziaten leven langer dan andere bewoners van deze wereldbol en zo kwam het dat de oom van Mimi zijn midlife crisis blijkbaar op zijn 62 had want hij bracht me naar de luchthaven in zijn rode Mustang Shelby terwijl ik hem voordien enkel gezien had in een flink gebruikte pick up truck.
Het leven zit vol verrassingen...

Gelukkig bleef de kap dicht want het was vier uur 's ochtends maar oompje wou duidelijk indruk maken en enigszins onvast na een Fast en Furious ritje wankelde ik uiteindelijk Sunport binnen.
Tijdens de twee uur durende vlucht las ik nogmaals alle richtlijnen voor de volgende 20 dagen want ik zou Route 66, de Moeder aller Routes, gaan rijden samen met een klad Australiers en Europeanen.

Tussen honderden motorfietsen vond ik Kevin die de hoofdgids op de motor zou zijn en samen begonnen we ons klaar te maken voor iets wat een stukje uitdagender was dan 'een stukkie rijden' uit de vorige posts.

Wie kent deze?

Route 66 vertrok in Chicago en ging helemaal naar Los Angeles maar eerst moesten twee bestelwagens (er vertrokken twee groepen op dezelfde dag), elk met een aanhangwagen en daarop een reservemotor van het hoofdkwartier in LA naar The Windy City gereden worden.
Een tochtje van 3,300 km was het door zeven staten en daar hadden we drie dagen voor.

We vertrokken rijkelijk laat op de eerste dag, zaten uren vast in verschillende files in LA en reden door de Mojavewoestijn van California waar het om zeven uur 's avonds nog 45 graden was.
Het was zondagavond en in de andere richting kwam een enorme file van auto's die Las Vegas verlieten.
We reden door Sin City op de snelweg, zagen Trump Tower, Cesar's Palace en Bellagio, de enorme hotels van de stad en werden uiteindelijk gestopt door een enorme storm in het midden van de woestijn ergens op de grens van Nevada en Utah.

Dag twee ging van start om zes uur 's ochtends en we reden non stop - tanken gebeurde in vijf minuten en eten moest al rijdend - door tot acht uur 's avonds.
Maar we reden door een prachtige omgeving; de enorme canyons waar de snelweg doorsneed in Arizona; de Rocky Mountains tussen Grand Junction en Denver; het was allemaal indrukwekkend.

Doordat we al twee keer een uur hadden verloren door de verschillende tijdszones vertrokken we op dag 3 pas om 7 uur en na California, Nevada, Utah en Colorado was het nu de beurt aan Nebraska, Iowa en uiteindelijk Illinois waar we om 11 uur 's avonds stikkapot aankwamen.

Het was een helse tocht geweest maar door de hele trip op twee en een halve dag te rijden, kregen we een rustdag vooraleer de hele trip in de andere richting - en door andere staten - terug te rijden.

We brachten de dag door met voorraden inslaan, de motoren testen (ondergetekende gedroeg zich als een kind in een snoepjeswinkel) en kennis te maken met de andere teams die vandaag vertrokken of morgen met ons zouden rijden.

De spanning stijgt, deze middag ontmoeten we alle deelnemers en morgen stapt iedereen op de motor terwijl ik achteraan in de frisse koelte van de airconditioning een ondersteundende rol zal vervullen...

EEN STUKKIE RIJDEN (DEEL XII)

(Arches NP, Moab, UT - Bryce Canyon, Bryce, UT)

Ik verliet Moab en dacht dat tanken niet nodig was met een halfvolle bak en een autosnelweg binnen 40 kilometer maar ik had beter eerst eens op de kaart gekeken.
Door de meest verlaten streken ging het waar enkel heel af en toe een afrit was die dan enkel naar een lokale mijn leidde.
Tergend langzaam zakte het benzinemetertje naar beneden en toen ook het alarmlichtje begon te branden, verlaagde ik mijn snelheid zodat ik onder de 2,000 toeren per minuut bleef en schakelde ik zelfs de airco uit.
Ondertussen had ook de GPS het opgegeven want er was geen netwerk in deze streek en elke keer ik een groen bord zag dat een afrit aangaf, slaakte ik een zucht van verlichting, enkel om vast te stellen dat er volstrekt niets te vinden was.

Ik had visioenen van uren strompelen door de verzengende hitte terwijl niemand stopte en toen zag ik dat het eerste stadje in meer dan 70 km aangegeven stond, zij het nog altijd 25 km ver.
Ik verlaagde mijn snelheid tot een slakkengangetje en haalde de benzinepomp met minder dan twee liter in de tank.
Er bleken ook douches aanwezig en ik trakteerde mezelf op een halfuurtje water na deze overwinning (en na een flink aantal dagen zonder wassen).

Ik vond een plaatsje in Bryce National Park zelf voor $20 per nacht wat ongeveer neerkwam op wat ik in de laatste tien dagen als totaal had betaald voor overnachting en ik zette de wekker op vijf uur in de ochtend.

Bryce Canyon is op zijn mooist tijdens 'the golden hour' in de ochtend en avond en toen ik aankwam bij Sunset Point waren er al heel wat mensen aanwezig.
Een bijna sacrale stilte was het tot een kluit luidruchtige Nederlanders aankwam die de meest diverse onderwerpen aanraakten op hoog volume.
Het is niet makkelijk om van een prachtige zonsopgang te genieten wanneer twee dames op leeftijd hun recepten voor gehaktballetjes uitwisselen.

Met de kaart naast me reed ik naar elk uitkijkpunt en Arches NP had duidelijk competitie van Bryce op het vlak van natuurschoonheid.

hoogte 2,780 meter

Tegen een uur of elf had ik elke uithoek van het park gezien en ik besloot naar de Grand Canyon te rijden.
In december hadden we de zuidkant bezocht maar nu zou ik aankomen vanuit het noorden en onze avontuurlijke buurvrouw Laura had me verteld dat de noordkant nog spectaculairder was.

Ik kwam aan op het heetste moment van de dag, wandelde naar de rant van de enorme canyon en werd meegezogen in een trage processie van huffende en puffende, rood aangelopen toeristen.

Ik besefte ten volle dat ik een deel was van deze zielige vertoning en van het ene op het andere moment had ik schoon genoeg van al dat gezwoeg, gefotografeer en geslaap in de koffer van mijn auto...
Ik deed nog een halfslachtige poging om wat langer rond te hangen maar het was allemaal boter aan de galg want het enige waar ik aan kon denken was dat ik thuis in mijn eigen bed wou slapen.

Ik reed in iets meer dan acht uur non stop naar Albuquerque en ging onder zeil voor de volgende tien uur.
Een prachtige trip was het geweest maar volgende keer wat voorzichtig met het aantal gereden kilometers!!

EEN STUKKIE RIJDEN (DEEL XI)

(ten zuiden van Yellowstone National Park, Jackson, Wyoming - Arches National Park, Moab, Utah - 785km)

En opnieuw werd het een maratonsessie rijden, deze keer naar het zuiden van Utah om Dinosaur Park te bezoeken waar talrijke fossielen te vinden waren.

Na uren rijden en vlakbij het park, zocht ik wat details op en bleek dat dit geen National Park was maar een National Monument en die plekken vielen helaas niet onder mijn gratis-inrit-kaart.

Daarnaast wilde ik ook de 40% creatonisten niet voor het hoofd stoten en dus gaf ik het plan op en verlegde mijn aandacht naar Arches National Monument.

Ik reed twaalf uur die dag en stopte enkel twee keer om Engelse muffins met kaas en worst te eten, doorgespoeld met een klein slokje wijn, direkt uit de fles.

Met die van Utah viel niet te spotten, dat had ik op onze vorige passage al opgemerkt en overal langs de weg werd duidelijk gemaakt dat wild kamperen niet getolereerd werd.

Uiteindelijk vond ik een camping voor grote groepen waar niemand was. Op het uithangbord werd wel aangegeven dat de Hallard-groep voor 15 man had betaald.

Aangezien bezoekers die niet gereserveerd hadden, vier dollar per persoon met een minimum van twintig dollar moesten ophoesten, besloot ik een dramatisch verhaal te verzinnen waarbij de hele Hallard-groep aangevallen en verscheurd was door een groep Grizzly's en waarvan ik de enige overlevende was.

Er kwam die avond geen parkranger langs, noch werd ik in het midden van de nacht wakker gemaakt en ietwat teleurgesteld stond ik om vijf uur 's ochtends op en reed naar wat zeker 1 van de hoofdpunten van mijn reis zou worden.

Arches National Park is indrukwekkend.

Indrukwekkend schoon en indrukwekkend heet en toen ik tegen de middag terug naar buiten reed, had ik medelijden met de bezoekers die een stukje zouden gaan wandelen in de brandende middagzon.

Ik stapte uit bij elke trail en deed ze zonder uitzondering tot het eind en ik weet nu al - terwijl ik dit twee uur later typ - dat ik hier morgen een zware prijs zal voor betalen...

En opnieuw zullen de foto's voor zichzelf spreken: