Jaren geleden hielden Enzi en ik ons bezig met onzinnige filmkes maken.
Hieronder een voorbeeldje van de superkrachten van Enzi en hoe makkelijk hij push ups doet op
twee vingers.
Dat ie rechtop tegen de muur stond en de camera 90 graden gedraaid was, hoefden zijn vriendjes op school niet te weten.
Ondertussen doen Maya en Enzi al even Tae Kwan Do en vorige donderdag werden ze getest om na te gaan of ze klaar waren voor de groene gordel. Er is geen twijfel over dat Maya die verdient. Ik voel me plots ook heel veilig met deze vechtmachine in huis...
Wat moet een mens anders doen in deze saaie tijden dan eens in het geheugen graaien om iets op te rakelen wat de moeite was.
Ooit, in een ver verleden, had ik het genoegen om twee weken lang in het gezelschap vertoeven van Charlie. Toen we elkaar ontmoetten in Los Angeles voor een Wild West tour, wist ik nog niet wat voor vlees ik in de kuip had.
Charlie was een strijder voor de authenticiteit van de Schotse cultuur en voor de onafhankelijkheid van Schotland. Toen ie een stuk in de veertig was, had ie zichzelf aangeleerd om doedelzak te spelen en had ie ook een groepje opgericht. Daarmee toerde hij de wereld rond en het moet gezegd, de sfeer zit er nogal snel in.
Charles is dus de man met de wilde baard en de doedelzak. Geniet!!
Geen idee trouwens waar en waarom we die komkommers gestolen hadden.
De jongens en meisjes van immigratie waren dus blijkbaar gehaast (of hadden niet veel anders te doen in deze Coronatijden) en daarom moest ik me een maand of twee na datum van de brief al aanbieden om een zeer uitgebreid examen te ondergaan. Zoals altijd werd alles nauwkeurig besproken op de website van USCIS en ik printte de honderd vragen en antwoorden waaruit zou gekozen worden.
Het plan was dat ik deze testen zou ondergaan en indien geslaagd, zou ik drie maand erna officieel Amerikaans staatsburger worden.
Elke dag overliep ik alle vragen en elke keer werd ik meer en meer depressief over het algemene niveau. Neem nu de vragen van het gedeelte aardrijkskunde: er zijn dertien staten die aan Canada grenzen en er wordt verwacht dat je er eentje van noemt. Met in het achterhoofd dat je tegen dan op zijn minst drie en een half jaar in de US woont, zou het een absoluut wonder zijn als je dat niet voor elkaar krijgt. Nog confronterender vond ik de vraag om 1(!) Native American stam te noemen. Er zijn er 562!! Het toont volgens mij aan dat ze nog altijd niet zo belangrijk worden geacht.
En toen werd het drie december. Voor de verandering deed ik eens een broek aan. Drie lusteloze veiligheidsagenten loodsten me door de metaaldetector en daarna werd ik binnengeleid in een lokaaltje met een tablet en een Zoomverbinding. Ik had een leuk praatje met de immigratiemevrouw en toen begon het echte werk.
Alles werd opnieuw tergend langzaam uitgelegd op het niveau van een kleuter met leerachterstand waarna tien van de honderd vragen zouden gesteld worden. (Er werd trouwens heel sterk aangeraden om letterlijk de voorgekauwde antwoorden te herhalen om verwarring bij de beambte te vermijden.) Mevrouw had er al evenveel zin in als ik dus ze gaf aan dat ze een binnenwegje kende. Ik moest zes op tien halen en eens ik aan die zes was, dan konden we de Slimste Mens Ter Wereld gewoon afblazen. Aangezien ik die honderd vragen (welke zijn de twee politieke partijen in de US? Wat is de hoofdstad van jouw staat? Hoeveel poten heeft een hond?) zestig keer had gelezen over de laatste zestig dagen, hoefden er maar zes vragen gesteld te worden.
Toen kwam deel twee. Begrijpend lezen, schrijven en praten. Het praten zouden we overslaan, aldus de dame want ze moest dringend naar het toilet. Excuses. ... want we hadden al een eind geouwehoerd tijdens de introductie en ze had geoordeeld dat ik iet of wat Engels kon brabbelen.
Drie zinnen dan maar. Na de eerste foutloze zin was het spelletje ook al voorbij en gingen we over tot het lezen van drie zinnen waar we ook al na de eerste zin tot de conclusie kwamen dat het allemaal verschrikkelijk saai was.
Opnieuw werd me gevraagd of ik een terrorist of een communist was en toen ik dat ontkennend beantwoordde, rolde de eedaflegging uit de printer. Ik veronderstelde dat ik die van buiten zou leren in de volgende drie maand voor het officiele feestje met champagne en toastjes maar mevrouw vroeg me op te staan en mijn rechterhand op te steken. In een waas van onbegrip tsjielpte ik haar woorden na en toen zei ze "proficiat en goed gedaan en je bent nu nen Amerikoander".
Twee uur later reed ik terug naar het kantoor, ontmoette ik dezelfde drie stoffige veiligheidsbeambten en kreeg ik mijn Amerikaans staatsburgerschapscertificaat (ik wilde gewoon dit woord typen, sorry). In het pakket zat ook een klein Amerikaans vlaggetje en een brief die ondertekend was door de huidige president van de US. Hadden ze zoals vroeger drie maand gewacht met de eedaflegging dan had ik de handtekening van een iets vrolijker karakter onder mijn brief maar goed.
Geen verdere plichtsplegingen waren vereist, ook geen champagne en gerookte zalm en dus reed ik naar een terrasje (het was zes graden maar je mag alleen buiten zitten dankzij Covid19) en dronk ik bibberend een Margharita op een leeg terras om te vieren dat ik hier allemaal niet zo zeker van was...
Toen ik op een mooie zomerdag in 2016 in Los Angeles landde, wist ik niet wat me te wachten stond in de Verenigde Staten. Niet op algemeen vlak maar al helemaal niet wat betreft in het departement 'papierwinkel'. Mimi en ik trouwden op de dag dat de Oranje Leider tot president werd verkozen - twee drama's op 1 dag - omdat ik anders niet in het land kon blijven en daarna moest ik dus een enorme hoeveelheid formulieren invullen met de maat van mijn schoenen en of ik ooit lid was geweest van een terroristiche groepering (die laatste vraag komt elke keer terug. Net alsof iemand daar ja zal op antwoorden...)
De papieren werden opgestuurd, werden opgegeten door de traag werkende tandwielen van het regeringsapparaat en tien maand later was ik een immigrant met een condtionele status. Dat betekende dat ik wettelijk in het land kon blijven zolang ik getrouwd was met een Amerikaanse. Liefst diezelfde Amerikaanse om het niet al te moeilijk te maken!
Twee jaar na het ontvangen van deze kaart kon ik aanvragen om de eigenaar te worden van een reguliere green card. Goed voor tien jaar en het enige verschil is dat je niet kan stemmen, dat sommige jobs voorbehouden zijn voor Amerikaanse staatsburgers en dat je geen volksvertegenwoordiger, gouverneur of senator kon worden. Nu lag het nooit in mijn bedoeling om in de politiek te stappen dus ik was al lang tevreden toen ik in augustus 2020 bevorderd werd.
In diezelfde periode kreeg ik ook nieuws dat ik het staatsburgerschap kon aanvragen aangezien dat na drie jaar kan zolang je gehuwd bent met een Amerikaan(se). Het leek me wel iets om zowel een Europese als een Amerikaanse nationaliteit te bezitten dus ik stuurde weer eindeloze formulieren in, bevestigde opnieuw dat ik geen lid was van een terroristische club en moest voor de derde keer mijn vingerafdrukken laten nemen in een zielig kantoortje.
Terwijl het voordien altijd maanden had geduurd vooraleer er nieuws kwam, waren de Amerikanen er nu als de kippen bij om een uniek examplaar als ikzelf aan hun lijst toe te voegen. Ik voelde me een beetje zoals een voetballer die weggekocht wordt bij een andere ploeg voor heel veel geld. Alleen was ik het die in dit geval moest betalen... Dus een maand of twee geleden kreeg ik een heel belangrijke envelop in de bus die me erop wees dat ik Amerikaan zou kunnen worden zolang ik maar heel hard mijn best deed.
En daar gaan we het in een volgende post over hebben!
Als er 1 ding zeker is hier inzake het weer, is dat je van niks zeker kan zijn. Vorige week maandag was het weer van dattum. We kregen nieuws van de school dat er een sneeuwdag was beslist; keken buiten en vonden dat ze deze keer wel gelijk hadden. Ze durven hier de school sluiten voor een centimetertje smeltende sneeuw terwijl de noordelijke staten van de US ons hartelijk uitlachen maar dit was een beetje ernstiger.
Dus beslisten Zane en ik een echte iglo te bouwen. Het kostte bloed, zweet, tranen en heel, heel veel sneeuw maar het resultaat mocht gezien zijn...
Bemerk hoe er zelfs met een zaag wordt gewerkt!
Een paar dagen later was alles gesmolten en ging de temperatuur op drie november terug naar een comfortabele 28 graden. Een verschil van 33 graden zowaar. Aangezien de school nu gesloten was voor de verkiezing, gingen we maar bergen beklimmen want op tien minuutjes van ons huis ben je al in de woeste natuur...
Lekker een beetje tomeloze energie van Iggy Pop, de man die niet veroudert omdat hij er altijd al oud uitzag en me elke keer doet beseffen dat ik dagelijks coke moet beginnen gebruiken. Het geeft je een boost en het doet je vermageren dus daar kan je niets tegen inbrengen.
Maar goed, het verhaal. Maya en Enzi zitten in een eerder vooruitstrevende school in een land dat in heel veel opzichten nog zo conversatief is als de pest en sinds een week of twee wordt elke email van een leraar of lerares van de school afgetekend met hun naam gevolgd door - tussen twee haakjes - "he/his" of anders "zij/haar". Dat moet zo omdat mensen die vinden of voelen dat ze niet in 1 van die vakjes passen dan (zij/hun) kunnen toevoegen. Tot nu nog niemand ontmoet van die categorie (oeps, dat is waarschijnlijk een fout woord) maar wat niet is, kan nog komen.
Een paar maand geleden kregen we een test voorgeschoteld om uit te vissen waar we pasten in het politieke landschap. Ik beantwoordde de ellenlenge vragenlijst en kwam op de x-as (persoonlijke vrijheid versus authoritair gezag) helemaal beneden en nog onder Mahathma Ghandi uit en dat maakte me blij. Om maar te zeggen dat ik vind dat iedereen zich mag en kan gedragen zoals ie dat zelf wil zolang er maar geen schade berokkend wordt aan derden. En iemand die zich een beetje beschadigd voelt omdat een man een jurk wil aantrekken zoals den Iggy, beschouw ik als onbeschadigd...
En toch vraag ik me af hoever we het moeten drijven met onze 'politieke correctheid' als we nu binnenkort allemaal die twee woordjes moeten gaan toevoegen aan onze naam. Ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die vinden dat ze niet thuishoren in het lichaam waarin ze geboren zijn. Ik kan me heel goed voorstellen dat Bo Van Splibeeck zich graag dertig jaar vroeger comfortabel had gevoeld.
Maar moeten we dan met zijn allen mee gaan stappen in het verhaal door onze eigen identiteit nog meer af te bakenen zodat anderen hun eigen identiteit vrijuit kunnen beleven?
Ik had er een discussie over met Maya, 14 nu en voorvechtster van Black Lives Matter en vrijheid van meningsuiting, hevig tegenstander van onze Oranje Leider en waarschijnlijk actief in nog een paar clubs en zij vond dat je er toch niemand kwaad meedoet wat ook een correcte opmerking was.
Ik blijf met het gevoel zitten dat het allemaal een beetje veel wordt. Geef iedereen zijn vrijheid maar geef me ook de vrijheid om er liever niet aan mee te doen...
We hebben de lengtematen gehad maar er zijn ook de vloeibare en de vaste volumes natuurlijk.
Om het gezellig te maken is een gallon hetzelfde als 3,875 liter. In een gallon gaan vier quarts (dat klopt nog een beetje) of acht pints of 16 vloeibare ounces. Bemerk de vloeibare ounces want er zijn ook droge ounces.
Verder is er ook nog een cup wat hetzelfde is als 8 vloeibare ounces of een halve pint of anders ook 16 eetlepels en dan natuurlijk alle onderverdelingen in diezelfde cup.
In de gewichten hebben we het pond dat 454 gram is en de ounce voor droge materialen en die is dan 28,350 gram.
Tenslotte - want we kunnen niet blijven goochelen met die absurde cijfers - wordt de temperatuur hier weergegeven in Fahrenheit. Het is veel te makkelijk om te onthouden dat water bevriest bij nul graden Celsius en kookt bij 100. Nee, laat het ons spannender te maken door het vriespunt op 32F te zetten en het kookpunt op 212F. Ik onthou deze twee naast een aangename huiskamertemperatuur van 72F en een flinke koortsaanval van 100F en probeer dan andere temperaturen daar ergens tussenin te passen.
Als je dan ook nog weet dat alles wat met wetenschap te maken heeft (onderzoekscentra maar ook apothekers bijvoorbeeld) het metriek stelsel gebruikt, vraag je je toch echt wel af waarom de overstap niet gemaakt wordt.
September 1999 zou een heel goed moment geweest zijn om dat er allemaal door te duwen want toen brandde de Mars Climate Orbiter van $125 miljoen op in de ruimte omdat iemand er niet aan gedacht had om zijn berekeningen in het metriek stelsel te maken. Een klein foutje met grote gevolgen en het zou me absoluut niet verbazen dat dat wel eens meer gebeurt...
Zoals de meesten wellicht weten, wordt in de Verenigde Staten nog altijd het Brits-Amerikaans maatsysteem gebruikt terwijl zelfs de Britten daar ondertussen al vanaf gestapt zijn.
Met enige trots kan de gemiddelde Amerikaan dan ook zeggen dat ze iets tamelijk uniek bezitten want, samen met Myanmar en Liberia, zijn zij de enigen die nog geloven in dit achterhaalde systeem. In de jaren '70 van de vorige eeuw probeerde Jimmy Carter tevergeefs een revolutie te ontketenen door het metriek stelsel in te voeren maar daar hadden zijn landgenoten geen oren naar. Veel te vooruitstrevend en het zou ook betekenen dat je nu en dan eens je hersenen moest gebruiken.
Stel je nu voor dat je aan iets sleutelt wat bouten en moeren heeft. Je denkt bij jezelf dat dit wel een 10 millimeter moertje zal zijn. Je probeert en als je moersleutel te klein is, neem je een 11 mm of andersom een 9mm. Allemaal zo moeilijk niet. In Umerika is het allemaal een beetje ingewikkelder want er wordt in inches gerekend en de grootte van een moer wordt dan weergegeven in een breuk van die inch.
Voor het gemak geef ik het even weer van klein naar groot.
Een inch is 2,54 centimeter en alles wat kleiner is dan een kwart van een inch (ofwel ongeveer 6 mm) krijgt een cijfer. Laten we het nog een beetje moeilijker maken, moet iemand gedacht hebben want het start allemaal met drie verschillende maten met enkel nullen. Daarna gaat het verder met alle cijfers van 1 tot 6 maar zonder reden worden daarna enkel de even getallen gebruikt.
Zo ziet het er dus uit: #000, #00, #0, #1, #2, #3, #4, #5, #6, #8, #10, #12.
Goed, we hebben het gehaald tot een kwart inch, laten we nu maar met breuken van die verrekte inch beginnen en die dan allemaal herleiden tot hun grootste gemene deler:
1/4", 1/16", 5/16", 3/8" , 1/8", 7/16", 1/2".
Hoera, we hebben het gehaald tot aan de halve inch en hebben hiervoor als noemers 1 vier, 1 twee, 3 zestienen en 2 achten gebruikt.
En verder gaat het, niet gehinderd door enig gebruiksgemak:
Ik zeg je, het is een wonder dat ze hier nog iets in elkaar getimmerd krijgen. Ik ben ondertussen aan deel II aan het sleutelen maar helaas vind ik het juiste moertje niet...
de USA kan overal ter wereld - wel, bijna overal - een kijkje nemen om te zien hoe de gezondheidszorg uitgewerkt is en daar dan misschien een voorbeeld aan nemen om een systeem dat door en door rot is, weer gezond te maken maar ze vertikken het gewoon.
Alles wat nieuw is, is per definitie ofwel gevaarlijk, of anders wel een regelrechte aanval op hun vrijheid die in de grondwet zit ingebakken.
De twee argumenten tegen het huidige systeem waar de verzekeringsfirma's de enige winnaar zijn?
"We willen geen socialistisch systeem", zeggen de slechtingelichte tegenstanders. In gedachten staan ze in ellenlange rijen met een bonnetje in de hand te wachten tot ze drie minuten mogen praten met een onvriendelijke dokter uit Rusland of, godbetert, Cuba. Er is geen verwarming; de verf bladdert van de muur en de medicijnen zijn al vier jaar vervallen. Waar dat idee vandaan komt, is me nog altijd een raadsel maar iedereen copieert het gewoon van iedereen.
Het tweede tegenargument is dat de belastingen de lucht zullen ingaan. Ja jongens, voor niets gaat de zon op dus die centen moeten wel van ergens komen. Bernie Sanders en zijn bende tonen al jaren aan dat je belastingen minder zullen stijgen dan wat de kost van de huidige ziekteverzekering is, maar daar heeft niemand oren naar want Amerikanen en grafieken, of zelfs maar getallen, het wordt nooit wat...
En zo betaalt elke Amerikaan die het zich kan veroorloven, veel te veel om ziek te mogen worden en dan ook de kans te krijgen om hiervoor verzorgd te worden. Het gevolg is ook dat 8.5% van de bevolking geen verzekering heeft. Beter niet ziek worden dan.
Sinds een paar maand val ik ook onder die 8.5% want hun systeem zit wel heel verstandig in elkaar. Het bedrag dat je paar maand betaalt, wordt berekend op je belastingsaangifte van het vorige jaar. Als die aangifte ergens klem komt te zitten, zoals bij mij het geval was, dan ben je het haasje en wordt op veilig gespeeld door je in de duurste categorie onder te brengen. Plots werd me gevraagd om $483 per maand te betalen om ziek te mogen worden en dat was helaas net boven mijn budget. Om het helemaal absurd te maken, zit ik nu in de volgende situatie: de belastingsaangifte kwam eindelijk binnen zoals aangehaald in een vorige post dus belde ik de maatschappij op die me de vorige keer geholpen had.
Er werd een hele vragenlijst afgelopen maar helaas viel ik niet in een categorie die me onmiddellijk aan een verzekering zou helpen. Het gevolg is dat ik pas in januari opnieuw in aanmerking kom maar dat ik dan nog in de eerste maand geen recht op terugbetaling heb.
Beter geen Coronabier drinken dus voor de volgende vier maand....
Wat voorafging: er kwam schot in de zaak voor de teruggave van de 2018 belastingen. Het enige wat we moesten doen was terugbellen als we in de volgende vier tot zes weken niets hoorden.
Met in het achterhoofd dat we in de laatste 16 maand helemaal niks van die knakkers hadden gehoord, had ik niet veel vertrouwen in het hele verhaal maar, verrassing, voor de vier weken om waren, kregen we de uitstaande schuld uitbetaald, zelfs vermeerderd met flink wat intrest. De dag erop was ook de financiële bijstand voor de Corona-crisis binnen en we hadden weer wat meer vertrouwen.
Belastingen in de Verenigde Staten moeten binnen de zestig dagen afgehandeld zijn of anders moet de belastingsplichtige geinformeerd worden over de reden waarom dit nog niet gebeurd is. We zijn nu twee maand verder met de aangifte van 2019 en eigenaardig genoeg hebben we nog altijd niks gehoord.
Mijn torenhoge vertrouwen in hoe Amerika zijn zaakjes op een rijtje heeft, kreeg een flinke knauw door wat hiervoor beschreven werd en ondertussen zakte het nog een flink stuk.
Ik had namelijk de automatische betaling voor onze twee telefoonlijnen van de ene naar een andere rekenig overgeheveld. Om op zeker te spelen, was ik op het bureau langsgeweest (of eigenlijk onder een parasolletje op het voetpad vanwege het-probleem-dat-geen-probleem-is-volgens-de-president) en had ik een copie gevraagd van wat genoteerd was. Je weet tenslotte nooit. Een maand of drie na die noodlottige dag worden beide telefoons geblokkeerd want we hebben onze rekening niet betaald. Ik opnieuw langs bij de jongens van T-Mobile waar Jesus (alomtegenwoordig is die kerel) me verzekert dat de fout bij mij ligt. Papiertje als bewijs boven gehaald en met een rooie kop moet Jesus toegeven dat er een probleem was aan hun kant. Het netwerk wordt onmiddellijk weer geactiveerd maar de week erop blijkt dat ik een boete van $45 aan mijn broek heb vanwege die laattijdige betaling. Ondertussen ben ik vijf keer terug geweest en nog is de fout niet rechtgezet.
Wat wel gebeurd is, is dat er veel minder aangerekend wordt op de maandelijkse rekening. Ik heb besloten dat ik nu ook maar mijn mond houd.
Eergisteren dan gaat het internet eraf en zoals iedereen weet, wordt dan onmiddellijk het rampenplan afgekondigd want niemand kan nog twee minuten zonder de online. Gebeld dan maar. Een half uur naar muzak luisteren en dan vertelt de juf aan de andere kant me dat we al drie maand niet meer betaald hebben. "Ja, dat weet ik", zeg ik, "want daar heb ik ondertussen al drie keer voor gebeld. Als jullie plots beslissen om onze doorlopende opdracht te annuleren zonder reden, is er niet echt veel dat ik kan doen toch?" Juffie kijkt het na en och en sorry en we zullen dat onmiddellijk activeren nadat u die drie maand betaald heeft. Vermeerderd met drie boetes van $15 elk voor de laattijdige betaling, voegt ze er halfhartig aan toe. Ik protesteer maar de dame pareert met de herinneringsbrieven die ze gestuurd hebben. In een moment van onverklaarbare helderheid vraag ik haar om het adres. Blijkt het in deze straat te zijn maar op een ander nummer.
Om het allemaal samen te vatten in een paar woorden: het is overal van hetzelfde...
De laatste dagen waren een echte uithoudingsproef want de instructeur gooide nog wat stokken in de wielen door, bij nazicht van ons groepsproject, heel onschuldig te zeggen 'dat we ook nog dit of dat konden bijvoegen'.
We hadden namelijk een ongeleid projectiel in ons groepje van drie en die knaap sprong elke keer opnieuw meteen in het diepe (en stootte dan keihard zijn harsenen). We belanceerden op een slappe koord om een zo goed mogelijk project af te leveren zonder dat onze vriend alles op de laatste avond nog opblies in zijn niet aflatende adrenaline-rush.
Er werd nog snel snel een Power Point Presentatie in elkaar gebokst en toen gingen we voor het vuurpeloton. We kregen vraag na vraag van een panel zeer ervaren professionals en we sloegen ons er zo goed als mogelijk doorheen.
Toen werden er nog een paar speeches gegeven die waarschijnlijk na elk avontuur op automatische piloot werden afgelezen en deze keer was alles online dus we zaten allemaal in ons eigen bureautje terwijl er enkel een paar maand geleden een paar flessen gekraakt werden in het klaslokaal om het succes te vieren. Ik onthield nog dat onze hoofdinstructeur ons een zeer homogene groep noemde. Een troep bavianen met allemaal een laag IQ wordt door de bioloog ook een homogene groep genoemd, was al wat ik kon denken want mijn arme brein was wel heel erg op de proef gesteld.
Ik nam drie dagen vrij om me op een xeriscaped project te storten (daarover meer in een volgende post) en toen was het tijd om het allemaal te beginnen verwerken.
Trouw begin ik om 5,30 in de ochtend om drie blokken van anderhalf uur informatie onder de knie te krijgen. Ik begin met leuke opdrachtjes, ga dan naar saaie lectuur en eindig met een eenvoudig projectje dat ik op YouTube vind. Heel erg interessant allemaal en nu maar hopen dat ik binnenkort een job kan versieren in deze nieuwe tijden. Helaas lijkt het eigen aan 2020 te zijn dat niemand weet wat morgen brengt. Allemaal niet te veel in opjagen; het komt wel allemaal goed...
*zoals de computer genoemd wordt in het Afrikaans.
** de elektrische hersenen in traditioneel mandarijn Chinees.
Aangezien de hele wereld veranderde ergens in het begin van het jaar en geen enkele toerist met een miniem beetje gezond verstand het nog waagde om naar Umerica af te reizen, kon ik kiezen tussen voor de rest van mijn bestaan op de zetel te liggen en van den dop te leven of anderzijds er nog iets van te maken voor de volgende vijftig jaar.
Dus belde ik Devonna op die ik een paar maand geleden ontmoet had en die voor NMITAP. werkte, een soort onderafdelinkje van CNM, 'the community college van New Mexico'.
Nu heb ik nog altijd niet helemaal door wat college eigenlijk is in de Verenigde Staten maar wat wel vaststaat is dat je erdoorheen moet, wil je ooit dokter, ingenieur of bioloog worden. Het lijkt me een beetje dat die twee voorbereidende jaren op een bachelor bij ons in Europa allemaal in de secundaire school worden geperst maar heel zeker ben ik daar niet van.
Tegelijker tijd kan je op het CNM ook een cursus hondenkapsalonmevrouw volgen of je vergunning voor truckchauffeur halen. Heel veelzijdig is het en dat is mooi.
Een paar jaar geleden werd NMITAP opgestart. Een programma is dat dat je een certificaat oplevert om in de computerwereld te gaan werken.
Ik dacht aan mijn neurotische brein dat regelmaat en voorspelbaarheid nodig heeft en op het randje van autisme balanceert en besloot dat ik een diepe liefde voor het koele en berekende brein van een computer kon opvatten.
Devonna vertelde me dat in de komende tijd er enkel nog plaats was in het zwaarste programma.
Overmoedig schreef ik me in, niet wetende wat me te wachten stond.
Deze ITprogramma's worden deep dive (diepzeeduiken maar blijkbaar zonder flessen) of ook wel bootcamps (militaire training voor nieuwe rekruten onder strikte discipline) genoemd en er was geen letter van gelogen.
Drie maand aan een stuk hadden we met een clubje van 13 het constante gevoel dat we aan het verdrinken waren in een zee van technische informatie. Twaalf weken kregen we acht uur per dag les en daarnaast nog een uur of drie huiswerk. Weekends werden gespendeerd aan problemen oplossen en voorbereiden voor de volgende, nog hardere week. Ik denk niet dat ik mijn verstand en uithoudingsvermogen ooit meer op de proef gesteld heb dan in deze periode maar binnen vijf dagen heb ik Java en Android onder de knie en kan ik heel eenvoudige appjes maken op een smartphone.
Het klinkt misschien arrogant dat ik nu al besluit dat ik geslaagd ben maar we werkten met sprinten en mijlpalen waar we punten konden verdienen, een beetje zoals de groene trui in de Ronde van Frankrijk, en we moesten 750 van de 1000 punten halen om ons papiertje te krijgen en die magische 750 heb ik vorige vrijdag net gehaald.
Rest ons nog ons persoonlijke project voor te stellen alsook wat we met een team van drie uitgewerkt hebben en op het eind van deze week is het allemaal voorbij.
Daarna begint helaas het echte werk. Die enorme hoop informatie die we op drie maand gekregen hebben moet in kleine stukjes gebroken worden die we dan stuk voor stuk onder de knie moeten krijgen. Gelukkig weten de bedrijven die mensen van een bootcamp inhuren ook waar we staan en worden we onder de deskundige leiding van een senior developer verder opgeleid totdat we eindelijk aan het hoofd van Google staan.
En wat hadden we gedacht?
Dat met een papiertje of twee door te sturen alles opgelost zou zijn?
Ik probeerde thuis te faxen maar dat lukte niet. Opnieuw geprobeerd tijdens de kantooruren. Je weet tenslotte nooit dat de plaatselijke Jomme Dockx het toestel afkoppelt 's avonds. Nog niks.
Op zaterdagochtend naar de lokale fax-tent maar gesloten op zaterdag gezien de huidige onveilige situatie. Iedereen weet dat het Corona-virus op zijn best is in het weekend.
Tijdens de week terug en 'nee, faxen daar doen we niet aan mee.'
"Waarom hangt er dan op de deur dat je het wel doet, mens", mompelde ik in mijn maskertje terwijl ik naar buiten stapte.
Nieuwe plek gevonden maar geen succes daar want de machine aan de andere kant nam niet op.
Bellen dan maar. Eindeloze wachttijden want de 2019 belastingen moesten net binnen en iedereen wou nog een praatje slaan met een taxmeneer of -mevrouw.
Eindelijk lukte het dan.
"Nee hoor," zegt de vrolijke tante aan de andere kant van de lijn, "die papieren hoeven niet meer gefaxt."
"Ik zie hier op mijn scherm dat er weer beweging in de zaak is gekomen en er dan nog een paar faxen overheen gooien, kan misschien alles opnieuw vertragen."
Waar ze die ervaring vandaan haalde, daar heb ik geen idee van maar wat kan je anders dan doen wat ze je vraagt.
En trouwens, ja hoor, we hadden het correcte fax nummer maar er moest een '1' voor. Waarom dat niet gewoon meegedeeld wordt als ze je vragen of je pen en papier hebt, is me een raadsel maar goed, we houden ons gedeisd.
"Normaal zou je binnen de vier tot zes weken nieuws moeten krijgen. Indien niet, bel je ons gewoon terug", zegt de telefoonmevrouw tenslotte.
Ik weet nu al wat we binnen vier tot zes weken moeten doen. Eindeloos luisteren naar muzak...
Ik herinner me nog levendig wat een delicate opdracht het was om het postkantoor op de Kalandeberg in Gent te bezoeken.
Ik wandelde er binnen om kwart na elf en ging in een ellenlange rij staan. Helemaal aan het begin werkte een heel klein mevrouwtje met ravenzwart haar en donkere, boze ogen. Het was allemaal heel erg tegen haar zin, zo hoorde dat in die tijd als je voor 'de staat' werkte en ze hufte en pufte zich door een rij van mensen die het haar allemaal met opzet zo moeilijk mogelijk maakten.
Postzegels? Stel je voor.
Een aangetekende zending? Man, doe eens normaal.
En daar stond ik aan te schuiven, de tijd tikte nog trager dan anders en toen het bijna mijn beurt was, zei de heks om tien voor twaalf dat het twaalf uur was en tijd voor haar lunch. Protesteren deed je niet want ze had ongetwijfeld een groot, zwart boek waar ze alle overtreders in noteerde.
Niets van dat alles in de Verenigde Staten. Elke dienst die ik tot dusver heb moeten bezoeken of per telefoon heb moeten bereiken, is bemand door uiterst vriendelijke en correcte mensen. Ze zijn aangenaam, doen hun job met plezier en hebben de klant-is-koning-gewoontes overgenomen van de reguliere business.
Veelal krijg je dan achteraf nog een email om na te gaan of het wel allemaal naar je zin was.
En toen hadden we te maken met de belastingen.
De eerste keer dat we dit circus online bezochten, verliep alles prima. We vulden alle vakjes in en twee maand later kregen we de teveel betaalde centen terug.
Voor 2018 liep het ietsje anders. We hoorden niks, zagen niets op onze bankrekening verschijnen en we wachtten beleefd.
Na een jaar kregen we een brief dat ze zestig dagen extra nodig hadden. Het was flink veel geld waar we op wachtten maar wat doe je eraan?
Nog eens zestig dagen later kregen we een identieke brief. Wat het probleem was, werd nooit vermeld.
Toen veranderde de hele wereld door Covid19 en hoorden we niks meer. Het enige wat we wel begrepen, was dat onze $4,000 die elk gezin kreeg om de crisis door te komen, vast kwam te zitten doordat onze belastingen nog niet in orde waren.
Dus uiteindelijk toch maar eens de hele rit uitgezeten en uren aan de telefoon gehangen om uit te vissen wat nu eigenlijk het probleem was.
De vriendelijke mevrouw vroeg ons of we twee bewijzen konden faxen (van een email en een attachment hebben ze ginder nog nooit gehoord) van mijn uren als Uber- en Lyftchauffeur.
Twee formulieren die we gebruikt hebben om onze belastingsaangifte in te vullen. Twee papieren die ik op dag 1 had kunnen faxen hadden ze er gewoon om gevraagd.
Het is dus overal van hetzelfde bij 'de staat'....
Je kon al niet veel anders verwachten van een land waar de hoofdschotel op restaurant de entrée wordt genoemd.
Het krult mijn tenen zonder enige hulp van mezelf wanneer de kelner het voorgerecht (de "starter" om het eenvoudig te houden) afruimt en daarbij zegt: "Wat hadden we gewenst als entrée?"
Bemerk ook de "we" als in "Hoe gaat het met ons vandaag?" en "Hadden we nog wat meer water gewild?".
Ik dacht dat dit taalgebruik enkel voorbehouden was voor rusthuispersoneel en verpleegsters maar we hadden dat blijkbaar fout.
Goed, de entrée dus.
Ik heb er een paar waar ik het nog altijd moeilijk mee heb en die wil ik graag delen.
CHICKEN FRIED STEAK
Een steak is dit die in ei en broodkruim wordt gerold en dan in een pan met flink wat olie wordt gebakken. Een beetje Wiener Schnitzel stijl eigenlijk.
Geen idee waarom die kip dan vernoemd wordt, maar we gaan niet al te moeilijk doen.
THE GRAVY BOAT
Ofte het sausvrachtschip als zeer vrije vertaling.
Hoort bij de chicken fried steak en is eigenlijk gewoon de sauskom. Het lijkt een beetje op een boot en mijn poētische landgenoten vinden het wel cool klinken.
CHICKEN AND WAFFELS
Men neme een wafel, gooit daar flink wat boter en siroop overheen.
Men neme een stuk kip, wentelt dat in broodkruim en gooit het in het frietvet.
Stuk kip gaat op de wafel en daarnaast worden dan dikwijls nog wat aardbeien of frambozen geserveerd.
Ik wilde het uit principe niet eten - wie vindt nu zoiets uit - maar ik heb het ondertussen geprobeerd en het is eigenlijk echt wel lekker.
ROCKY MOUNTAIN OYSTERS
Oesters zijn al niet mijn favorieten (snot in zeewater zou een betere naam zijn) maar de Amerikaanse versie wint met verve als er een kampioenschap lekkere-hapjes-met-misleidende-namen zou bestaan.
Stierentestikels zijn het (soms ook schaap of geit) die in broodkruim worden gerold (Amerika heeft een overschotbalans van broodkruim zoals je ondertussen hebt gemerkt) en dan opnieuw lekker in de frietketel worden gegooid.
Aan de andere kant, mensen die in een glazen huis wonen, moeten niet met stenen beginnen gooien dus we zwijgen misschien gewoon beter terwijl we genieten van onze wijngaardslakken en onze rauwe filet américain...
Met het ouder worden zou je ook wat wijzer worden maar dat is geen vaststaande vereiste.
Daarom loopt mijn wekker af op een ontiegelijk vroeg kwart voor vijf.
's Ochtends wel te verstaan.
Succesvolle mensen zoals Bill Gates en Jeff Bezos zeggen dat dat voor succes zorgt.
Nog niet veel van gemerkt maar het kan komen.
Elke ochtend , zeven op zeven, doe ik mijn ochtendwandeling en elke ochtend kom ik dezelfde man tegen die ze blijkbaar ook niet allemaal op een rijtje heeft. We groeten elkaar kort en dat is het zowat.
Deze ochtend was anders.
Ik werd namelijk gewaarschuwd voor de aanwezigheid van een skunk ofwel stinkdier.
Best in een wijde boog omheenlopen, was de wijze raad van iemand die meer van dit dier wist dan ik.
Ik zette voorzichtig mijn weg verder naast de arroyo.
(Aangezien het heel weinig regent hier, heeft de stad Albuquerque geen riolen in elke straat. Het water loopt gewoon naar het laagste punt waar een breed betonnen kanaal is gegraven.)
In tegenstelling tot mijn wandel-companion gebruik ik geen zaklamp en nu wilde ik echt dat ik er eentje bijhad.
Iets verder zag ik iets zwart, ongeveer zo groot als een flinke kat, midden op het pad zitten en ik wist niet wat te doen.
Stinkdieren zien niet verder dan drie meter en waarschijnlijk al helemaal niets in het donker en gaan af op geur en geluid. Ik stond stil; hij stond stil en even dacht ik eraan om er eentje te laten vliegen.
Een waarschuwingsschot net voor de boeg, zeg maar.
Daar zou die skunk zo hard moeten om lachen dat ie omviel en in de droge arroyo rolde.
Gelukkig had mijn nieuwe vriend genoeg van onze patstelling en hij schuifelde het kanaal in en verdween in een afwateringsgat.
Eens veilig thuis heb ik het toch maar opgezocht.
Stinkdieren zijn gewoon de meest arrogante dieren ter wereld.
Iedere vos, coyote of hond weet wat hen te wachten staat eens ze het markante zwart-met-wit-met-pluizige-staart benaderen en die skunks zijn zich verdomd bewust van hun status.
Ze hebben twee klieren, net naast de anus, waar ze een kleine dosis van hun wondermiddeltje opgeslagen hebben. Ze zullen er alles aan doen om het niet te gebruiken want het duurt een dag of tien voor ze weer voldoende aangemaakt hebben.
Goed om weten dat ze eerst zullen grommen en blazen als een kat of stompen met die kleine voetjes alvorens ze voor de laatste oplossing zullen kiezen.
Als het dan toch echt moet, kunnen ze met een ongelooflijke precisie tot op drie meter hun doel raken met een fijne mist die je nooit meer zal vergeten.
Het goedje schijnt misselijkmakend slecht te ruiken, kan je irritaties in de ogen en zelfs tijdelijk blindheid geven en de geur blijft makkelijk voor een dag of twee hangen en er is niets wat je ertegen kan doen.
De stank van het verdedigingsmechanisme van een stinkdier kan door de mens tot vijf kilometer ver geroken worden. Ik wil me niet voorstellen hoe een hond zich daarbij voelt.
Vanaf nu extra voorzichtig op het jaagpad naast de arroyo.
In Albuquerqueheb je the Dollar Store, the Family Dollar and the Dollar Tree.
Supermarkten zijn het waar de meeste koopwaar een dollar kost.
Kleine Zane gaat er graag winkelen en het slaat geen gat in het budget dus we zetten hem er af bij opening om 8 uur en pikken hem dan weer op net voor het avondeten. Hij is vier dus dat kan wel.
Vooraleer ik the Child Protection Department aan de deur heb; ik wandel er graag binnen voor een minuutje of twintig samen met een overenthousiaste kleuter die het liefst van al de hele winkel leeg zou kopen.
Vorige week wou de jongeman een feeder voor hummingbirds oftewel kolibries kopen. Ik zag er het nut niet van in maar Zane drong aan dat de kolibries dan wel zouden komen.
Van "natural habitat" had hij duidelijk nog nooit gehoord.
Tot mijn verrassing bleek later dat er maar liefst vier soorten kolibries voorkomen in New Mexico en we maakten een heerlijk soepje van 25% suiker in water voor onze nieuwe gasten.
Kolibries drinken nectar uit bloemen.
Veel nectar uit veel bloemen.
Een gemiddelde kolibrie weegt drie gram (dus je hebt algauw een exemplaar of driehonderd mee naar huis als je om een kilootje hummingbirds gaat naar de poelier) en heeft zulk een hoog metabolisme dat ze per dag de helft van hun lichaamsgewicht in nectar moeten drinken. Onze feeder in de tuin zal dus goed van pas komen want die kleine kereltjes bezoeken makkelijk duizend bloemen per dag.
Dat hoge energieverbruik komt voornamelijk van de ongelooflijke snelheid waarmee ze met hun vleugeltjes slaan. De kleinste soorten halen tot tweehonderd slagen per seconde!
Kolibries kunnen ter plaatse in de lucht blijven hangen en zelfs achteruit vliegen, vandaar hun naam 'de helicopter onder de vogels".
Gewoon vooruit vliegen kan aan 45 kilometer per uur en in een duikvlucht halen ze zelfs de 90.
Drie kwart van hun tijd wordt doorgebracht op een tak want je wil niet de hele tijd met een lege tank rondvliegen.
Net zoals een eigenaar van een Jaguar alle benzinstations in de buurt moet kennen vanwege de gulzige motor, heeft een kolibrie een ingebouwde Google Maps met tot driehonderd verschillende locaties waar hij nectar kan vinden.
De acht soorten die naar de USA komen, vliegen 750 km non stop vanuit het zuiden en halen tijdens het vliegen een hartslag van 1200 slagen per minuut.
O ja, op dag twee hadden we onze eerste bezoeker.
We zijn nu een week verder en twee hummingbirds hebben de weg gevonden.
Je hoort ze zo aankomen door het "gehum" van hun kleine vleugeltjes en het is een waar plezier om hun acrobatische capriolen te bekijken.
Het was de investering meer dan waard, Zane!
De vier soorten hummingbirds in New Mexico:
1) de Calliope hummingbird
2) Rufous hummingbird
3) Black Chinned hummingbird (onze bezoekers)
4) Broad-Tailed Hummingbird
Bij het herlezen valt me toch op dat die Rufous echt boos kijkt.
Suikertekort waarschijnlijk...
Gelukkig hebben we een harde schijf in onze grijze massa om wat soelaas te bieden in deze saaie tijden.
Ik weet niet of u hetzelfde voelt maar de dagen hier gaan tergend langzaam voorbij terwijl ik toch probeer me zo goed mogelijk bezig te houden.
En daarom: even terug naar oktober 2018.
Ik zou de laatste Route 66 van het seizoen beginnen - met 3 graden Celsius bij vertrek in Chicago en 39 bij aankomst in Los Angeles - en moest de bestelwagen plus aanhangwagen/reservemoto van LA naar Chicago rijden.
Aangezien ik de 3,660 kilometer al een paar keer eerder had gereden (we doen het in twee en een halve dag alstublieft) wilde ik wel eens een andere, meer noordelijke route proberen.
Ik keek de weersvoorspelling na en eigenlijk was mijn plan beter dan het origineel want op de normale route door Denver en de Rocky Mountains hadden de weergoden een serieuze sneeuwstorm voorzien.
Aangezien dit mijn eerste jaar bij het bedrijf was en ik een ommetje van 300 kilometer zou maken, deed ik een stilzwijgende tegemoetkoming en ik nam een winterslaapzak en een matje mee om in de laadruimte te slapen. Als iemand ooit commentaar had op de extra verbruikte bezine kon ik tenminste tonen dat ik een nacht in een hotel uitgespaard had.
Het leek een goed idee op voorhand maar op mijn tweede nacht zat ik al aardig dicht tegen Canada en na een uurtje in de slaapzak met al mijn kleren aan, muts en handschoenen incluis, begon ik mijn fout in te zien.
Tegen vier uur in de ochtend bibberde ik tot achter het stuur en ging ik rijden. Het zou een dag vol verrassingen worden.
Bij zonsopgang reed ik een hert aan. Het beest verdween elegant aan de andere kant van de weg terwijl ik achterbleef met een gedeukte bumper.
Twee uur laten begonnen de remmen van de aanhangwagen volledig te blokkeren op het moment dat ik het rempedaal een heel, heel klein beetje aanraakte.
Ik was op weg naar Jack, die ik op een vorige tour ontmoet had, en sukkelde ("druk niet op dat pedaal, Jan") tot een kilometer of tien van zijn huis. Op dat moment was de linkerband zo afgesleten van al dat plotse remmen dat ie met een knal ontplofte en ik met busje en al de graskant inschoof.
Jack kwam aangereden en samen vervingen we de band en knipten we de rembedrading door.
Jack toonde me South Dakota en uiteindelijk bezochten we het doel van deze omweg.
Mount Rushmore was het plan van een zekere Gutzon Borglum die duidelijk zijn eigen kunnen een beetje overschat had. De kerel begon aan zijn huzarenstukje in 1927 en, met vierhonderd werkkrachten als hulp, hielden ze hun openingsreceptie in 1941.
De hoofden van de presidenten George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln zijn 16 meter hoog en er is ook een interessant museum over hoe die Borglum dat nu allemaal voor elkaar had gekregen.
Ik nam afscheid van Jack en van de vier presidenten en zette mijn weg verder naar Chicago.
In Sioux Falls ging de versnellingsbak eraan op de autosnelweg. Ik reed net een helling af, nam de eerste afrit - dit alles terwijl de bestelwagen uitbolde - en schoot een parking op van een ongelooflijk goor hotel.
Het hele gevaarte zonder versnellingen kwam netjes tot stilstand op twee parkeerplaatsen. Voor die ene keer die dag had ik het geluk toch aan mijn kant.
Ik nam mijn slaapzak mee naar binnen, de lakens in de kamer waren niet meer ververst sinds de start van het Mount Rushmore project en belde onze operations manager.
Probeer maar eens iemand aan zijn verstand te brengen dat je verdwaald bent terwijl je allebei weet dat je gewoon iets uit je duim zuigt...
's Ochtends vond ik een bedrijfje dat me uit de nood zou helpen. Ze sleepten het busje naar de garage in Verwegistan en togen aan het werk.
Er was geen internet, geen eten, drie ouwe tijdschriften en lauwe, ouwe koffie.
Als ik daarnet zei dat de dagen traag gaan in deze Coronatijden, dan had ik duidelijk die dag uit mijn geheugen gewist.
Om vijf uur in de namiddag was de auto klaar en ik moest nog 900 kilometer rijden.
Met een onvast stemmetje vroeg ik om de rekening. In mijn achterhoofd speelde een filmpje waarin Tim, de ops manager me verscheurde.
Waar het bedrag moest staan, stond een grote nul met twee oogjes en een lachend mondje.
De garantie voor deze reparatie was 100,000 miles en laten er nu net 98,500 op de teller staan.
Ik belde Tim en vertelde hem dat we gratis een nieuwe versnellingsbak hadden en gooide de telefoon dicht, Nooit meer iets van gehoord.
Ik reed en bleef rijden en arriveerde aan het hotel om 4 uur in de ochtend. Om zeven uur liep de wekker af en samen met Richard maakten we ons klaar om de gasten te ontmoeten en het hele eind terug naar de Stad van de Engelen te rijden.
We weten onderussen al allemaal dat we een zeker afstand van elkaar weg moeten blijven maar dat is niet altijd makkelijk
(hoewel er altijd oplossingen zijn natuurlijk)
Nu heeft er iemand bedacht dat we misschien een klein apparaatje in onze kleren konden naaien dat de afstand meet tot een ander gelijkaardig apparaatje in iemand anders kleren.
Ik heb het al niet zo voor het idee omdat ik vrees dat - als we hieraan toegeven - we binnenkort onderhuids een chip ingeplant krijgen waardoor onze opperhoofden ten allen tijde weten waar we uithangen.
Erg handig als grootmoeder verloren is gelopen en iemand haar binnenbrengt bij de veearts. Eventjes het chipje inlezen, een berichtje op Facebook zetten en oma kan een halfuurtje wachten met een bakje kattevoer tussen een kwispelende poedel en een kwijlende bouvier voor ze opgehaald wordt.
Ietsje onaangenamer wordt het als je op je loonbriefje het aantal in mindering gebrachte minuten van je salaris ziet omdat je te lang op het toilet hebt gezeten of teveel hebt rondgehangen bij die blonde van boekhouding.
Maar aangezien het niet al kommer en kwel is met zo'n nieuwerwets idee, stel ik me graag voor hoe dat zal gaan in de praktijk.
Het wordt gewoon een stijlvol ballet tussen schichtige angsthazen en bonkige boeren.
Zonder muziek dan wel om nog wat bij te dragen aan de absurditeit van de hele situatie.
Buurvrouw Simone, al helemaal van hare melk dankzij smetvrees, kan er echt niet onderuit en moet naar de Brico.
Op de parking stapt ze uit haar Volvo 244 en onmiddellijk gaat haar alarm-afstandhoudertje af want ook Roger stapt uit zijn jeep net naast haar.
Simone kan geen kant uit en klapt vol in de deur van haar auto.
Roger, een echte Roger zijnde, kan het geen ene moer schelen en hij wandelt rond zijn auto want hij moet iets meenemen dat op de passagierszetel ligt.
Het toestelletje blijft schril piepen en wordt zelfs luider maar dat hoort Roger niet.
Simone, daarentegen, trekt zich op aan de ruitenwissers van haar auto en glijdt zo elegant mogelijk over de motorkap weg van dat duivels geluid.
Eens binnen doet buurvrouw zo snel mogelijk haar aankoop want ze wil weer naar de veiligheid van haar eigen huis en schuift aan bij kassa vier.
Ze piept.
Oei, van de zenuwen te dicht bij de voorganger.
Ze doet een haastig stapje opzij en daar begint de mevrouw achter haar te piepen. Die zit de paniek in de ogen van Simonneke en ze deinst achteruit maar zet zo het alarm in gang van de meneer met de kar-met-houten-planken. Hij besluit schuin achteruit te stappen en draait zo zijn planken in het rek met de Marsen, de Twixen en de kauwgom.
Een scoutsmeisje ziet het rek kantelen, duikt ernaar en begint daardoor zo luid te piepen dat iedereen zijn adem inhoudt. Ze giechelt en gibbert, staat op en zet een stap opzij waardoor een jonge vrouw en haar zoontje moeten uitwijken die daardoor twee bejaarden doen opzij schuiven.
En zo, in een constante stroom van ongecoordineerde schrikstappen danst elke klant in de hele Brico met elkaar maar op hetzelfde moment enkel met zichzelf.
In het midden van heel die heisa staat Roger bewegingsloos. Het kan hem geen ene moer schelen...
Het deed me goed deze ochtend een email te ontvangen van Gibraltar.
In juli vorig jaar had ik het genoegen twee weken te mogen optrekken met vader Dale en zoon Derek.
Het was de droom van Dale geweest sinds ie als tiener een poster van Route 66 in zijn kamer hangen had om ooit de trip eens te maken.
Zoon Derek zag wel wat in het plan en ze vervolledigden een groep van Australiȅrs, Belgen, Duitsers, Fransen en zelfs een Jordaniȅr.
Het waren mannen zoals je ze op een tour wil! Vriendelijk maar rechtdoorzee, ongepolijst soms maar met een emotioneel kantje en ze genoten van elke dag en van elke stop.
Dale had als zijn filmpjes samen gegooid en had er iets oprecht mooi van gemaakt. Voor zij die ooit eens Route 66 willen rijden of die gewoon willen weten hoe dat nu allemaal gaat: volume naar boven en genieten maar!!
Hier in New Mexico heeft de gouverneur tamelijk snel actie ondernomen, tenminste als je een vergelijking maakt met de andere staten maar nog altijd is er een zekere laksheid die weleens tot meer drama zou kunnen leiden.
Er geldt bijvoorbeeld een stay-at-home order wat flink wat soepeler is dan de lockdown in grote delen van Europa en behalve grote borden op de snelweg die je aanraden om thuis te blijven en alleen te gaan winkelen, worden er geen maatregelen genomen om effectief na te gaan of we dan wel met zijn allen ook effectief thuis blijven.
De laatste keer dat ik met kleine Zane naar de speeltuin ging, waren er een paar A4-tjes opgehangen om aan te geven dat ook deze vorm van recreatie vanaf nu verboden was. Niet dat veel ouders zich daar iets van aantrokken want de speelrekken hingen nog altijd vol met roepende koters met snotneuzen.
Moeilijk ook voor mij om een vierjarige duidelijk te maken dat wij niet meer naar de speeltuin gaan.
Het verschil tussen China waar de inwoners bevelen gewoon (moeten) opvolgen en de, nu totaal misplaatste, onhebbelijke gewoonte van de gemiddelde Amerikaan om zijn persoonlijke vrijheid op de eerste plaats te zetten, kan niet schrijnender zijn dan in deze tijden.
En ondertussen schiet die curve maar de lucht in en zullen we bijgevolg nog weken langer in deze halfslachtige tussenoplossing blijven hangen waar de ene helft van de bevolking thuis blijft en de andere helft denkt dat het allemaal niet aan hen besteed is.
Voeg daarbij het feit dat we leven in een maatschappij waar de economie voor het overgrote deel gebaseerd is op het onmiddellijk spenderen van je loonbriefje, indien mogelijk op dezelfde dag of zelfs nog beter een paar dagen ervoor middels credit cards, leningen en uitgestelde betalingen en je begrijpt waarom de economen die nu aan de macht zijn, dat hele belemmerende Coronagedoe zo snel mogelijk achter zich willen laten.
Onze oranje leider, erg bezorgd om zijn ego en zijn macht, ziet de verkiezingen van november snel naderbij komen en om zijn achterban en grootste sponsors tevreden te stellen, zal ie de economie zo snel mogelijk weer opstarten.
Het gevolg laat zich raden...
Nog meer besmettingen en meer doden wegens meer interactie. Misschien een tweede en sterkere golf van hetzelfde.
Andere landen zien het met verbijstering gebeuren en laten hun inwoners misschien wel naar de US vliegen maar laten ze tegelijker tijd weten dat ze hun eigen land niet meer inmogen totdat de toestand stabiliseert.
De hele toeristische sector valt op zijn gat. Hotels blijven leeg, vluchten worden geannuleerd, busbedrijven gaan overkop en autoverhuur keldert.
Meer Amerikanen worden ontslagen, er wordt minder gekocht en net die drijvende motor van het Amerikaanse handelsleven zorgt ervoor dat het hele zaakje stilvalt.
Kameraad Putin en kameraad Xi volgen de situatie met aandacht.
Horse shoe crabs, ontstonden 450 miljoen jaren geleden. Ook wel levende fossielen genoemd,
De impact van orkaan Katrina
ik was er in de ondergrens van 'bearable' en dat was al te veel!
Spaans mos, van de ananas familie
Niet geprobeerd. De Nest was een notoir zuipschuit trowens.
Ernest Hemingway had een boksring in zijn tuin. Toen hij vertrok op alweer een nieuw avontuur werd ie verliefd op vrouw nummer drie. Pauline Pfeiffer, vrouw nummer twee, hoorde van de romance en uit wraak vernielde ze zijn boksring en bouwde het eerste zwembad in Key West .De kosten liepen verschrikkelijk uit de hand. Toen EH thuis kwam, gooide hij een penny op de grond en riep "je hebt al mijn centen al, ik kan je evengoed mijn laatste penny geven". Het muntstuk werd ingebetoneerd naast het zwembad.
Hemingway's katten met zes tenen. EH kreeg Snow White in 1930 van een kapitein. Zes-tenige-kattenwaren erg geliefd op schepen omdat ze geluk brachten. Ze zouden ook betere muizenvangers zijn en beter hun evenwicht kunnen houden tijdens stormen.(?)
