DE VOORDELEN VAN EEN KAPITALISTISCHE WERELD

 Wel, veel voordelen zijn er niet aan, mijns inziens, dus dit kan een betrekkelijk kort stukje worden.

Degenen die een kapitalistisch georienteerde markt verdedigen, komen natuurlijk aankakken met de meest fantastische verhalen over hoe iemand die in de goot leefde zich opgewerkt heeft tot multi-miljonair.
'From Zero to Hero' of  'wat je droomt, kan je bereiken' en 'geloof in jezelf en werk hard, dan kan alles'.

Wat ze er natuurlijk vergeten bij te vertellen, is dat voor iedere uitzondering - want dat zijn ze natuurlijk - er vijftig miljoen Amerikanen zijn die geen $400 aan de kant hebben voor een noodgeval. 

De eerste kleine groep is er op een bepaalde manier in geslaagd om het kapitalisme naar hun hand te zetten terwijl de andere 99% er eerder het slachtoffer van is. Ik heb het er al in vorige posts over gehad maar als een potentiêle klant word je letterlijk van alle kanten belaagd om je centen uit te geven.

Op alle vier hoeken van een kruispunt zit een fastfoodtent (met een drive thru natuurlijk, dan hoef je je luie krent niet uit je auto te heffen); het nieuws wordt om de drie items onderbroken om je iets totaal onnodig op te solferen en niet-te-missen voordeeltjes worden je constant aangereikt via de reguliere post, SMSjes of emails.

De meeste van mijn medebewoners worden makkelijk overtuigd dat ze een auto moeten leasen en die om de twee jaar moeten inruilen. Ze zetten hun huis vast op een afbetaling van dertig jaar en staan er niet bij stil hoeveel extra interest ze betalen voor dit gebruiksgemak. En door gebruik te maken van al die voordeeltjes staan hun credit cards constant in het rood en betalen ze ongeveer 20% interest op die kaarten per maand. Een bodemloze put is het en dan nog eentje waar je niet makkelijk uitklimt.

De keerzijde van de medaille voor al de leveranciers van constante uitgaven, is dat de concurrentie ongemeen hard is en dat je er alles aan moet doen om je klant te houden.

Het volgende overkwam me in de vorige paar weken:

Ik kreeg een aanbod om een nieuwe credit card te gebruiken. De kaart kwam interestvrij voor de eerste 18 maand en gaf daarnaast een $200 cash back als je $1000 uitgaf in de eerste drie maand.
Daarnaast kon je je kaart ook zo instellen dat je een maximum van 3% terugkrijgt op een uitgave naar keuze. 
Aangezien ik wat uitgaven in het departement 'home improvement' had komen, koos ik hiervoor.
In het begin van de week kreeg ik een mailtje dat ik de $200 cadeau zou krijgen en dat ik daarnaast ook nog $89 verdiend had met mijn eigen uitgaven. Ik duwde op wat knopjes in de app en inderdaad, de $289 verscheen als een inkomst op mijn credit card.

Ik had ook $1300 moeten uitgeven voor wat meubels en natuurlijk kwam er twee dagen later een bon via de post die me 10% aanbood bij dat bedrijf. Toch maar eens geprobeerd; kwaad kan het niet en toen het meisje aan de telefoon een beetje tegenpruttelde, maakte ik haar vriendelijk duidelijk dat ik helaas niet meer bij hen zou kopen. Ik kreeg op slag $130 terugbetaald.

Gisteren dan zit er een nagel in mijn achterband. 
Ik naar Discount Tire waar ze gratis de klus klaren als je maar belooft dat je banden bij hen zal kopen (ik doe het al jaren na een paar ijdele beloftes trouwens). Het profiel van de banden wordt ingedeeld in groen, geel en rood en of ik weet dat de achterbanden al in geel zitten, gevaarlijk tegen het rood aan en dat ik er eigenlijk dringend twee nieuwe nodig heb?

Ik riposteer met gegevens over de onmiskenbare droogte in New Mexico en dat mijn slicks eigenlijk beter op de weg kleven dan banden met profiel en daar is mijn bandenmannetje niet blij mee want dat betekent geen commissie voor hem.
Even later komt hij terug.
De nagel zit ook door de zijkant van de band en dat kan niet gerepareerd worden. Total loss.
Maar...
Ik had bij de vorige aanschaf $13 extra betaald zodat mijn band beschermd was tegen alle calamiteiten zolang ie niet in de rode zone zat. En laat ik daar nu een paar honderd kilometer vanaf zitten.
Hopla, een gratis nieuwe band dus mijn twee banden kostten me plots maar de helft van de prijs.

En het houdt niet op.
Ik zie dat er teveel aangerekend is op mijn internetrekening. Ik bel en krijg een vriendelijk heerschap aan de lijn die de fout onmiddellijk rechtzet en me $25 extra teruggeeft voor de emotionele schade. Hij vraagt me of hij nog iets voor me kan doen en ik klaag over de trage internetsnelheid. Niet dat ik daar ook maar iets van voel maar de technieker had me verteld dat ik op een tragere lijn zat. Wat dat ook moge betekenen.
Het mannetje aan de andere kant van de lijn vindt dat heel erg voor me maar beide snelheden, de beloofde en de werkelijke, vallen in dezelfde prijscategorie.
Nou, dat vind ik toch een beetje boerenbedrog, is mijn ontevreden antwoord.
Het jongmens klikt wat dingetjes aan op zijn computer en is een minuut later bereid om me $5 per maand korting te geven. En alweer $60 uitgepaard op een jaar.

Er zijn ontelbare videofilmpjes te vinden op het internet die je duidelijk maken waar en hoe je wat voordeeltjes kan scoren en ik kijk er graag naar.

If you can't beat them, join them!!

 

 

SPANJE KAMPIOEN (DEEL IV)

 Voor zij die zich afvragen waar de vorige delen dan wel wonen; die zijn te vinden in 2008.

In juli 2008 reed ik in het donker naar huis op de motor en merkte ik een jeep op met Spaanse nummerplaten. De drie inzittenden reden een ritje van twee jaar over de hele wereld om een documentaire te maken en waren op weg naar Noord Afrika want een maandje later moesten ze in Spanje zijn voor het avondeten.

Ik overtuigde de mannen om de nacht in mijn huis door te brengen in plaats van een overval te riskeren op weg naar Nairobi en terwijl we een paar biertjes dronken, luisterde ik naar hun fantastische verhalen.
Nu dertien jaar later dacht ik plots aan de aangename ontmoeting en ik zond een email naar Daniel, de sociaalste van de drie.
Ja, hij herinnerde zich die avond nog - zelfs dat we naar Heroes del Silencio hadden geluisterd, de enige Spaanse CD die ik bezit waarschijnlijk - en hij vertelde me dat hij nog altijd dezelfde job had. Beetje rondrijden in een jeep, de mooiste plaatsen ter wereld zien en er nog voor betaald worden ook. Ik mocht hem onmiddellijk al heel wat minder...

De jongens maakten een serie, die Mundo Aparte werd gedoopt en die op YouTube te vinden is.
(een latere email van Daniel toonde me de meer professionele trailer die gebruikt wordt om fondsen voor nieuwe avonturen te verzamelen - prachtige beelden!!)
Daarna ging het een jaar naar de eilanden van de Stille Oceaan voor een reeks die Pacifico heet en die er nog indrukwekkender uitziet dan Daniels vorige werk.
Bekijk zeker deze clip. Het is van een ongeziene schoonheid.
De reeks zou op Amazon Prime uitgezonden worden maar ik schijn het niet te vinden.

Mijn Spaanse vriend zond me ook het deel van Mundo Aparte dat over Tanzania ging en voor zij die wat Spaans willen leren terwijl ze naar schuune beeldekes kijken: Daniel wordt wel erg bang van een olifant op minuut 14.20.

En nu zit ik me al de hele dag af te vragen waarom ik geen cameraman ben geworden...

TROTSE JONGETJES - ADDENDUM

Wat voorafging: onze Proud boy stond moederziel alleen te betogen en werd weggeleid door een heel cordon politieagenten die duidelijk klaar waren voor een karrenvracht hardcore hooligans maar in plaats daarvan op een ongeordend troepje hippies stootten.

Was onze neo-fascist moederziel alleen trouwens?
Helaas niet.
Op de foto in de vorige post zie je naast de koene ridder een zesjarig joch in een gebloemde short staan.
Ietsje verder naar rechts stond ook de echtgenote met een kinderwagen-met-peuter.
Ik vroeg me al of hoe nefast het moet geweest zijn voor die kleine jongen om een hele horde tegenbetogers op een meter of vier voor zich te hebben die zijn papa allerlei verwensingen toeriepen.

Blijkbaar vond ook de politiechef dat een probleem want via een bevriende journaliste hoorde ik achteraf dat de oproerpolitie de man meegenomen had om hem nadien twee boetes te geven.
Eentje voor kinderverwaarlozing en eentje om zijn kinderen in gevaar te brengen.
Ik vraag me af of het veel zal helpen want een vader die zijn kinderen meeneemt naar een dergelijk onderonsje is al niet van de verstandigste...

TROTSE JONGETJES

 The Proud Boys zijn een uiterst rechtse, neo-fascistische, chauvinistische groepering in de US en Canada. De militia bestaat enkel uit mannen en die zijn bereid om geweld te gebruiken ten einde hun politieke agenda door te drukken.
In Canada staan ze al op de lijst van terroristische organizaties en toen Capitol Hill op 6 januari 'bezocht' werd door de dorpsidioten van ieder achtergesteld boerengat in de Verenigde Staten waren The Proud Boys een stuwende kracht achter dit hele avontuur.

Aangezien de trotse scoutsjongetjes al eventjes niets meer om handen hadden gehad sinds die befaamde zesde januari besloten ze om in verschillende steden een betoging op te zetten op de elfde april. Geen idee of die datum iets symbolisch betekende maar dat wisten ze zelf waarschijnlijk ook niet.

Aangezien The Proud Boys ook in Albuquerque een toneelstukje zouden opvoeren, werd een tegenactie op poten gezet en daar wilde ik natuurlijk bij zijn.
Dus reed ik op een heerlijke lentezondag tegen een uur of tien downtown Albuquerque binnen en parkeerde ik de auto aan het politiebureau. Ik ging ervan uit dat dat een veilig plekje was voor het geval er onlusten zouden uitbreken.

Nu zie ik er zelf ook een beetje als een Proud Boy uit met mijn kale knikker en mijn lange baard en daarnaast had ik ook nog de fout gemaakt om een zwart T-shirt aan te trekken met in knalrode letters BSA erop. Dat eronder 'motorcycles' stond deed niks ter zake want die BSA zou vast wel een gangbare afkoring zijn in het uiterst rechtse mileu, zo zouden mijn Amerikaanse vrienden besluiten.
Kritisch en logisch denken staan hier niet erg hoog op het scorebord.
Tijdens mijn eerste paar honderd meter te voet werd ik dan ook vuil bekeken en het jonge grut van de tegenbetoging stootte elkaar aan. "Kijk, daar heb je er eentje", zag ik ze denken.

Toen herinnerde ik me dat de affiche zei dat maskers verplicht waren en begreep ik mijn eigen onbegrip.
Eigenaardig genoeg loopt de aanvaarding van een masker als een sociale verplichting heel erg langs de politieke lijnen in de US. Democraten dragen een masker en Republikeinen - vooral de uiterst conservatieve kluit dan - vindt het masker een inbreuk op hun persoonlijke vrijheid. 
Vrijheid boven veiligheid, zeg maar.

Ik deed dus mijn maskertje snel aan en op slag werd ik vriendelijk toegeknikt door iedereen die, net als ik, naar het centrale plein wandelde.
Ik deed een rondje tussen de vijfhonderd-of-zo bezoekers en zag enkel maskers en borden die neen zeiden tegen haat, tegen The Proud Boys en tegen onverdraagzaamheid. 
Lief en leuk was het wel, maar echt veel spanning zat er niet in dit dorpsfeest. Ik hoopte maar dat die Neanderthalers snel zouden opduiken.

Op het podium stond een onhandig ogend groepje studenten met 1 megafoon die ze na elke speech aan elkaar doorgaven. Tot zover het sociale-afstand-houden als je netjes en om de beurt je eigen spuug toevoegt aan dat van je voorganger, vond ik.

Er werd gepreekt dat er geen ruimte was voor haat en dat we met zijn allen verdraagzaam moesten zijn. Instemmend geklap ondersteunde de boodschap en ik deed enthousiast mee.
Toen was er even tijd voor een pauze want alle kindjes op het podium moesten naar adem happen en dus werd er een muziekske opgezet.
Uit de boxen weerklonk tot mijn verbijstering "Fuck Tha Police" van N.W.A".
Tot zover de boodschap dat we met zijn allen lief moesten zijn voor elkaar.
Enigszins opgehitst door het poëtische nummer begonnen de volksmenners aan net datgene waar ze zo verschrikkelijk tegen waren.
Een schriel jongmens zweepte zijn toehoorders op om zijn woorden te herhalen.

"Fuck the Proud Boys"

 "Fuck White Supremacy"

 "Fuck Trump".

De menigte riep zijn slogans na terwijl ik dacht dat we nu wel helemaal op een zijspoor zaten. En wat had die Trump hier nog te zoeken trouwens? Die was toch drie maand geleden naar de uitgang gebracht?

Ietsje verder was een leukere samenscholing bezig en ik voegde me bij een bontgekleurde menigte van bejaarde hippies, jongelingen met blauw of roze haar, en een heleboel regenboogvlaggen.
Het ging er bedaarder aan toe en er werden leuke muziekjes gedraaid waar krakende knieën en energieke kleuters samen op dansten.

Toen ging er een golf van verontwaardiging door het publiek...
Er was een Proud Boy gesignaleerd.
Eentje.

Ik vond hem tegelijk moedig en zielig.
Aan de overkant van de straat stond een man in camouflagekledij. Een prachtidee als je op hertenjacht gaat maar helemaal ging hij toch niet op in een omgeving van steen, beton en asfalt.
Hij hield een bord vast waarop aan de ene kant "All guns matter" en op de andere kant "Save our children" stond.
En opnieuw was ik niet akkoord met een Amerikaanse denkpiste want ik ging ervan uit dat we de kinderen een beetje beter zouden kunnen beschermen als we wat voorzichtiger omgingen met al die schietgeweren.

Er werd wat geroepen dat onze lonesome cowboy naar huis moest gaan maar veel verder dan dat ging het niet want de Hokey Pokey werd gedraaid en dat was veel leuker dan een potje bekvechten met die eenzame kerel.

Toch vond de oproerpolitie dat dat het moment was om in te grijpen.
Met zijn tienen kwamen ze van om de hoek en ik besloot dat ik dit vanop de eerste rij moest meemaken. Ik liet dan ook de Hokey-Pokey-artiesten achter en stak de straat over.
Elke politieman hield een matrak van een halve meter in de aanslag behalve nummer 1 en nummer 10 want die hadden een volautomatisch aanvalswapen vast.

Het was waarlijk een potsierlijk zicht. 

Ouwe hippiemevrouwen met bloemen in het haar en in lange jurken; vrolijke meisjes en jongens met Black Live Matter maskers aan

versus

Tien tot de tanden gewapende steroidebommen die helemaal opgefokt klaar waren om iedereen die ook maar een stap te dicht kwam in de pan te hakken.

Onze helden vormden een halve cirkel rond de man die het zelf ook allemaal een beetje overdreven vond en toen stapten ze traag achteruit; de spiedende blikken constant op ons zootje ongeregeld. Je weet tenslotte nooit dat bonma een van haar basketsloefkes als dodelijk wapen gebruikt.

Iedereen lachte; "we are the champions" schalde door de boxen en wat een morgen vol gevaar en ongeregeldheden moest worden, sloeg onverwacht om in een nooit gezien aflevering van De Kolderbrigade.
Heerlijk!!!  

Een Proud Boy in het wild.

De tegenbetogers: vijfhonderd tegen één.

De oproerjongens klaar om de vijand in te maken...