IK ZAG CECILIA KOMEN

Ongeveer een jaar geleden nu verscheen iets op mijn Uberschermpje wat ik nooit eerder had gezien.
Terwijl er altijd een naam van een klant te zien was, zou ik nu Paul en Cecilia oppikken.
Lief van hen, vond ik, we zijn een stelletje en dat willen we zelfs aan Uber duidelijk maken.

Terwijl ik lekker vals 'Cecilia' van Paul Simon (Jahaaaa! Paul en Cecilia!) zong, reed ik een doodlopend straatje in.
Een bejaard vrouwtje beefde helemaal van aan de voordeur tot in de auto en trachtte zichzelf een houding te geven.
Ik zei goedemorgen, accepteerde de rit op de app en zag 'Spoed van het hospitaal' verschijnen.

"Ai, Cecilia, dat klinkt niet lekker. Alles goed met je?"
Dat was het sein voor het arme mevrouwtje om in erg verdrietig gejammer uit te barsten.
"Paul, het is Paul. Mijn arme Paul..." en toen begreep ik niets meer want Cecilia was duidelijk helemaal van haar melk.

"Rustig nou, Cecilia, komt wel allemaal goed, Wat is er gebeurd met Paul dan?"
En toen begon het arme dametje aan een monoloog met heel veel flashbacks over hoe Paul gevallen was in de badkamer en hoe ze elkaar ontmoet hadden, vijftig jaar geleden, en dat ie 85 was en de liefde van haar leven.
In haar panikerende brein was het afgelopen met Paul en stond ze er nu alleen voor.

We waren ondertussen aangekomen en ik parkeerde. Het leek me een goed idee dat Cecilia niet aan zijn bed zou verschijnen terwijl ze nog niet al haar knikkers opnieuw bij elkaar had.

"Nou moet je eens heel goed naar me luisteren," sprak ik vriendelijk maar op strenge toon - een beetje vaderlijk ook terwijl zij 30 jaar ouder was dan ik - "als je straks naar de wachtkamer gaat of misschien zelfs naar huis, heb je alle tijd om te huilen en jammeren. Paul is waarschijnlijk al even zenuwachtig als jij en wat ie nu nodig heeft, is zijn vrouw aan zijn zijde die hem vertelt dat alles wel goed komt en dat er niets is om zich zorgen te maken."
Cecilia snotterde een beetje en knikte met haar hoofd zoals een vijfjarige doet die een snoepje beloofd is als ie tenminste ophoudt met zijn driftbui.

"Jij moet je sterk houden voor Paul. Jij bent zijn steun nu"
"Sterk houden voor Paul. Steun zijn", klonk het een paar keer naast me, bijna in trance.

We gebruikten een paar zakdoekjes en ik vond nog een Twix in het handschoenkastje want Cecilia had geen ontbijt gehad en het laatste wat we nodig hadden was nog een gebroken heup.

En daar wiebelde Cecilia onvast naar de deur van de spoedafdeling.
Ik had echt met haar te doen.

De dag erop was ik in de buurt van het huis van het stel en ik wilde zien of Cecilia misschien iets nodig had,
De deur ging open, Cecilia stapte naar buiten en gaf me een knuffel die me verwarmde van mijn tenen tot mijn kale kop. Achter haar hoorde ik een onvriendelijke stem vragen wie er aan de deur was.
Paul schoof traag met een wandelrekje naar me toe om te checken of zijn vrouw tijdens zijn opname een toy boy aan de haak had geslagen.
We praatten even, Paul had enkel een kneuzing opgelopen, en toen ik terug naar buiten stapte, zei Cecila:"ik heb me netjes gedragen, hoor. Ik heb me sterk gehouden."
Ze keek me aan, duidelijk hopend op goedkeuring, en toen zei ze "en daarna heb ik in de wachtkamer gehuild zoals ik nog nooit gehuild heb". We lachten er allebei om en toen ging ik over tot de orde van de dag.

Vorige week komt er een ping binnen voor Cecilia.
Ik dacht terug aan mijn avontuur van een jaar terug, vind een bejaard dametje aan de supermarkt en open de koffer voor haar aankopen.
"Ik had mijn honden kunnen meenemen," zegt ze lachend, "plaats genoeg in die koffer van je."
Ik stap terug in de auto, accepteer de rit en daar verschijnt het adres in het doodlopende straatje.

De naam 'Cecilia' zonder 'Paul' op de app, Cecilia alleen naar de winkel...
Het klinkt allemaal niet erg goed.

"Ken je me nog, Cecilia?" vraag ik terwijl ik eigenlijk het antwoord en het bijhorende verhaal niet wil horen.
"Ohhhh, was jij dat," zegt ze terwijl ik mezelf wijs maak dat ik geen verdriet hoor in haar stem.
"Alles goed met Paul?"
Het is eventjes stil, achterin de auto, en dan zegt Cecilia dat haar echtgenoot van 50 jaar vorige week overleden is.
We praten over Paul en ik help haar met de plastic zakken en we praten nog wat meer aan de voordeur.

Nooit beseft dat een koude, kille Uber app zoveel eenzaamheid op het scherm kon etaleren door simpelweg "Paul en Cecilia" naar "Cecilia aan te passen.

ZONNECIRQUE

Nu weet ik zelf ook wel hoe verdomd getalenteerd ik ben dus het was absoluut geen verrassing toen Cirque du Soleil me contacteerde om hen uit te nood te helpen.
Een jongen van het team was het afgebold en er was dringend vervanging nodig.

Dus reed ik op zondagavond naar het Santa Ana Star Center hier in Albuquerque en wandelde door de achteringang alsof ik nooit iets anders had gedaan.
Een paar honderd mensen liepen druk te doen maar niemand scheen me te herkennen.

Het zwarte, enorme gordijn dat toegang gaf tot de piste - en waar al luid applaus weerklonk (ze wisten dat ik eraan kwam) - lonkte maar gedwee ging ik in een lange rij staan.
"Naam en departement", blafte een man met een lelijk petje op.
Ik zei mijn naam en voegde eraan toe dat ik hier was om vrachtwagens te laden.
Ik kreeg een zwart T-shirt toegegooid en moest een oneindige lijst papierwerk invullen.

Toen was het zeven uur en de koorts steeg.
We hoorden een daverend applaus en ik dacht nog 1 keer te ontsnappen om met een brede glimlach en zelfzekere tred door het gordijn te stappen om mijn publiek te groeten, maar een man met een veiligheidshelm riep ons allen bij zich.

"Gifgroen breekt het podium af en roze duwt alles tot aan de trucks. Hoewel het wel spannend werk was, vond ik toch dat mijn zwarte T-shirt me beter stond.
Het oog wil ook wat.
Bruin en blauw moesten ook ergens wat doen en wij mochten met zijn twaalven aan de trucks wachten.
Vier mannetjes per vrachtwagen.

Wat toen gebeurde, was een elegant en wel getimed Cirque du Soleil ballet, deel II.
Talloze kleurrijke T-shirts, geleid door een groep vaste werknemers van het bedrijf, veelal in dat onbegrijpelijke Canadese Frans, zouden zo snel als mogelijk alles afbreken en in de trucks laden.
Van waar wij stonden, zagen we de groentjes in een razend tempo het hele decor naar beneden halen waarna roze alles op enorme karren laadde en het tot bij ons duwde.
Drie vrachtwagens stonden in de laadstations te wachten, elk had een nummer en binnenin de laadruimte een plannetje,
We duwden karren, reden over de tenen van onze partners en iemand klemde zijn duim tussen twee stukken metaal en werd afgevoerd.
De tol van het succes.
Via de radio werd aangegeven dat een vrachtwagen klaar was om te rijden en terwijl de enorme mastodont traag wegbolde, liep een gehelmde Canadees mee om de brede achterdeuren te sluiten. Er was geen tijd te verliezen.
Drie nieuwe trucks manouvreerden traag achteruit en in die pauze zei mijn collega - neurveuze oogopslag en puisten van teveel methamphetamine - dat wij de belangrijkste job hadden want zonder ons gingen die vrachtwagens nergens heen.
Als die groene T-shirts plots staken, dan gebeurt er ook niks meer, dacht ik maar ik zweeg netjes, Voor je het weet slaat die tweaker je de hersens in.

In exact vier uur, net als de show zelf, georganiseerd tot op de minuut, braken honderd jongens en meisjes onder de leiding van dertig Canadezen het hele decor af en laadden dat in vierentwintig trucks waar evenveel vaste chauffeurs zonder de minste vertraging koers zetten naar Austin, Texas waar alles morgenochtend opnieuw zou opgebouwd worden.

Ik heb de echte show helaas niet gezien maar wat hier achter de schermen gebeurde was bijna even indrukwekkend!