WHATSKEBEURT (DEEL V)

 Ik was acht jaar niet op safari geweest en laat dat nu mijn favoriete tijdsverdrijf zijn in Afrika.
Dus ik stapte in mijn splinternieuwe Toyota van 2001 en gaf het ding de sporen.
Via de nieuw gebouwde ringweg (geen verkeer maar wel veel politie dus het schiet niet op) kwam ik op de weg naar Moshi terecht en een paar kilometer verder sloeg ik linksaf, de steile hellingen van Mount Meru tegemoet.

Daar ligt Arusha National Park, een alleraardigst parkje dat gekend is om zijn zwart-witte Colobus - en zijn Blue Vervet monkeys.

tja, ik moest een stockfoto nemen.
Daarover later meer...

Ik kan het ook niet helpen.
The Almighty was tripping on 'shrooms I would think...

Er stonden twee Tanzaniaanse jongens voor me in het verder lege kantoortje en daarom duurde het drie kwartier voor ik mijn ingangsticketje had.
Haast maken bestaat niet in Afrika en al helemaal niet in deze achterhoek, zoveel was wel duidelijk.

Ik betaalde $70 om door het park te rijden en na zestig kilometer in de regen besefte ik dat ik $35 per Colubus monkey had betaald. Mooie foto's maken, lukte dan nog niet eens...

Ik zag Waterbuck (naar het schijnt smaakt het zo slecht dat roofdieren er niet eens aan beginnen), bavianen en veel, heel veel flamingo's maar echt tevreden over mijn eerste safari was ik niet...

Terug in Arusha zocht ik Erik Mkubwa op.
Nog altijd op zijn vertrouwde stekje in Sakina Lounge had hij groot nieuws voor me.

We kenden elkaar van bij Via Via waar ik werkte in 2006 en hij een regelmatige klant was.
Ook in Via Via werkte de altijd vrolijke en vriendelijke Zaina.
Erik was tegen Zai aangebotst een paar dagen terug en had haar nummer.

We belden haar en - dit is Afrika - Zaina zou niet naar huis gaan om voor de kinderen te zorgen (haar zus was in de buurt dus dat was zo geregeld) maar stapte op een motorfietstaxi en kwam ons vervoegen voor een Bitter Lemon (Moslima en zo).
Het was fantastisch mijn vroegere collega terug te zien en we praatten uren met zijn drietjes...

Zaina had dan weer het nummer van Ombeni, een kleurrijk figuur, ook al van Via Via en die ging ik deze ochtend bezoeken.
Via goeie vriend Jokke in Mauritius had ik ook de naam Marthe Bijnens binnengekregen en - nadat ik enige tijd met Ombeni en zijn Vlaamse vriendin had doorgebracht - bleek dat Ombeni en Marthe dus een stelletje waren.
De wereld zit vol verrassingen...

 

WATSKEBEURT (DEEL IV)

En nog was het feest niet voorbij want ik vond Mama Claude terug.
Mijn huismeisje geweest voor meer dan acht jaar.
Een vrolijke vrouw die altijd met speciale dingen bezig was. Zelf boter maken; stingless bees houden voor een lekker soort honing; fetakaas maken van de melk van haar twee geiten,...

Mama Claude nodigde me uit en maakte een koffie voor me waarmee je alle straten van Arusha mee kon teren. Ik hing tegen het plafond voor de rest van de dag...
Trots vertelde ze me van haar oudste zoon die nu piloot was en hoe goed de twee andere kinderen het deden.

Dan werd ze weer de fixer die ze haar hele leven is geweest.
Boter kopen? Verse eitjes anders? 
"Neen, mama C, ik ben op zoek naar van die stoelen die ik vroeger had. Kan je dat regelen voor me?"

Mama Claude dacht diep na.
Zei toen dat ze me morgen zou bellen.
En dat deed ze inderdaad.
Vier geitewollen stoelen voor $32 totaal. Een echt batje...

Nog altijd even goedlachs.

De geitewollen stoelen

Toen kreeg ik een onverwacht telefoontje uit Dar Es Salaam.
Mijn goeie vriend Angelo Caruso (met zo een naam kan je niet anders dan een Duitser zijn - Echt!) en zijn vrouw Malaika (wat Angel betekent in Kiswahili) nodigden me uit in de prachtige Usambara Mountains.
Dus stapte ik om zes uur 's ochtends in een wankele bus en werd ik in acht uur 360km verder gereden.
Ik was in het vrolijke gezelschap van mijn nieuwe vriend Brighton die op weg naar school was in Lushoto.
Hij hoorde dat ik Belg was en gaf me los uit de pols de naam van vijf Belgische voetbalspelers.
Daarna moest ik het enthousiasme van een veertienjarige doorzitten want Brighton gaf me ook vijf Spaanse spelers, vijf Portugese, vijf Argentijnse en zo fietsten we de hele wereldbol rond tot hij gelukkig van pure geestelijke uitputting in slaap viel.

Ik had het gevoel dat we meer stopten dan dat we reden want we moesten wel heel veel busstops bezoeken om allerlei rommel te kopen...

...maar uiteindelijk haalde ik het tot Lushoto waar de twee engelen me al stonden op te wachten.
Helemaal afgelegen op een verlaten wegje hadden ze hun paradijsje gebouwd.

We dronken bier, rode wijn, brandy en Turkse koffie; we aten een kaasplank (wel, alleen de kaas), varkensribbetjes op de open haard en marsepein en we praatten uren aan een stuk.

De dag erop waren Angelo en Malaika uitgenodigd op een verjaardagsfeestje in Arusha en samen reden we met hun auto in vier uur en een half terug naar de bewoonde wereld.

WATSKEBEURT (DEEL III)

Waren er nog mensen en plaatsen te bezoeken?
Voorzeker wel!

Samen met Franki zouden we Migombani Campsite gaan bevoorraden.
Elke week reed Franki naar Mto Wa Mbu (Rivier van de Muggen) om de voorraden voor de volgende week te gaan aanvullen en allerlei klusjes te gaan doen.

Ik mocht zomaar mee op opnieuw een ander uitje en was er niet rouwig om.
Eerst stopten we bij Emanuel, de lokale slager om de koelbox vol te laden met kip en spek.
Emanuel was een fijne vent die zelf hele varkensribben rookte dus binnenkort ga ik terug om wat van dat lekkers te kopen...

We reden eventjes na iemand die tot de aankoop van een watertank besloten had en ik besloot mijn nieuwe vriend uit te nodigen voor lunch.

Franki werd er op slag vrolijk van want we waren dicht bij Kisongo en laat dat nu net een dorpje zijn met een heel klein achterafstraatje waar de lekkerste geit van het zuidelijk halfrond verkocht wordt.
We wandelden tussen de wankele stalletjes, betasten ongegeneerd stukken vlees op de barbecue en toen besliste onze chauffeur dat net het groezeligste huisje het meeste vertrouwen uitstraalde.

We aten geit met ugali (maisbloem-deeg) en katchumbari (tomaat, komkommer en ui) en ik besefte dat er gebruik van me was gemaakt want we hadden meer dan de helft van het vlees over.
Dat ging mooi mee voor de familie...

Uiteindelijk reden we Mto Wa Mbu binnen, middenin een kudde koeien en toen ging het steil bergop naar Migombani dat een ongelooflijk zicht had op Manyara National Park.

De volgende morgen had ik rustig de tijd om een half boek uit te lezen terwijl mijn reisgenoot deuren en douchekoppen herstelde en na de makande en een glas baobab juice reden we op ons gemak terug naar Arusha.

Er stonden voor de volgende dagen nog allerlei activiteiten op het programma....
Ik ging lekker eten met Harald en Tine, mijn Vlaamse vrienden.

Ik ging biljarten in the man cave Ally waar - gezien de vele vloeibare versnaperingen - de foto's niet echt geslaagd waren.

Hier besloot ik vooralsnog niet te gaan eten...

zoals we allemaal weten betekent 'kaka' eigenlijk gewoon 
'broer' in Kiswahili.

Ik probeerde geroosterde sprinkhaan

En toen nodigde de mama van Gertjan - mijn Nederlandse mama in Tanzania - me uit voor haar verjaardag in Arusha Coffee Lodge.
Ik was zeer vereerd want het was een plaats waar ik zelf niet zomaar zou binnenstappen.

We kozen een vijfgangenmenu en mama zorgde voor een paar flessen bijpassende wijn.
Helaas drong het iets te laat tot me door dat hier foto's moesten genomen worden maar er is toch iets bewaard voor de eeuwigheid. Zie hieronder...

calamares met een heerlijke avocado dressing 

filet met aardappelpuree en rode biet

een heerlijk zoet dessert

een kaasplankje

En toen moest er ook nog Irish Coffee gedronken worden.
Een oprecht fantastische avond!!

WATSKEBEURT (DEEL II)

 Aangezien ik me in het department van de Eriks bevond, besloot ik ook Erik Mdogo te gaan bezoeken.
Hij woont een eind buiten de stad, in het midden van nergens, in zijn eigen kleine paradijsje waar hij Masika brouwt, een ginger-alcohol wijntje voor de lokale markt.

Mdogo was een succesvol manager voor een bloemenfarm tot hij er plots finaal genoeg van had.
Hij kocht in 2008 een lap grond en bouwde er eigenhandig een huis van modder en stro op. Twee verdiepingen alsjeblieft en leeft nu een heel bescheiden leven met zijn Masika-wijn, zijn zonnepannelen en zijn groententuin. Nooit meer een vast inkomen gehad...
Ik kan alleen maar bewondering opbrengen voor Erik Mdogo want hij zit wel heel erg ver van het doorsnee leven dat wij allemaal kennen.

Masika wijn. Lekker spul!!

Het huis van modder en stro

Lokaal en lekker eten bij Erik Mdogo

En nog waren de avonturen niet afgelopen.
Nu ging het diep in Maasailand, op de steile hellingen van Mount Meru en door het dorpje Oldonyo Sambu waar Koen een bloemenfarm bestierde.

Hij woonde - alweer - op een prachtig plekje met zicht op de vlakten van Lake Natron terwijl achter hem Mount Meru zijn schaduwen afwierp.

Hoe het allemaal gebeurd was, dat weet niemand, maar zijn paradijsje was ook de overnachtingsplaats van polopaarden op rust.
Eens de paarden het spel van de rijke blanken niet meer aankonden, gingen ze op pensioen op de hellingen waar ook een paar hengsten rondliepen.
Deze plaats was met opzet uitgekozen want net deze hellingen zorgden er voor dat de veulens sterke poten ontwikkelden want onmisbaar was voor de wendbaarheid tijdens een match....

Overdag graasden de paarden in de omgeving en eens het begon te schemeren kwamen ze terug naar de weide bij de farm.

een bee eater met de vlaktes van Lake Natron
op de achtergrond