Ik rijd nog altijd Uber zes maand per jaar tot ik weer op de motor mag en deze week ging ik Jennifer ophalen. Ze stuurt een berichtje dat enkel zegt "papa heeft Alzheimer".
Ik twijfelde eventjes of ik dat wel zou doen want het leek alsof Jennifer me om haar vader stuurde en ik wist natuurlijk niet zeker hoe ver de grijze massa van paps al aangetast was.
Ik ben zo gelukkig dat ik toch doorgezet heb want deze rit was ongetwijfeld één van de leukste, confronterendste, liefste en verdrietigste bezoeken die ik ooit heb gehad in mijn autootje.
Toen ik aankwam stond Jennifer gelukkig naast haar papa en de man salueerde heel plechtig terwijl ik voor hem stopte.
"Korporaal Johnson?" klonk het toen de deur openging?
Ik koos voor een heel gehoorzame "Yes sir!!" want ik wilde de boel niet gelijk opblazen door de man onder of boven zijn rang aan te spreken.
Hij kijkt me streng aan, nog altijd naast de auto en wijst dan naar Jennifer terwijl een blik van pure liefde zijn ogen vult. "Is ze niet razend knap?"
Jennifer doet een beetje vals bescheiden van "oh papa" terwijl ik dacht dat zelfkennis ook haar sterkste kant niet was. Papa wijst naar de achterdeur voor de dochter terwijl hij - de man die deze hele operatie leidt in zijn gedachten - voorin komt zitten.
Ik moet hem helpen met de veiliheidsgordel maar dat schijnt hem niet te deren. Misschien ziet hij het wel als een dienst van zijn ondergeschikte.
"Het is druk op dit moment van de dag in Chicago," zegt ie, "dus deze rit zal 18 minuten duren om het nieuw project te bereiken."
Ik negeer zijn geografische verwarring en blijif netjes in Albuquerque en vraag de man hoever we staan met het project.
"Wat een geluk dat ze ons op dat ontwerp gezet hebben, Steve", is het antwoord, "jij en ik werken zo goed samen en we krijgen dat erdoor onder het budget."
Hij kijkt me aan met een blik vol bewondering en ik smelt een heel klein beetje..
Ik kijk in de achteruitkijkspiegel en Jennifer steekt beide duimen in de lucht.
Ik doe het goed in dit rollenspel.
Terwijl papa eventjes schijnt af te dwalen in zijn eigen labyrint vraag ik Jennifer of ie altijd zo positief is.
"Het is erg om zo een verstandig iemand zo te zien aftakelen",antwoordt ze, "zeker als het de man is naar wie je altijd opgekeken hebt, maar hij is zo lief en zo makkelijk. Eerlijk gezegd hebben wij een fantastische tijd samen."
"BESTIMMT" gooit paps ertussen.
Blijkt dat zijn ouders uit Oostenrijk kwamen.
"Bestimmt" klinkt het opnieuw, zachter nu terwijl de oude man me met zijn elleboog aanstoot. "We doen het goed op dat project, Steve!"
We praten nog wat verder over het project in Chicago en hoe mooi het allemaal zal zijn als het af is en - veel te snel - komen we aan bij het Veteran's Hospital.
We stoppen voor de deur en opnieuw verrrast papa me.
"Heb jij een afspraak vandaag of ben ik het?"
"Vandaag is het jouw beurt," zeg ik zelfzeker.
"Goed," zegt de man, "dat betekent dat jij tenminste een goeie gezondheid hebt."
Hij stapt uit de auto en salueert terwijl Jennifer achter zijn rug "dank je" zegt zonder een geluid te maken.
Zonder enige twijfel de mooiste ontmoeting ooit.
Bestimmt!