VAN BURQUE NAAR BELGIE (DEEL II)

 Wat voorafging: ik landde op Schiphol na een slapeloze nacht.

Het is me al een paar keer opgevallen bij jonge mensen maar ook nu weer vond ik dat Arne, de oudste zoon van mijn jongste zus, zo volwassen was voor zijn 23 jaren.
Als ik terugkijk naar mezelf op die leeftijd, zie ik vooral een kinderachtig kalf dat nog altijd niet wist waar het heen moest met het leven.
Helemaal anders schijnt het nu te zijn met de 'jeugd van tegenwoordig". Ze hebben een doel en daar willen ze heen. Ze zijn verstandig en houden rekening met elkaar. Allemaal zaken die, vind ik, in onze tijd nog uitgevonden moesten worden.

We praatten drie uur non stop en toen haalden we mijn allerliefste mama op, samen met Rosemie en Niels, de nummer twee van de clan Desmet en samen reden we naar Anneleen en Kris (waar we ook mijn petekindje Zeger en Sara, de vriendin van Arne aantroffen) om onmiddellijk de voeten onder tafel te steken...

 

De gin tonic vloeide rijkelijk alsook de witte wijn. De vis was gerookt en de hapjes waren fantastisch. 
Ik kon me niet voorstellen dat ik zolang zonder had gekund in de culinaire woestenij die Amerika is.

Om een uur of acht kwam er een barst in mijn wakkere optimisme en werd ik afgevoerd naar het huis van Rosemie waar ik de batterijen oplaadde voor verdere avonturen...

VAN BURQUE NAAR BELGIE (DEEL I)

 

Scott is mijn beste vriend.
Want Scott heeft een website Scott's Cheap Flights waar je - hoe komt ie er in godsnaam op? - goedkope vluchten kan boeken.
Elke paar dagen stuurt mijn vriend me een paar emails om me te verlekkeren.
Ik heb de luchthavens LA, Phoenix, Denver en Burque opgegeven en de leukste vluchten vertrekken natuurlijk dikwijls vanuit de Stad der Engelen. Je zal het altijd zien.

Als Phoenix dan toch opkomt (acht uur rijden) of Denver (zes uur) of heel misschien zelfs Albuquerque, dan zijn die goedkope vluchten gegarandeerd voor november 2021 of zo. Hoe weet ik nu in godsnaam wat ik dan aan het doen ben, man, is al wat ik kan uitbrengen.

Begin juli laat Scott me weten dat ik voor $525 heen en terug naar Amsterdam kan. Ik kijk de vertrekluchthaven (leuk dat daar 'klucht' in staat) na en het blijkt Sunport in mijn thuisstad te zijn.
Als iets te mooi is om waar te zijn, dan is het meestal ook niet waar dus ik vrees dat de data ergens voor 2024 zullen zijn.
Maar nee hoor, de goden zijn me gunstig gezind en ik kan al in augustus vliegen voor dit alleraardigste prijsje.

Dus boek ik onmiddellijk. Ik hoest ook nog eens $150 op voor een extra koffer want ik kan natuurlijk niet alle bier en chocolade van de Colruyt in mijn carry-on koffertje proppen en dan doe ik er nog eens $50 bij voor een annulatieverzekering. Je weet tenslotte nooit in deze Covidtijden.
Mijn goedkope vlucht is al zo goedkoop niet meer maar ik ga tenminste nog eens naar huis na zes jaar!

Ik breng familie en vrienden op de hoogte en begin mijn agenda veel te vol te proppen met bezoeken over het hele Europese continent.
Dan begint het aftellen wat me hopeloos lui en vadsig maakt. Genre: "hoe kan ik nu nog een vuilzak naar de container dragen? Ik vertrek binnen twee weken."

Twee dagen voor mijn vertrek ga ik om een Covidtest waar de verpleegster me bij het buitenstappen toch nog eens aanraadt om na te kijken of de net genomen test wel geldig is voor Europa.
Een hopeloze zoektocht online begint omdat er geen uniformiteit bestaat in de benoeming van de testen en hoe langer ik zoek, hoe verwarder het allemaal wordt. Ik geef me uiteindelijk gewonnen en hoop op het beste.

In de luchthaven ontmoet ik nog een andere vriend van me, The Dude.
We kennen elkaar van in het hondenpark maar The Dude speelt het cool en doet net alsof ie me nog nooit heeft gezien.
Hij was er trouwens met Duck, rechts op de foto en ik denk dat hij een beetje beschaamd was dat ik hem met die trut zag...

(Voor zij die nog nooit The Big Lebowski hebben gezien: vanavond nog kijken...)

Vliegtuigen zijn eigenaardig genoeg goedkoper als ze vliegen dan als ze stilstaan.
Het heeft iets te maken met alle motors half te demonteren en dan weer klaar te maken bij langdurig parkeren dus krijgt iedere passagier een rijtje van drie stoelen omdat er gewoon niet genoeg mensen vliegen.

Met dat mooie bedje verlekker ik me op acht uur slapen op een vlucht van negen uur; drink nog twee glazen rood bij mijn avondmaal en lig daarna zeven uur wakker.
Zwijmelend stap ik het vliegtuig uit en krijg een berichtje van neefje Arne dat ie me opwacht op P1.
Voor de zekerheid vraag ik bevestiging of hij Parking 1 bedoelt en hij antwoordt met "neen, Parking 4."
De neefjes en nichtjes zijn dus duidelijk opgegroeid en mijn eigen sarcasme zakt me in de schoenen...

DE WAARHEID OF DE GEVOLGEN

 240 kilometer ten zuiden van Albuquerque, op weg naar Mexico, ligt T - or - C of voluit Truth or Consequences. Een slaperig stadje is het waar een man of zevenduizend woont.

T- or - C is gekend om zijn warmwaterbronnen.
De bewoners van voor de jaren '50 hadden dan ook beslist dat Hot Springs wel lekker klonk. 

En dat deed het ook tot Ralph Edwards in 1940 met een radioquiz begon die Truth or Consequences heette. Het was een succesformule en na tien jaar in de ether had die olijke Ralph een opdracht klaar.
De presentator zou het feest van het tienjarig bestaan live uitzenden vanuit de eerste stad die haar naam  naar Truth or Consequences zou veranderen.

Was het de brandende zon in het zuiden van New Mexico of de illegaal gesmokkelde Tequila van de Chihuahua-woestijn, we zullen het nooit weten maar de mensen van Hot Springs wilden eens lekker gek doen en op 31 maart 1950 werd de naam officieel veranderd.

Tot zover het vrolijk stukje over Hot Springs...

T - or - C is ook gekend voor het Bowling Bloedbad en dat is - we zitten hier in de Far West tenslotte - een gruwelijk verhaal.
Op 10 februari 1990 ging de 34-jarige Stephanie Senac, de manager van de bowling hall het gebouw binnen. Bij haar waren haar 12-jarige dochter Melissa en een 13-jarig vriendinnetje Amy. De meisjes zouden de kindertjes vermaken zodat de ouders wat konden bowlen.
Ida, de kok, was al volop aan het koken toen twee gemaskerde mannen binnenwandelden. Ida werd onder schot het bureau van de manager binnengebracht en iedereen werd gesommeerd op de grond te gaan liggen.
De overvallers slaagden erin om de kluis open te maken en er ongeveer $4.000 uit te halen.
Op dat moment kwam de 26-jarige technieker Steven Teran binnen. Hij had geen oppas gevonden die dag voor de 2-jarige Valerie en de 6-jarige Paula en had besloten ze in de kinderopvang onder te brengen bij Melissa en Amy.
Steven en zijn twee dochters mochten bij de rest op de grond gaan liggen en daarna openden de twee overvallers ongenadig het vuur op de zeven slachtoffers. 

Kleine Paula, haar vader Steven en het vriendinnetje Amy stierven ter plaatse. Paula's zusje Valerie stierf in het hospitaal.
Melissa, de dochter van de manager, was vijf keer geraakt maar slaagde er toch nog in om de politie te bellen. Dat redde haar leven, dat van haar mama en van de kok.

Truth or Consequences werd onmiddellijk volledig afgesloten en elke auto werd gecontroleerd maar de schuldigen zijn nooit gevonden...

LOOPT HET LEGER LEGER?

 

Loopt het leger leeg?

In België waarschijnlijk wel als je dit zootje ziet maar in de US is dat natuurlijk helemaal anders.
De Verenigde Staten spenderen helemaal alleen meer per jaar aan de militairen dan de volgende tien landen tesamen. Hou er rekening mee dat Rusland en China daarin zitten; die zijn ook al niet echt gierig als het op hun veiligheid aankomt.
Als je een militair in uniform tegen komt, ben je geacht "thank you for your service" te zeggen en die kaki-mannen krijgen korting in ongeveer elk restaurant waar ze binnenstappen.
De USA is wapen- en legergek en veel valt daar niet tegen in te brengen.

Er valt al helemaal niets tegenin te brengen als je tussen de pest en de cholera moet kiezen zoals je hieronder kan lezen.
De US is ook het land waar je makkelijk met 50.000 dollar schuld uit de universiteit komt en daar wringt het schoentje. Mijn schoentje dan toch.

De enige manier waar je zonder schulden een hogere opleiding kan volgen, is net dat verdomde leger waar ik geen grote fan van ben.

En toch vertrekt Enzi vandaag naar Roswell, ook wel gekend van de UFO-landing in 1947.
Daar bevindt zich namelijk het New Mexico Military Institute.
Het instituut is zeer hoog gerangschikt op de academische lijsten en heeft eenvoudigweg een heel goede naam.

Het eigenaardige aan de hele situatie is dat ik, met een gezonde afkeer voor alles wat naar militaire operaties ruikt, hem volledig steun.

Een beetje "if you can't beat them, join them" idee is dat.

Waar ik het wel een beetje moeilijk mee heb, is dat Enzi twaalf is op het moment dat hij die poort binnenstapt. Oké, hij wordt dertien twee dagen later maar toch.
Als ik me herinner hoe onzeker ik was toen ik voor de eerste keer naar het secundair moest, kan ik me enkel voorstellen hoe mijn zoon zich zal voelen als hij die grote poort binnenstapt, als er iemand in zijn gezicht staat te schreeuwen of als hij weken aan een stuk die typische legerkost naar binnen moet werken.

Morgenochtend slaat de deur achter hem dicht en blijft hij binnen voor drie eindeloos lange weken. Het is verboden om contact te hebben met de buitenwereld. Geen telefoontjes, geen bezoek, geen emails.
Drie weken van training en drie weken van testen om te zien wat voor vlees dit schooljaar in de kuip heeft.
Wat je het Amerikaanse leger wel moet nageven, is dat ze in een school als deze op zoek zijn naar leiders. Naar mannen en vrouwen die verstandig zijn, sociaal begaafd en die nooit opgeven.
Als je uit het NMMI komt zonder het al te veel te verknallen, is je broodje gebakken.

Enzi zal er dus hopelijk blijven voor vier jaar High School. Daarna kan hij naar de universiteit op kosten van het leger en krijgt hij zelfs een salaris tijdens zijn studies en is hij automatisch reserve officier.
Daarna moet hij ( eerder 'kan hij') twintig jaar in het leger blijven wat betekent dat hij op zijn 38 een vol pensioen krijgt met onbeperkte ziekteverzekering en dat hij nog ruim de tijd heeft om een nieuwe carrière te beginnen.

Gisteren gingen we een stukje eten, mannen ondereen.
Mijn zoon zat er stoicijns bij zoals altijd. Hij heeft niets nodig en vraagt ook om niets.
Ik vroeg hem of hij zenuwachtig was en hij haalde zijn schouders op. Als hij het al was, was het er zeker niet aan te merken.
We praatten nog wat en daarna zette ik hem opnieuw af bij zijn moeder.
"We zijn alletwee niet gek op knuffels," zei ik met een flauwe lach.
Enzi stak zijn hand uit en dat was dat. Mannen ondereen.

Ik vind hem erg moedig en tegelijk heb ik zo erg met hem te doen.

Maar misschien vindt Enzi het daar wel reuzefijn: