Wat voorafging: ik landde op Schiphol na een slapeloze nacht.
Het is me al een paar keer opgevallen bij jonge mensen maar ook nu weer vond ik dat Arne, de oudste zoon van mijn jongste zus, zo volwassen was voor zijn 23 jaren.
Als ik terugkijk naar mezelf op die leeftijd, zie ik vooral een kinderachtig kalf dat nog altijd niet wist waar het heen moest met het leven.
Helemaal anders schijnt het nu te zijn met de 'jeugd van tegenwoordig". Ze hebben een doel en daar willen ze heen. Ze zijn verstandig en houden rekening met elkaar. Allemaal zaken die, vind ik, in onze tijd nog uitgevonden moesten worden.
We praatten drie uur non stop en toen haalden we mijn allerliefste mama op, samen met Rosemie en Niels, de nummer twee van de clan Desmet en samen reden we naar Anneleen en Kris (waar we ook mijn petekindje Zeger en Sara, de vriendin van Arne aantroffen) om onmiddellijk de voeten onder tafel te steken...
Ik kon me niet voorstellen dat ik zolang zonder had gekund in de culinaire woestenij die Amerika is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten