DE KENIAANSE COWBOY

Een paar maand geleden dook Murray plots op in Tanzania.
Aangezien ik blijkbaar moeite had zijn naam te onthouden, stelde hij zelf voor om aan curry te denken en de rest kon ik dan zelf wel uitvissen.
Murray Levett was flegmatieker dan de meest britse Brit en ondanks zijn flinke alcoholgebruik bleef ie altijd charmant en stijlvol.
Murray nam zijn intrek in de "Waldorf and Astoria Towers" zoals ie het zelf uitdrukte maar wat in feite stond voor een groezelig en uitgewoond appartementsblokje.
David die voor Abercrombie & Kent werkte werd steevast gevraagd hoe het ging bij Applecrumble & Cunt en zijn oudste hond werd altijd voorgesteld als mevrouw Levett terwijl haar onstuimige zoon Henry vermanend toegesproken werd op een manier die niet zou misstaan voor de koningin van Engeland.
Ik mocht de man dan ook heel erg graag...

Murray bouwde lodges als architect.
Ook nu was ie bezig aan een project op een stuk privegrond van 45,000 hectare tussen Lake Manyara en Tarangire in.
Op vrijdagavond kwam de vrolijke man terug naar de stad en dan dronken we meestal een glas.
Of een paar glazen, daar wil ik even vanaf zijn...

Ook vorig weekend was Murray in de stad.
Hij hielp een vriendin verhuizen buiten Arusha op zaterdag en om tien uur 's avonds reed ie in onze richting in zijn aftandse Mercedes.
Op de weg stond een onverlichte truck.
Dat had Murray niet gezien...
De klap moet enorm geweest zijn en Murray werd uit zijn auto geslingerd die onmiddellijk vuur vatte.
Op weg naar het ziekenhuis overleed ie achterin de laadbak van een pick up jeep.

Vrienden van de keniaanse cowboy kwamen over uit de buurlanden en op woensdag werden we met zijn allen verwacht in de Hindu tempel in een vuil achterafstraatje.


Met zijn vijftigen zagen we, wegens gebrek aan lijkwagens een zware transporttruck aankomen waarin achterin een open metalen frame stond met daarin het lichaam van onze vriend.
Er naast zat zijn jongere broer die uit Australie was overgevlogen.
De Hindu tempel was uitgekozen omdat Murray altijd te kennen had gegeven dat hij gecremeerd wilde worden en het moet gezegd, hij zorgde tot het laatste moment voor spektakel.
Na de gebeden en nadat iedereen een bloem had gelegd op het stoffelijk overschot, tilden vier stoere Indiers de mat waarop Murray lag op een stapel houtblokken met geurende houtsnippers.
Tot ieders ontzetting werden extra blokken op het ontzielde lichaam gelegd en werden daarna planken als een tent rechtop rondom de stapel gezet.
Onder de klagende gezangen van de kleine Hindu priester - Murray was absoluut niet religieus maar dit was de enige mogelijkheid tot crematie - stapte zijn broer traag met een toorts rond de laatste rustplaats van de overledene.
Na een kort knikje van de ceremoniemeester likten de vlammen aan de in olie gedrenkte houtblokken.

Onder het oog van vijftig betraande gezichten ging Murray letterlijk in vlammen op.
Een eind zoals hij het zelf zou gewenst hebben.
Groots, zoals zijn hele leven!!

Deze tekst is dan ook een oproep van mijn kant.
Als mijn tijd komt - en ik hoop uit de grond van mijn hart dat dat pas binnen zestig jaar is - dan wil ik op dezelfde wijze uitgeleide gedaan worden.
Met vele vrienden en geliefden die me op een spectaculaire manier zien vertrekken...

Murray, we zullen je missen...