EEN KEPIE MET EEN GROTE KLEP

Hoe veracht ik ze, die mannetjes die hun eigendunk enkel en alleen te danken hebben aan een zielige slagboom of aan een stempel.
Ze zijn tot niets bekwaam en toch denken ze dat de nulmerediaan door hun uitgezakte kont loopt.
Door het lot of door nepotisme zijn ze op een bepaald plekje beland en daar behartigen ze hun zaakjes met een hooghartigheid die weerzinwekkend is.

Gisteren was het - voor de eerste keer in ons nieuwe thuisland - van dat.
Ik had een bewijs van goed gedrag en zeden nodig en dat kon afgehaald worden op een bureau van de Vietnamese regering.
Hoe dat in zijn werk gaat, daar ben ik nog niet achter.
Misschien hebben de ambtenaren toegang tot alle computers van alle landen? Misschien zullen ze me vragen in eer en geweten te antwoorden of ik ooit iets mispeuterd heb en zullen ze daar dan een heel officieel ogend document voor opstellen?
Ik weet het niet en daar had de arrogante kepie met de grote klep aan de ingang van het gebouw alles mee te maken.

Ik reed om kwart na elf met mijn scooter in de richting van 's mans bareel en dat was gelijk een grote overtreding waard.
Boos kijkend werd me een dreigende worstenvinger voor de neus gehouden. Eens de vinger mijn aandacht had, ging die tergend langzaam naar rechts en werd op een bord aan de muur gewezen.
Het bureau was gesloten van half twaalf tot dertien uur stond daar op.
Vriendelijkheid van hogerhand want de tekst was zowel in het Vietnamees als in het Engels.
Ik haalde mijn telefoon boven en toonde dat ik nog een kwartiertje had en boosheid maakte plaats voor minachting.
"Als jij denkt dat jij de wetten bepaalt in dit land, dan heb je het mis," zie een heel scala aan gezichtsuitdrukkingen zonder dat er een woord werd gesproken.

Petmans draaide zich om, hij had belangrijker dingen aan zijn hoofd.

Ik reed de tien kilometer terug naar huis en in de namiddag bood ik me opnieuw aan alsof ik er nooit eerder was geweest.
Dreigende vinger,
Wijzen naar het bord.
Tikken - met aandrang - op punt zes,
Een heel vocabularium aan Vietnamees erbij deze keer.
"Hoe ik het godverdommedenondemiljaarde in mijn domme westerse kop haalde om zonder een greintje respect enzoverder enzomeer"

Er stond "geen sportkledij".
Ik droeg een cargo-short en een T-shirt.

Een jonge man in kostuumbroek en met een das zag het gebeuren.
In goed Engels zei ie "niet discussieren, dat win je nooit van een dwaas."

Ik heb de jongen bedankt en beleefd - zelfs oprecht - geglimlacht naar de slagboomdictator,
En ik ben vrolijk neuriend naar huis gereden.
Dat bewijsje, dat krijgen we wel een andere keer.

ZENNNNNNNNNNNN......