Aangezien de USA het enige land is dat van barbarisme naar decadentie evolueerde zonder langs de tussenhalte van beschaving te passeren, reed ik op een doordeweekse namiddag om 2 uur onder een stralend blauwe hemel de parking van de stripclub op.
Jahaa, hoor ik u denken maar nee hoor...
Ik was hard aan het werk en zou op die bewuste plaats een klantje oppikken.
(Om die ergens anders heen te brengen, u heeft werkelijk een zieke geest).
De deur ging open en een patserkop kwam te voorschijn.
Spiedend keek hij links en rechts om te checken of de Irakezen niet waren binnengevallen.
Of anders de Afghanen wel. De vetplooi in zijn nek bewoog netjes mee.
De deur ging verder open en in zijn imposante kielzog kwam een iele jongedame te voorschijn.
Ik zou er ook niet kunnen op wandelen maar de hoge hakken waren echt niet haar beste talent.
Maria struikelstrompelde naar de auto en viel half op de passagiersstoel.
"Hey", piepte ze.
"Hey," zei ik terug terwijl ik haar aankeek.
Make up aanbrengen was ook al niet haar sterkste. Het was ronduit zielig.
Dit kleine, magere vogeltje hoorde hier helemaal niet thuis.
Eigenlijk was de hele wereld te groot voor haar.
Maria nam haar telefoon en begon te praten met "Pappie".
"Nee, Pappie, ik kom op zondag langs. Ja, Pappie, vandaag is het al donderdag hoor."
Maria, kind, het is woensdag vandaag, dacht ik, maar ik zweeg beleefd.
Het meiske bleef maar praten met Pappie en na een tijdje had ik door dat het niet haar pooier of een suikeroom was met wie ze praatte maar haar echte papa.
Na een eindeloos lang afscheid met heel veel "I love you's" en nog meer "Pappies" ging de telefoon dicht.
"Sorry," zei Marie stil, "mijn papa heeft dementie en ik moet heel veel herhalen want hij vergeet alles meteen."
Nu schijnt deze vreselijke ziekte ook in mijn familie aan mijn vaders kant rond te dwalen en ben ik er flink bang van. Zo wil ik echt niet eindigen, denk ik vaak.
Ik vroeg Maria hoe lang haar papa al dement was en al snel bleek dat ze er heel graag met iemand wou over praten.
"Het is een jaar nu," zei ze, "hij was zo een slimme man, heel ad rem ook."
"Op zijn heldere momenten vraagt ie elke keer om euthanasie maar daar is Amerika te conservatief voor. Hij was een advocaat zijn hele leven dus hij kent de wet wel een beetje. In Europa is het allemaal zoveel makkelijker."
Er hing een ongemakkelijke stilte die ik halfhartig opvulde met een vaag verhaal over de nood aan "ondraaglijk lijden" en het feit dat de aanvrager ze nog alle vijf moet hebben bij het invullen van de papierwinkel.
Maria's magere schoudertjes gingen nog een beetje meer hangen door dat slechte nieuws.
"Ik ben enig kind," begon ze, "en zijn broers kijken niet naar hem om nu het allemaal veel geld begint te kosten. Hij heeft een fulltime verpleegster en die kost zal niet blijven passen in zijn spaargeld.
Het enige wat ik nu wil, is dat hij het best mogelijke eind van zijn leven heeft. Ik heb een diploma maar ik verdien gewoon meer door te dansen in de club dus doe ik dat."
We waren aangekomen bij haar huisje. Al even klein als dit kleine vogeltje.
"Bedankt om te luisteren," zei Maria terwijl ze uitstapte.
Ik keek haar na terwijl ze met muizestapjes naar haar voordeur trippelde.
Nu ben ik nooit in een stripclub geweest maar ik was 100% zeker dat dat niet de natuurlijke biotoop van dit meisje was. En toch deed ze het.
Moedig, was al wat ik kon denken...
Misschien leek de hele wereld te groot voor haar maar toch was Maria sterker dan velen van ons!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten