Rohypnol en soortgelijke producten wissen je kortetermijngeheugen en zo kwam het dat ik plots verteld werd dat de operatie voorbij was terwijl ik net drie seconden geleden binnengerold was. Althans, dat dacht ik toch
Ik sprak de verpleger er over aan en ik had heel netjes en correct geantwoord op alle vragen die de dokter me had gesteld. Alleen jammer dat ik me niet kon herinneren dat ik die dokter ooit had gezien.
Opnieuw werd ik een andere kamer binnengeleid, in een rolstoel deze keer, en werd me gezegd dat ik hier zou wachten op mijn chauffeur. De chauffeur die niet wist dat ze me moest komen ophalen.
Ondertussen had ik achttien uur niets gegeten en gedronken en mijn tong voelde als een verlamde lap leer met schuurpapier aan de randjes.
Iemand kwam op het idee om me een bekertje water aan te bieden en toen ik rechtstond om die lege beker in de vuilnisbak te gooien, een goeie meter verder, werd ik onmiddellijk gesommeerd om te blijven zitten.
Je mag het niet gedroomd hebben dat ik op mijn gezicht zou gaan en een paar miljoen zou eisen omdat ik niet meer kon meedoen aan schoonheidskoningwedstrijden.
Acht uur na mijn aankomst in dit gekkenhuis kwam Chris binnengebanjerd.
Luid, uitdagend en ongegeneerd zoals altijd.
Chris is 75, lid van Mensa en neemt geen blad voor de mond. Op de school van zijn kleinkinderen wisten ze niet wat aan te vangen met zoveel ongefilterde intelligentie dus hadden ze hem gewoon de toegang verboden.
Hij was tegelijk mijn redding en mijn grootste vijand op dit moment.
Hij kon me uit deze gevangenis helpen maar evengoed zou hij zo danig veel stampij kunnen maken dat hij heel snel naar de uitgang zou begeleid worden tussen twee veiligheidsmannetjes.
"Komaan, Chris, duwen aan die rolstoel; ik wil hier weg," riep ik want Chris is een beetje doof.
Mijn redder pauzeerde want hij was net een oorlog van woorden aan het plannen op elke en iedere werknemer van dit ziekenhuis. Hem kennende zou hij zijn woorden zo eloquent kiezen dat de geadresseerde binnen de drie minuten kermend bescherming zou zoeken.
Mijn oproep haalde hem uit zijn concentratie; hij haalde zijn schouders op en duwde de rolstoel naar de uitgang.
Mijn vehikel viel halverwege nog even stil toen Chris alsnog dacht dat zijn mening zou geapprecieerd worden maar ik stapte uit de rolstoel, begeleid door een verwonderd tututut van de verpleegster die ons naar de deur moest brengen en ik nam mijn vriend bij de arm en samen stapten we naar buiten.
"Dit is een heuvel waar je niet op wil sterven", zei ik - zoals het zo mooi in het Engels wordt gezegd - en Chris gaf me gelijk.
Het zandpapier dat eens mijn tong was geweest was nu verhuisd naar mijn geopereerde oog en van pure miserie ging ik om zes uur 's avonds naar bed...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten