Tijdens de lange kilometers naar het zuiden van Libie was er gelukkig ook heel wat tijd om te mijmeren en na te denken over wat we in de westerse wereld als normaal beginnen te beschouwen.
Ik vroeg me al de hele dagrit af waar we in godsnaam mee bezig waren.
Wij, met de keukencamion, waren de hekkensluiters van een stoet die ongelooflijk moet geweest zijn voor de modale kamelendrijver die ons zag passeren.
In de bochtige bergpassen zagen we onze voorgangers traag naar boven klimmen. Er waren drie mankats, imposante trucks met zes wielen die boven op het dak nog een paar quads of motoren meevoerden (http://lh6.google.be/RolandVanwolleghem/R-aZghiVPCI/AAAAAAAAALo/oeNiMnf3JWc/s144/DSCF0107.JPG.jpg), er was de autocamion waarop een twintigtal quads en moto's stonden en waar de chauffeurs ook nog een jeep hadden geladen. Achter deze mastodont hing nog een trailer waarop een race-jeep in felle kleuren stond. (http://lh6.google.be/RolandVanwolleghem/R-apkhiVR8I/AAAAAAAAAkc/jJ0so18MgRs/s144/DSCF3284.JPG.jpg) Als voorlaatste reed de truck van Werner en Katrien, een monster dat begrensd was op een topsnelheid van 170 per uur en waarvan het verbruik bij topprestaties boven de 250 liter per 100 kilometer lag.
Toen ik de karavaan voor me zag, vroeg ik me af wat we hier deden. Op het armste continent van deze planeet kwamen we ongevraagd uitpakken met onze rijkdom.
Ik draaide me naar mijn reisgezel die peinzend doorheen het zelf opgetrokken rookgordijn naar de colonne zat te staren.
Bleek dat Anton net met dezelfde vraag worstelde...
Mijn chauffeur probeerde het probleem te benaderen via een omweg. "Als we er nu niet vanuit gaan of het moreel goed of slecht is, komen we er misschien wel uit", aldus de wijze man.
"We kunnen ook nagaan wie er beter en wie er slechter van wordt..."
Dat leek me een mooie visie en we besloten dat wij twee er alvast beter van werden.
Beiden voor het avontuur en daarnaast kreeg ik zo ook de kans familie en vrienden op te zoeken.
Daarnaast waren er natuurlijk ook beide organisatoren die er wat hoopten aan over te houden en de deelnemers zelf die waarschijnlijk de tijd van hun leven zouden hebben.
Daarnaast was er ook Libie dat heel hard zijn best doet om zijn imago op te poetsen.
Kortom, we zagen eigenlijk weinig verliezers.
Er viel opnieuw een lange stilte en ik voelde gewoon dat Anton hetzelfde dacht als ik, want ergens, ergens klopte dit niet.
Dat leek me een mooie visie en we besloten dat wij twee er alvast beter van werden.
Beiden voor het avontuur en daarnaast kreeg ik zo ook de kans familie en vrienden op te zoeken.
Daarnaast waren er natuurlijk ook beide organisatoren die er wat hoopten aan over te houden en de deelnemers zelf die waarschijnlijk de tijd van hun leven zouden hebben.
Daarnaast was er ook Libie dat heel hard zijn best doet om zijn imago op te poetsen.
Kortom, we zagen eigenlijk weinig verliezers.
Er viel opnieuw een lange stilte en ik voelde gewoon dat Anton hetzelfde dacht als ik, want ergens, ergens klopte dit niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten