Het is leeg in huis.
Stil.
Morani, Zakayo en ikzelf zitten er een beetje wezenloos bij.
Geen mama meer die ritselt met ontelbare plastic zakken, geen zussen die elkaar onzinnige vragen stellen over welke dier je het liefst niet zou zijn in de Serengeti.
Tien dagen is snel voorbij.
Zeker als je zo een speciaal en hoog bezoek over de vloer hebt.
Het was voor het eerst sinds heel lang dat we met zijn vieren samen waren.
Alleen ons kleine gezinnetje. Heerlijk herinneringen ophalen, elkaar met 1 woord begrijpen, absurde zinsneden bovenhalen uit een ver verleden.
Ik denk dat het onvergetelijk was voor alle vier.
Kom zo snel mogelijk maar opnieuw langs, jullie kennen de weg...
1 opmerking:
kom gij ook maar eens naar hier, ge kent de weg ook. En binnenkort heb je trouwens nog een extra reden. :-)
Een reactie posten