UJAMAA

Toen de dieren nog spraken en ik een cafe uitbaatte in Gent - een heel leuke tijd geweest maar nooit een seconde spijt gehad dat het allemaal voorbij is - was een ontsierende steunpaal aan het zicht onttrokken door een imposante kandelaar.
Het mooie stukje werk was gemaakt door een man die voor de kost poorten in elkaar lastte.
Via zijn dochter, de aan stroperige advocaat verslaafde Isabel - we joegen er samen liters door - die boven de zaak woonde, werd de hulp van papa ingeroepen om het cafe er wat fleuriger te laten uitzien.
Papa Isabel was een typische stugge westvlaming.
Nadat alle werken uitgevoerd waren en we met zijn allen onze bewondering uitten voor zijn vakmanschap, bromde de man tegen zijn dochter dat ze hem nooit meer zulke opdrachen moest geven.
Nee, het had hem niet veel moeite gekost; ja, het zag er goed uit; maar geef hem maar poorten, dat was zijn passie.
Ik heb het nooit begrepen maar ik heb de fantastisch kandelaar wel altijd bewonderd.

Vijf jaar later is het sierstuk in ere hersteld.
In januari ging ik langs bij een houtbewerker. Meneer Baraka zou een paal voor me maken in rozenhout.
De gekozen stijl was Ujamaa; de verbondenheid van de Tanzanianen die zo gepromoot werd door de grote roerganger president Nyerere,
Het betrof hier een opeenvolging van eenvoudig uitgewerkte menselijke figuurtjes die allemaal met elkaar verbonden zijn.

Eind februari zou het ding klaar zijn.
Vorige zaterdag - - vier maand na datum - kon ik het kunstwerk ophalen. Dat het uiteindelijk ook nog eens dertig centimeter korter was dan mijn schriftelijke aanvraag, zullen we maar aan de afrikaanse kalenders en schuifmeters wijten...

Manase, mijn vaste timmerman, werd opgetrommeld en twee uur later dan afgesproken, kwam ie binnengewaaid, nog stinkend naar de slokdarmvernietigende Konyagi die ie de dag ervoor gezopen had.
Hij deed wat halfslachtige pogingen om professioneel over te komen en verdween toen weer zwalpend met een voorschot voor verf en vijzen wat ongetwijfeld onmiddellijk weer verdween in de aanschaf van alcohol.
Zo kwam het dat Manase op zondag drie uur later opdook dan afgesproken.

Hij stonk nog meer dan de dag ervoor maar zijn werk en zijn inzicht maakten alles goed.
Samen installeerden we het houtsnijwerk en de kandelaar en nu ziet mijn huis er nog iets mooier uit.
Ik ben een gelukkig man...