De eigenaars van Mango Homestay zetten alle zeilen bij en hoewel alle kamers bezet waren, nodigden ze toch iedereen uit voor een gratis buffet en bijhorende drank.
Het gezin was overgekomen uit Saigon voor twee nachten en verder hadden we zomaar eventjes tien Duitsers over de vloer (als die mannen binnenvallen, doen ze het nog altijd in troepen).
Later die avond, toen iedereen alle Vietnamese specialiteiten had geproefd en teveel lokale Dalatwijn hadden gedronken, bleken we met twee heel sympatieke Duitse koppels rond de tafel te zitten.
Er werd gepolst hoe een vrouw uit Taiwan/Amerika een norse brompot uit Torhout/Gent had leren kennen en waarom het leek of ze hem nog wou houden ook voor een extra jaartje.
We vertelden de hele samenloop van omstandigheden, door sommigen het noodlot genoemd en door anderen dan weer de jackpot en toen was het de beurt aan de reizigers.met de fietsen
In een eindeloos lang maar best wel interessant verhaal vertelde de vrouw hoe ze elkaar 19 jaar geleden in Birma tegen het lijf waren gelopen. Het was mooi en lief te zien hoe ze respectvol met elkaar omgingen.
Het laatste koppel was nog nagelnieuw, dat zag je zo.
Ze waren van middelbare leeftijd; de man was een struise kerel met een wilde baard en zijn vrouw was vriendelijk maar wat teruggetrokken.
In de laatste twee weken had ik geen alcohol gedronken en na drie glazen wijn had ik hem al flink om toen ik vroeg om het laatste verhaal van de drie koppels.
De man wuifde het voorstel vriendelijk weg wegens te banaal maar er was helaas geen houden aan ondergetekende.
Ik drong nog eens aan en had er tijdens de eerste woorden al flink spijt van.
Daarna gelukkig niet meer want het verhaal was zeer de moeite waard.
"We hebben elkaar leren kennen in een burn out kliniek," zo begon de vriendelijke man.
Een ongemakkelijke stilte viel; hoe reageer je op zoiets als ook de spreker zwijgt?
Gelukkig nam ie het woord opnieuw en vertelde zijn verhaal.
Hoe hij op het werk jaar na jaar onderuit gehaald werd door zijn baas en hoe hij elke keer toch weer opstond om nog beter te doen.
Hoe hij voelde dat ie aan zijn limiet zat maar toch niet wilde opgeven omdat hij dan de verliezer zou zijn.
En hoe hij tenslotte plots - van het ene moment op het andere - niet meer kon en meer dan een jaar nodig heeft gehad om er ietwat bovenop te komen.
Het was stil aan de tafel; iedereen zat met tranen in de ogen te luisteren naar het relaas.
"Dankzij die burn out heb ik mijn vrouw leren kennen," sloot ie af, "en dat alleen is al de moeite maar ik ben zo blij achteraf dat ik hier doorheen heb gemoeten."
"Het heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf beter ken, dat ik bepaalde signalen beter herken maar vooral dat ik weet wat ik waard ben en dat dit niet afhangt van een of andere machtsgeile idioot."
Vorig jaar heb ik een dierbare vriend richting burn out zien schuiven (en gelukkig is ie er rakelings langs gegaan) en ondertussen zit een al even dierbare vriend er middenin.
Zij hebben zonder twijfel meer inzicht dan ik maar het moge duidelijk zijn dat het werk meer en meer een rat race aan het worden is en dat we moeten begrijpen dat het ook anders kan.
Ik wens iedereen voor 2015 een goeie gezondheid en tevredenheid. En meer moet dat niet zijn....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten