We hadden een rit van 196 km voor de boeg - wat flink wat is op een 150cc scootertje - en vertrokken onmiddellijk na het ontbijt.
Ons doel voor die dag was Da Lat, een landbouwdoprje met 200,000 inwoners op 1,500 meter hoogte.
In Sai Gon had ik opgemerkt dat scooterrijders onmiddellijk stoppen bij het eerste spatje regen om hun regencape aan te trekken.
Toen we door het platteland van Vietnam reden en het niemand scheen te deren dat het wat begon te druppelen, begreep ik vol bewondering dat de rurale bevolking het weer zo goed kon aflezen dat ze perfect wisten wanneer je een regenjas nodig had en wanneer het een miniem buitje betrof.
Het was mooi om inzicht te krijgen in hun wijsheid en om hun voorbeeld te volgen, zo besloot ik.
Drie minuten later waren we zeiknat...
Uiteindelijk stopten we dan toch maar om een koffie te drinken - je zag nauwelijks nog een paar meter ver - en toen we eindelijk neerzaten en aan onze koffie begonnen, stopte de regen en kwam de zon opnieuw piepen.
De brommertjes hadden het zwaar met de voortdurende klim maar het uitzicht was fenomenaal. Via haarspeldbochten en op wegen net naast een diep ravijn naderden we Da Lat.
Met drie kwart van de afstand achter de kiezen begon het plots opnieuw te regenen. Een spekgladde weg die gedeeld moest worden met trucks, bussen, auto's en andere gekken op scooters was niet bepaald mijn favoriete tijdverdrijf maar we overleefden de aanslag op ons leven en konden een halfuurtje later alweer onze regencapes opbergen.
Na wat gis- en miswerk - opgeslagen kaarten op een I-pad en een live GPS-verbinding op een smartphone, hoe vonden we de weg vroeger toch? - kwamen we terecht bij Mai Dung en Duitse Axel die het charmante Zen Cafe uitbaatten.
Ondanks onze aanvraag voor twee enkele bedden bleken we een queensize in de kamer te hebben wat mijn zeer traditioneel ingestelde reisgezel noopte tot een vrijwillige verhuis naar de sofa.
Mij niet gelaten: lekker veel plaats in een heel comfortabel bed!
's Ochtends had ik ook nog Andy gebeld, onze vriend en medebewoner uit het Imperia-appartementsblok in Sai Gon.
Andy is 54 en heeft de gewoonte om in de hele vroege ochtend op de fiets te stappen en zijn benen te martelen tot ie zo ongeveer omvalt. De tweede hobby van mijn uiterst sympatieke onderbuur is dan weer het verzetten van ongelooflijke hoeveelheden bier nadat ie van zijn tripje is bekomen om de dag erop gewoon weer te gaan fietsen.
Andy zat 200 km van Da Lat af en die zouden we dus niet zien, zo werd me 's ochtends gemeld.
Hoe hij het klaargespeeld heeft, daar ben ik nog niet achter maar in de late middag kregen we telefoon of we soms zin hadden in een biertje met de eenzame fietser.
We reden de stad in, vonden een oninspirerend terrasje waar de muziek veel te luid stond en hadden een fijne tijd met onze vriend...
2 opmerkingen:
Een dorpje van 200000 inwoners?
als je in een stad woont waar de bevolking geschat wordt tussen de 10 en de 13 miljoen, dan is die 2% grootte-orde van Da Lat inderdaad een dorpje....;-)
Een reactie posten