NOG EENTJE OM HET AF TE LEREN...

De eerste en laatste tours van elk seizoen gaan vanzelfsprekend naar de senior guides en zo kwam het dat ik mijn zeer gesmaakte (althans door mezelf) rol van motorgids achterliet en terug verbannen werd naar de camionette helemaal achteraan het peloton.

Om het geheel nog wat leuker te maken, vloog ik van Albuquerque naar Los Angeles met een tussenstop van drie uur in Las Vegas.
Om tien uur landde ik in de gokhoofdstad - vanuit het vliegtuig zagen we het hotel van waaruit een gestoorde ziel een week geleden vijftig mensen had neergeschoten - en nadat ik de bestelwagen met aanhanger en reservemotorfiets had opgehaald in LA, passeerde ik een uur of acht later opnieuw door Sin City, zij het dit keer op de autosnelweg.

Verder genoot ik van een oponthoud van vijf uur omdat er twee auto's gebotst hadden op de snelweg, reed ik mezelf nog eens twee uur vast in Salt Lake City en diezelfde nacht besloot ik om in de auto te slapen. Helaas was mijn slaapzak niet opgewassen tegen temperaturen onder min tien en om vijf uur 's ochtends zette ik verkleumd mijn weg verder, enkel om tien minuten later een hert aan te rijden, gelukkig zonder schade aan dier of bestelwagen.
Daarna verloor ik nog twee uur met een geblokkeerde rem op de aanhangwagen en om de reis helemaal memorabel te maken, reed ik de transmissie naar de Filistijnen op 700 kilometer van Chicago.
Ik spendeerde acht uur in een groezelige garage maar kreeg dan een vlot draaiend voertuig terug zonder dat de reperatie het bedrijf een cent gekost had.
De waarborg gold tot 100,000 miles en laten er nu net 98,000 op deze teller staan.

Om drie uur 's nachts strompelde ik de kamer binnen en de dag erop gingen Richard en ik op weg om alles klaar te maken voor de trip.

Om vier uur in de namiddag maakten we kennis met onze nieuwe gasten en toen zag alles er nog deftig uit.
Het duurt namelijk eventjes voor de maskers vallen maar al heel vroeg bleek dat we een wel zeer vrolijke bende getroffen hadden.
We hadden een 54-jarige overgrootmoeder in het gezelschap en een Fransman die geen woord Engels sprak (maar wel met iedereen praatte en zich nog verstaanbaar maakte ook.
In het Frans en met zeer zeer veel expressie).
Er waren verschillende koppels die wel een glaasje lustten en ook drie oprecht leuke Duitsers (stel je voor).
We hadden een Spanjaard, een Panamarees en een Argentijn, verder twee Ieren, de drie eerder vermelde Duitsers en de Fransman, twee Britten en tenslotte drie Australiers.
Iedereen reed op Harley Davidson's en zo hoort het ook op een Route 66.

Het was bitter koud in Chicago en 42 graden toen we de Santa Monica pier in Los Angeles opreden waar iedereen besloot dat het de trip van hun leven was.