Eerst gebeurde er niet voldoende om over te vertellen; daarna was er niet voldoende tijd om te vertellen over alles wat er gebeurde.
Vanuit Milwaukee, Winsconsin tijdens eindelijk eens een vrije dag, zal uw reporter het wazige verleden van de laatste vier maanden proberen te reconstrueren.
En wazig is/was het want als je de hele dag op een motortje rijdt, heb je tegen het eind van de dag wel eens een paar vliegen in je oog. (Of misschien gebeurde dat in de bar achteraf, daar ben ik niet meer zo zeker van).
We vertrokken in mei met een gemengde groep van Zwitsers en Australiers voor een rondje door The Wild West en op dag drie stal Adrian de show door zijn Sarah ten huwelijk te vragen aan de Grand Canyon.
Het mooie aan het hele verhaal was dat ook de mama en papa van Adrian erbij waren (op een motor) alsook de mama en papa van Sarah (ook al op de motor - en die papa Herbert snotterde en toeterde en huilde toch een eind weg toen zijn dochter 'ja' zei) en zelfs de oudere zus van Sarah (net als Adrian en Sarah een solorijder).
De groep hing goed samen, de Zwitsers konden flink weg met de bochtenrijke ritten terwijl de Australiers het absoluut haatten - rechtdoor was al goed genoeg - en het was een fantastische start van een nieuw seizoen.
Onmiddellijk daarna vloog ik naar Chicago waar een klad Fransen samen met twee Zwitsers, twee Maltezers en een Indische Zuid-afrikaan Route 66 wouden verkennen.
De Fransen hadden voor alles een lied dat door de hele groep luidkeels werd meegezongen, ook al kenden ze elkaar niet voor de tour en door al dat gezang, dat natuurlijk gepaard ging met flink wat wijn en bier, was het ook wel een bende die nu en dan eens tot de orde moesten geroepen worden.
Dat was vooral het geval toen de Zuid-afrikaan afscheid van ons nam na de eerste helft van Route 66 en ons allen trakteerde op een Tequila shot.
Franse Jose die de dag erop 61 zou worden, haakte aan en zette er zijn rondje bij.
Onder luid gezang ondertussen - het restaurant daverde op zijn grondvesten - kon onze Zuidafrikaanse dokter het niet over zijn kant laten gaan en bestelde hij 'een laatste rondje' wat Jose dan weer pareerde met... enfin, u weet hoe dat gaat.
Kevin, de andere gids en ikzelf vluchtten naar onze kamers maar aan de verzopen koppen te zien de ochtend erop, had het feestje wel nog even geduurd.
Route 66 werd afgewerkt met 4,800 km op de teller en opnieuw zonder incidenten en voor heel eventjes kon ik het gezinnetje bezoeken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten