Translate

vrijdag 10 januari 2020

WAT SCHAFT DE POT? (Deel I)

Het schoot me te binnen dat we dit smakelijke onderwerp behandeld hebben x jaar terug in Tanzania en misschien is het een goed idee om het ook eens over de keuken van (New) Mexico te hebben.

Dat de eetgewoontes in New Mexico (de staat in de US) gebaseerd zijn op wat in Mexico geserveerd wordt, (het land van Speedy Gonzalez) hoeft geen verwondering te wekken aangezien ongeveer het hele zuidwesten van de USA tot 1848 Mexicaans grondgebied was.
Nadat den Amerikoander de zuiderburen in de pan had gehakt - we moeten ten slotte in het juiste jargon blijven - werd er een plan bekokstoofd (jahaa) zodat de Gringo's meer dan een vinger in de pap hadden in dit nieuwe grondgebied (ja, het is genoeg nu, ik weet het)



Alles wat ten westen van de Rio Grande lag (je ziet mijn thuisstad Albuquerque netjes op de grens) werd tandenknarsend aan de USA gegeven en daarom eten wij hier nu Burrito's, Tamale's, Empanada's and Pozole.
We proberen "Al Pastor" en "Carne Adovada" en de moedigsten onder ons zouden zich misschien ook wel aan Tripes wagen (je ziet het westvlaamse woord er zo in indien je je afvraagt wat het is).

De hele wereld kent nu wel Guacamole en Taco's maar hier zullen we de lekkere broertjes en zusjes belichten.

Aangezien we ons in cultureel onderontwikkeld Amerika bevinden ook nog even meegeven dat een maaltijd hier eerder beoordeeld wordt op het volume dat geserveerd wordt dan op de smaak en kwaliteit. Het gevolg is dan ook dat je na een maaltijd de dichtsbijzijnde boom opzoekt om in de schaduw een paar uur liggend te herkauwen.

Die volumes bevinden zich dan vooral in alles wat bij elke schotel geserveerd wordt.
Vooreerst is er Mexican rice wat er voornamelijk op neerkomt dat iemand in de keuken een blik tomatenpuree opentrekt en dat over de rijst gooit. Rode rijst, zeg maar.



Daarbij worden ook refried beans gegeten.
Refried zoals in "hergebakken" dekt eigenlijk de lading niet want de bonen worden zodanig lang gekookt dat ze herleid worden tot een dikke brei met stukjes boon. En de gemiddelde Amerikaan? Die lust er wel drab van...



Ook op het bord een miniscuul slaatje van tomaat, salade en ajuin om de voedselpiramide eer aan te doen.



Tenslotte en omdat het voorgaande waarschijnlijk niet voldoende is, komt je bordje ook nog met een kraakverse sopapilla, zo uit het frietvet.

Heerlijk!!! Echt waar...




Geen opmerkingen: