De hele eerste dag na Zakayo's plotselinge en mysterieuze verdwijning regende het SMSjes.
Hij zat in de gevangenis en er moest een borg betaald worden.
Hij zou weer op vrije voeten zijn en op weg naar huis.
Hij wilde opnieuw voor me werken.
Hij zou naar Dar Es Salaam afreizen.
Het leek me allemaal heel verwarrend dus reageerde ik maar niet. Dit kon immers alle kanten uit.
1 ding stond vast voor me. Lieve, hulpvaardige Zakayo kon onmogelijk terug komen. Stel je voor dat hij het binnen een paar maand voor een andere griet te pakken had en dat hij deze keer wat overtuigender wilde uitpakken.
Ik zag het zo voor me. Een kwartier nadat Zakayo me uitwuifde, 's ochtends op weg naar mijn werk, stopte er een gehuurd minibusje. Met wat vrienden laadde de jongen mijn hele hebben en houden op om er na de verkoop voor twee maand grote sier mee te maken tot alle centen op waren.
Ik wilde niet met die onzekerheid leven dus kreeg Zakayo geen nieuwe kans. Toen ik tijdens het opruimen ook nog wat foto's vond waarbij de jonge avonturier door vriendjes op de gevoelige plaat was vastgelegd terwijl hij met mijn zware motor op een onbekende weg reed, was de maat vol.
Het feit dat hij ook nog mijn helm, die ik nooit uitleen, op zijn zwarte kroezelkopje had, maakte me woest.
Ik pakte al zijn bezittingen in, maande hem aan om op zaterdag om acht uur aan de poort te staan en overhandigde hem zijn povere bezit. De foto's gooide ik er woedend bovenop.
Zakayo was echter niet onder de indruk.
Tien seconden later kreeg ik een SMSje: hij miste nog een paar schoenen en hij wou eigenlijk geen tijd verliezen voor de rechter. Of ik dus zo vriendelijk wilde zijn...?
Ik beet op mijn tanden, gaf hem zijn schoenen en verontschuldigde me voor het feit dat ik iets van zijn kostbare tijd afgeknabbeld had.
Het einde van een zielig verhaal....
3 opmerkingen:
al te goed is buurmans gek, zeker?
Hoewel dat Zakayo zeker geen slechte bedoelingen had met het gebruik van jouw spullen denk ik.
Neemt niet weg, dat het niet leuk is voor jou natuurlijk.
Zakayo zelf zal wel gevonden hebben, dat het hem gewoon toekwam omdat hij bij jou woonde en zodoende ook jouw bezittingen als de zijne zag zeker?
Gebeurt hier ook hoor, mijn poetsvrouw eigende zich ooit mijn kleren en schoenen toe om grote sier te maken... iets wat ik ook pas later te weten kwam en .. ik heb ze ook de deur gewezen.
foei foei kakayo.... daar is hij toch te ver gegaan ik ben akkoord. Ik zou daar ook niet van moeten weten!!!
kakayo stout, kakayo pletsen....
(de kleine van de buurvrouw vond Zakayo te moeilijk - kakayo dan maar - Sam is het niet vergeten toen ie op bezoek was)
Een reactie posten