Zoals elke morgen om kwart voor zeven pikte ik ook gisteren Meshack op. Tegen dan had Maasai er al een ritje van een half uur in een dala dala opzitten en ik kon me voorstellen dat er aangenamer dingen waren om de dag te beginnen.
Meshack stapte in, raffelde de verplichte beleefdheidszinnen af met frisse tegenzin en ging dan door het raam zitten staren.
Hier scheen iets aan de hand en daar wilde ik het fijne van weten. Zo sensatiegericht ben ik dan weer wel.
"Ik heb gisteren met mijn vriendin gepraat zoals je me aangeraden hebt," mummelde de jongen plots.
"Ik heb haar gezegd dat ik het gevoel heb dat ze enkel bij me is voor het geld."
Ik beet op mijn tanden.
Een paar dagen voordien had Meshack me verteld dat zijn vriendinnetje hem altijd om geld vroeg als ze hem zag.
Het kind ging nog naar school, de jongen had al een jobje en daarom werd hem nu en dan eens om een halve euro gevraagd.
Of zelfs een hele, stel je voor.
Ik deed mijn best om niet te lachen maar aan de andere kant was het ook wel triest te beseffen in welke grootheden van valuta hier gedacht werd.
Het meisje werd gewoon als een goedkoop delletje beschouwd omdat ze hem om een euro vroeg...
"Hoe ging het dan verder?" vroeg ik.
Meshack bleef het gezicht afgewend houden...
"Ze zei dat ze al iemand anders had," kwam er gesmoord uit.
"En nu wil ik drie jaar geen vriendin meer", voegde hij er meteen aan toe.
Goede voornemens maak je maar beter voor langere tijd, bedacht ik.
"En als ik er dan weer eentje neem," zei hij ferm, "dan neem ik er geen uit mijn grote metropool Ng'aramtoni; neen, dan neem ik er eentje uit de bush, die hebben niet van die grootsteedse manieren!"
Nu was het mijn beurt om naar buiten te staren. Ook ik kreeg tranen in de ogen, maar dan wel van het ingehouden lachen.
Ng'aramtoni is een boerengat, een stoffig dorp van niemendal, drie winkeltjes en twee bars.
Blijkbaar zag Meshack dat ietsje anders...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten