De buurman en tegelijk directeur van het grote bedrijf naast onze deur stapte uit zijn auto.
Hagelwit tuniek, indrukwekkende tulband, een wilde baard die hem het uitzicht van een piraat of misschien wel Osama Bin Laden gaf.
Alletwee verblijven ze op zee, dus veel maakt het niet uit.
Haperend gingen zijn voeten, stotterend zijn gang...
Een man met zoveel waardigheid die zoveel natuurlijke autoriteit uitstraalde werd aan het handje gehouden door zijn chauffeur.
Hij raakte met enige moeite tot in mijn kantoortje op de eerste verdieping en zakte in een stoel.
Het voordeel van een probleem met duidelijke oorsprong in iets spectaculairs als een ongeval met een parachute, een olifant of een stunt in een Bollywood film is dat je er ongegeneerd naar kan vragen.
Ik brandde dus gelijk los, ervan overtuigd dat alle mensen die iets schokkend meegemaakt hebben, daar graag uitgebreid en in geuren en kleuren over vertellen.
Dit verhaal was helaas iets minder heldhaftig...
Mijn bezoeker was enige tijd plots volledig verlamd aan zijn rechterkant.
Onderzoek in een dure kliniek in Amerika leerde hem dat zijn controlesysteem hem beetje bij beetje in de steek liet.
De zenuwen gaven gewoon de boodschap niet meer door.
Hij behoorde nu tot een select groepje van acht wereldwijd gekende gevallen maar of dat een zegen dan wel een vloek was, durfde ik hem niet te vragen.
"Ik ben zo dankbaar dat God me dit laat meemaken", ging mijn bezoeker verder, "ik bekijk de wereld helemaal anders en daar kan ik alleen maar dankbaar over zijn."
"Vroeger"", zei Atul, "zou ik een verminkte bedelaar aan de kant geschopt hebben. Nu ik zelf niet meer uit te voeten kan, kan ik enkel maar aanvaarden en respect tonen."
"We hebben op onze drie verschillende bedrijven onlangs besloten gratis water uit onze boorputten aan te bieden aan de buren", zei de man met de minzame oogopslag. "Het laatste puzzelstukje viel op zijn plaats toen ik - stuntelig en onhandig - door mijn chauffeur uit mijn dure airco-auto werd geholpen en er een zwangere vrouw passeerde met een peuter op haar rug en een emmer water op haar hoofd."
"God wilde me op mijn arrogantie wijzen door me naar beneden te halen en ik draag trots mijn lot..."
Het was stil in mijn kantoortje...
"Mijn dochtertje is nu drie en ik zal er waarschijnlijk niet meer zijn als ze vijf is, maar toch, toch... God heeft een plan met me en dat aanvaard ik met graagte."
Mijn uiterst negatieve perceptie over religie ging aan het wankelen door zoveel begrip maar gelukkig herstelde ik me snel.
De idee dat godsdienst een uitvinding was om het klootjesvolk dom en onderdanig te houden, bleef overeind maar wat met God zelf dan?
Mijn altijd nuchtere brein sprak me bemoederend toe: "zou het niet heerlijk zijn je nu en dan volledig te kunnen overgeven aan Degene die je pad toch al lang geleden uitgezet heeft? Gewichtloos zijn op zware dagen? Zorgeloos in moeilijkheden, net zoals mijn zeer gerespecteerde bezoeker van vandaag?"
Sinds een paar dagen nu stelt een overtuigd atheist in Arusha zich de vraag of het je leven nu aanvaardbaarder maakt ofdat je eerder blind wordt door de "alles-is-toch-al-beslist" visie.
Volgend weekend zijn we alvast uitgenodigd voor een diner bij mijn nieuwe vriend.
Eens zien hoe het daarna zit met mijn opstoot van goddelijke goedgelovigheid...
AMEN
3 opmerkingen:
“When you’re young, by which I mean up to about 50, most of the time death never occurs to you. You imagine that it will never happen and that’s how it should be. That’s how you get to achieve great things by constantly believing in the future.
But then I think after 60 or so whenever the attitude changes, you think about death very differently. Half of your address book is already full of names of people who are dead.
So the only way is to accept it, not to become religious. All religions are based on the denial of death happening at all. It seems to me absurd to think of eternal life. Better to accept it as it is. And after all, without death we couldn’t have this marvellous opportunity of life. There would be no room on the planet for start. It’s all very simple and hard. Best to be realistic and face it, is what I think.” –Redmond O’Hanlon-
en die Au3 quote gewoon met mijn favoriete auteur. Al wie levensbeschouwende lectuur wil met een avontuurlijk kantje en heerlijke, gortdroge humor: 1 adres... de boeken van Redmond O'Hanlon. (Congo, naar het hart van Borneo, tussen Amazone en Orinocco (?) en nog eentje over visvangst in de noordelijke wateren). Aanraders!!
Bedankt Au3, you made my day
en oe is het diner afgelopen ?
Een reactie posten