LOCATION, LOCATION, LOCATION

Langzaam wordt me duidelijk dat "de Indiaan" die we kennen vanuit de boeken van Karl May niet echt bestaat.
In plaats daarvan zijn er honderden stammen die over het hele noorden van Amerika verspreid wonen.
Rond Albuquerque alleen al heb je de Isleta, de Zuni, de Santa Domingo, de Jemez en de Acoma samen met nog 14 andere stammen.

Met het idee in het achterhoofd dat een welgekozen locatie al de helft van de winst betekent, hadden de Acoma een stukje rots ingepalmd dat in onze moderne wereld miljoenen waard zou zijn.

We dachten dat het wel eens de moeite kon zijn om een kijkje te gaan nemen en we reden de snelweg op richting Los Angeles.
We passeerden door het Laguna reservaat waar de Native Americans naast een casino ook een wereldwijd bekend - althans volgens de reclameborden - hamburgerrestaurant waren begonnen en na  een uurtje rijden, kwamen we aan bij het cultureel centrum van Acoma ofte Sky City.

Een kilometer verder rees een imposant vierkant blok graniet de lucht in en daar hadden de Acoma beslist om te gaan wonen.

De wereldvermaarde Laguna burgers (nu ook een vestiging open in ABQ op 12th street en I40)

We werden vlotjes 66 dollar afhandig gemaakt, kregen een klevertje op 1 van onze smartphones (de andere mocht niet gebruikt worden voor onze spionage-doeleinden) en toen werd ons ook nog op strenge toon meegedeeld dat we in de pueblo (het dorp) geen foto's mochten maken vanwege de tradtionele dansen in de kerstperiode.

We werden in een bus geladen met een kluit andere toeristen, reden de steile helling op en wandelden traag door het dorp onder de leiding van Steve die een carriere als stand-up comedian of anders wel Sumoworstelaar gemist had.

* "We bevinden ons op een hoogte van 2,130 meter of anders gezegd drie seconden" terwijl we met zijn allen vervaarlijk dicht bij de rand van de steile kliffen stonden.

*"Er wordt ons wel eens gevraagd of wij Acoma nog buffalo eten.... ja hoor, maar dan alleen de vleugeltjes..."

De wereldvermaarde Amerikaanse Buffalo wings

We kochten het typische Indian Fry Bread, bekeken het al even typische pottebakkerswerk van de Acoma en na een uurtje nam Steven afscheid van ons bij de kerk waar we de laatste traditionele dansen van dit seizoen zouden meemaken.

Indian Fry Bread

Die Acoma maken er een potje van

Na een halfuurtje wachten waarbij we voortdurend Enzi en Zane in de gaten moesten houden - die verduivelde afgronden waar toch zo aantrekkelijk -, begonnen de dansen eindelijk.

Een jongeman wandelde de kerk binnen met een drum en begon aan een heel erg eentonig muziekstuk.
Alle mannen, vrouwen en kinderen van het dorp kwamen het gebouw binnengestapt op het trage ritme van de trommel, hop-stapten naar het einde van de kerk en keerden toen terug richting uitgang waar ze opnieuw rechtsomkeer maakten.
Na  een minuutje of vijf raakten we allemaal in trance van verveling en we besloten om niet de bus te nemen maar de steile afdaling per voet te maken.

Alweer een prachtig stuk van New Mexico's uitgebreide cultuur bezocht. Het blijft me hier verbazen...