SEE YOU LATER... (DEEL IV)

Ik zette de wekker op zes uur in de ochtend en in het stikdonker vouwde ik een drijfnatte tent op. Een halfuurtje later verwenste de helft van de campsite me toen ik de motor startte en naar Nine Mile Pond reed.

Zoals de naam al doet vermoeden, ligt Nine Mile Pond op elf mijl van de camping. Het verwarde me een beetje maar de park ranger legde ons uit dat na Orkaan Katrina letterlijk alles was weggeblazen en dat daarna het nieuwe welkomstcentrum een mijl of twee verder west werd gebouwd.

Het mooie van de National Parks in de Verenigde Staten is dat er ongeveer dagelijks activiteiten worden georganiseerd door de Park Rangers. Volledig gratis en heel informatief.
Ik was aan de vroege kant - zo gaat dat als je geen tijd verliest met een niet bestaand ontbijt - en hielp Craig om de kajaks af te laden.
Zoals zovele Park Rangers was hij een vrijwilliger na een carrière als schooldirecteur. Hij was 72 en kwam eigenlijk gratis overwinteren in Florida terwijl hij de bezoekers rondleidde in het park. Het seizoen zat er bijna op en binnen een maand zou het park vergeven zijn van de muggen en dan zou Craig terugkeren naar zijn thuisstaat Arizona.

Er waren reservaties binnengekomen voor zes kajaks maar uiteindelijk daagden er vijf dames op.
Twee koppels waren het en dan een Koreaanse mevrouw die alleen rondreisde en heel veel ervaring had met een besturen van een kajak, zo besloot ze zelf in haar zeer plechtstatige introductie.
We sleepten de drie bootjes naar het water plus een zeer licht exemplaar voor Craig (die niet van de magerste was) en aangezien mijn nieuwe Koreaanse vriendin een kajak met mij zou delen, besloot ze gelijk achterin te stappen.
Nu wist ik voldoende over deze edele sport om niet akkoord te gaan met haar plan en ik overtuigde haar dat ik beter achterin zou zitten.
En maar goed ook want mijn copiloot wist zoveel van roeien af dat ze de volledige drie en een half uur vol gas aan de rechterkant roeide (ook als we rechtsaf moesten) en met iedere beweging de metalen romp keihard raakte met haar peddel.
Als er al wildlife te zien was, dan hadden wij onze komst van kilometers ver aangekondigd...

Croczilla - ook in een National Park hebben Amerikanen spektakel nodig -, een gigantisch grote krokodil, althans volgens Craig, zagen we niet maar we zagen wel alligators en heel veel vogels.
Een heerlijke trip was het en na het afscheid reed ik naar Homestead waar ik Jim en Michelle zou ontmoeten.

...dat ze de volledige drie en een half uur vol gas aan de rechterkant roeide (ook als we rechtsaf moesten) en met iedere beweging de metalen romp keihard raakte met haar peddel...