Heeft Arno hier iets te zoeken?
Helemaal niet maar waar het straks om gaat, deed me aan hem denken.
De grootste, de meest getalenteerde en daarbij nog gezond gek ook. Prachtvent!!
Elke dag zitten we vast in het verkeer want iedereen doet maar iets zodat er gegarandeerd eindeloze files ontstaan.
Binnenin mijn luxueuze pick up truck, lekker veilig met de twee aanvalswapens, kan ik ongegeneerd de buitenwereld gadeslaan want getinte ramen.
Tussen de auto's door laveren mannen en vrouwen, jongens en meisjes met al wat iemand toevallig nodig mocht hebben. Een niet aflatende stroom is het van slippers en mondmaskers tot gedroogde meerval en broeksriemen.
Altijd klaar om iets nieuws te proeven, focus ik op de mandjes met Nigeriaanse lekkernijen en daar zag ik al een paar keer een soort van mandarijntjes.
Ik vroeg iedere keer om raad aan mijn medereizigers door te omschrijven wat ik precies had gezien maar ik had ondertussen ook al door dat hun onderlinge discussie niet noodzakelijk tot een sluitende conclusie zou leiden.
"Bananen", zei James-de-chauffeur met een stelligheid die de fysieke kenmerken van het net beschreven ronde en oranje fruit volledig de grond inboorden.
"Sinaasappels", ontkrachtte Benjamin want hij herinnerde zich de vernoemde kleur maar de grootte was helaas een parameter teveel.
"Een autobatterij", riep James-de-MoPo blij uit want hij had niet zo goed gevolgd maar het leek hem wel een leuk spel.
Tot gisteravond.
Toen stonden we namelijk stil naast een mevrouwtje die haar mandje voor zich hield.
Ik zweeg want ik zag de twee mannen voorin naar het fruit staren terwijl ze ook nadachten waar ze daar nu het laatst een vraag over gehoord hadden.
Chauffeur James had zijn geheugen het snelst op orde.
Hij keek me aan in de achteruitkijkspiegel, zei "Udala" en dat was dan dat. Zwijgzaam type.
Aangezien elke verplaatsing hier een hele logistiek met zich meebrengt, blijf ik meestal op kantoor tijdens lunch.
's Ochtends bij het aankomen, geef ik MoPo James een dollar of twee en vraag ik hem een tros bananen te gaan kopen. Of een ananas.
We doen het zo om twee redenen.
Ten eerste duren de onderhandelingen over een stuk fruit in Nigeria langer dan het schrijven van een doctoraatsverhandeling aan Harvard en daarnaast gaat de prijs van de koopwaar al een stukje de hoogte in door de dikke auto en schiet die helemaal door het dak als ze door het raampje (dat een miniem klein stukje open moet voor de ellenlange gesprekken), een blanke ontwaren.
Vandaag was een dag voor een nieuw avontuur dus gaf ik James drie dollar en vroeg hem om Udala...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten