Acht jaar ben ik weg geweest uit wondermooi Tanzania en terugkomen was op vele momenten een heel mooie ervaring maar op andere momenten evengoed erg confronterend.
Mensen veranderen, er komen kinderen en wat extra kilo's bij.
Een nieuwe job misschien en zeker wat rimpels die er voorheen niet waren maar voor sommige andere inwoners was er letterlijk niets veranderd.
Ik ga hier geen oordeel vellen maar ik stel me wel heel veel vragen over de waarde van je eigen leven en de bijhorende ambities - of het totaal gebrek daaraan - als er na acht jaar blijkbaar geen enkele verandering opgetreden is.
Ik loop een leuke kerel tegen het lijf, samen met een meiske waar hij graag mee op stap gaat. Fijne mensen, leuke humor, altijd opgewekt.
Alleen heb ik ze acht jaar geleden achtergelaten aan de toog van gindse bar, allebei een glas in de hand en vond ik ze allebei op dezelfde manier terug. De dag doorkomen op de één of andere manier en dan 's avonds de weinige feestjes afdweilen of nog maar eens diezelfde drenkplaats binnenstappen.
Over bars gepraat, er is er eentje in de stad waar ik een week geleden voor het eerst weer binnen ben geweest.
Ik heb het altijd een aangename tent gevonden.
Goeie muziek, lekker eten, prettige sfeer.
Alleen, er was letterlijk niets maar dan ook niets veranderd in die acht jaar.
Het interieur niet, de belegen moppen niet, zelfs dezelfde twee obers waren nog altijd op post terwijl de twee eigenaars - zoals elke dag voordien - op hun vaste plaatsje aan de toog zaten terwijl ze saai en stil en ongeinspireerd glas na glas wegwerkten.
Ze doen maar, het is hun leven maar zou dat nu de bedoeling zijn als je een mens bent met een eigen wil en de mogelijkheid om een andere richting in te slaan?
Misschien willen de mensen die ik hierboven beschreven heb, niets anders dan hun voorspelbare leventje en zijn ze daar reuze tevreden mee.
Maar bij mij zou het jeuken en kriebelen.
Ik zou eerst ontevreden worden, dan opstanding en tenslotte helemaal onmogelijk.
Allemaal op één dag misschien zelfs.
Ik zou nieuwe horizonten willen zien en in een ander bed slapen.
Ik wil op mijn sterfbed spijt hebben over sommige dingen die ik gedaan heb; niet over alle dingen die ik niet gedaan heb.
Wat hieronder komt, toont helemaal aan hoe ik het zie.
Het is toegeschreven aan de grootste dichter van Zuid Amerika, Pablo Neruda die in 1971 zelfs de Nobelprijs voor Literatuur heeft gekregen.
Maar eigenlijk schijnt het gedicht van Martha Medeiros uit Brazilië te zijn.
Het internet met zijn onnavolgbare regels heeft er gewoon voor gezorgd dat iedereen nu aanneemt dat Poezie Paultje uit Chili het heeft geschreven maar de waarheid heeft natuurlijk ook haar rechten...
Dus voor degenen die deze blog lezen, die de tegenwoordigheid van geest en het kritisch inzicht hebben om zichzelf nu en dan eens in vraag te stellen, lees het onderstaande met aandacht!
Lees het daarna opnieuw.
Er is niets fout met wegwandelen van iets wat niet goed zit.
Het is niet verkeerd om een pad in te slaan dat je voordien niet durfde of wilde nemen.
En er is al helemaal niks verkeerd aan eens goed op je bek te gaan, terug op te staan, het stof uit je kleren te kloppen en te bedenken dat je tenminste geleerd hebt hoe het niet moet.
Doe iets met je leven, verander wat je anders wil zien en omhels wat je dierbaar is.
Je zal jezelf bedanken achteraf...
Tenzij je langzaam uitdoven een betere optie vindt natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten